Inhoudsopgave:
De welvaartskloof in Amerika heeft verschillende benaderingen voor beleggers bevorderd. Inkomensniveaus bepalen of een financieel adviseur individuele aandelen, obligaties, opties, beleggingsfondsen, exchange-traded funds (ETF's) of andere financiële instrumenten aanbeveelt. De welvaartskloof tussen gemiddelde beleggers en kapitaalkrachtige beleggers is alleen maar groter geworden sinds de economische crisis die in 2007 begon. Het is daarom belangrijk om na te denken over hoe het bereik van de inkomensniveaus de mindset vormt voor de hedendaagse beleggers die willen profiteren van de markt.
Diversificatie
Degenen die als rijk worden beschouwd vormen 1% van de totale investerende bevolking. Een belangrijk verschil voor deze categorie beleggers heeft te maken met hun vermogen om beslissingen te nemen in combinatie met het eenvoudige concept van diversificatie. Hoewel het idee van diversificatie eenvoudig en rudimentair klinkt, slagen beleggers in de middenklasse er niet in om hun fondsen dienovereenkomstig te bundelen. Dit ongeluk komt voort uit het idee dat ze onvoldoende fondsen hebben om te diversifiëren. Daarnaast voelen welvarende personen of groepen dat er niet zoveel druk is om een hoger rendement te genereren, dus wijzen ze middelen toe op meerdere soorten beleggingen. De gemiddelde belegger kan diversificatie uitoefenen door de totale beschikbare activa voor belegging nauwkeurig te onderzoeken. Na het bepalen van dit cijfer, moet men de activa over verschillende industrieën en klassen verdelen. Technologie, gezondheidszorg en productie zijn bijvoorbeeld slechts enkele van de meer gangbare industriesoorten. Andere activaklassen zijn large-capaandelen, vastrentende obligaties of geldmarktinstrumenten.
Verkoopkansen
Financiële omstandigheden bepalen ook welk type markt een belegger kiest. Rijke investeerders tonen de neiging te investeren in de aandelenmarkt. Investeerders uit de middenklasse hebben de neiging om de woningmarkt aantrekkelijker te vinden. Investeren in de aandelenmarkt kan duur worden. In de meeste gevallen vereist een makelaardij een minimaal rekeningsaldo en brengt een vergoeding of provisie in rekening voor elke uitgevoerde transactie. Een rijkere belegger kan deze vergoeding gemakkelijk absorberen; in de loop van de tijd nemen de geaccumuleerde kosten echter af voor de algemene beleggingsstrategie van een kleinere belegger. Bovendien bedienen bepaalde effectenmakelaars alleen klanten die zijn geclassificeerd als vermogende particulieren (HNWI's). Deze barrière kan het moeilijk maken om toegang te krijgen tot alle middelen die samenhangen met de handel op de aandelenmarkt. Beleggers in middenklasse hebben toegang tot de vastgoedmarkt via verschillende beleggingsinstrumenten, waaronder vastgoedbeleggingsfondsen (REIT's). Hoewel complex van aard, omvat deze optie in essentie een investering in een portefeuille met eigenschappen, die zowel woningen als commercieel onroerend goed kunnen omvatten.Vastgoedbeleggingen omvatten ook het directe eigendom van onroerend goed.
Investeringshorizon
De beleggingshorizon is een significant verschil tussen beleggers in welvarende en middenklasse. Dit concept gaat over het tijdsbestek wanneer een belegger een volledig rendement op zijn investering verwacht. Beleggingshorizons kunnen van korte, middellange of lange termijn zijn. In de meeste gevallen bepaalt de verwachte pensioendatum van de belegger de beleggingshorizon. Rijkere personen blijken echter minder bezorgd te zijn over hun pensioen omdat ze toegang hebben tot meer beschikbaar kapitaal.
Portefeuilletoekenningsstrategieën correleren vaak met een beleggingshorizon. Financiële adviseurs merken op dat wanneer een kortere beleggingshorizon opdoemt, het belangrijk is om het risico te minimaliseren om tegenslagen als gevolg van marktvolatiliteit te voorkomen. Een abrupte marktverschuiving kan zeer schadelijk zijn voor een belegger die in de nabije toekomst op zoek zal zijn naar een positie in contanten.
Minder kapitaalkrachtige beleggers, die meestal jonger zijn, neigen ertoe zich te richten op een veel langere beleggingshorizon. De rijkdom van een individuele belegger is moeilijk te definiëren, maar het nettovermogen van de belegger is een gemeenschappelijke methode. In de eenvoudigste bewoordingen is het nettovermogen van een individuele belegger het resterende dollarcijfer na liquidatie van al zijn activa en het afboeken van al zijn schulden. Dit cijfer blijkt cruciaal te zijn bij het plannen van de pensionering en het bepalen van een geschikte beleggingshorizon.
De slechtste financiële problemen Ultra-High-Net Worth-Worth-Individuals (UHNWIs) Face
Begrijpen hoe de problemen van vermogende particulieren (UHNWI's) verschillen van gewone problemen en identificeren de unieke financiële uitdagingen waarmee zij worden geconfronteerd.
Wat is het verschil tussen een eenvoudig voortschrijdend gemiddelde en een exponentieel voortschrijdend gemiddelde?
Het enige verschil tussen deze twee typen voortschrijdend gemiddelde is de gevoeligheid die elk wordt getoond voor wijzigingen in de gegevens die worden gebruikt bij de berekening. Meer specifiek geeft het exponentiële voortschrijdend gemiddelde (EMA) een hogere weging naar recente prijzen dan het eenvoudige voortschrijdend gemiddelde (SMA), terwijl de SMA een gelijke weging toekent aan alle waarden.
Wat zijn de verschillen tussen een exponentieel voortschrijdend gemiddelde (EMA) en een dubbel exponentieel voortschrijdend gemiddelde (DEMA)?
Gebruik het exponentiële voortschrijdend gemiddelde, of EMA, of het dubbele exponentiële voortschrijdend gemiddelde, of DEMA, om trends gemakkelijker te herkennen. Vergelijk de twee om te vinden wat het beste werkt.