a:

De financiële overzichten voor de meeste banken in de Verenigde Staten rangschikken het vermogen van de banken in volgorde van liquiditeit. Met andere woorden, ze zijn niet verplicht ze op te splitsen en in aparte huidige en niet-huidige secties te plaatsen. Het is niet erg moeilijk voor een belegger om activa te spotten die anders als actueel zouden worden beschouwd.

Soorten liquide geldmiddelen op banksaldopagina's

Banken in de VS moeten voldoen aan een bepaalde liquiditeitsdekkingsratio en nettostabiele dekkingsgraden, afhankelijk van hun omvang, gezondheid en relatie met de Federal Reserve. Grote instellingen met activa van meer dan $ 10 miljard hebben hun liquiditeit gedefinieerd door de liquiditeitsdekkingsratio en moeten voldoende hoogwaardige vlottende activa hebben om de totale netto uitgaande kasstromen gedurende een periode van 30 dagen te dekken.

De meest liquide en veilige bankactiva zijn de tegoeden die bij de centrale bank worden aangehouden. Deze omvatten federale fondsen verkocht en alle activa vastgebonden in repo-overeenkomsten. Banken lenen ook aan elkaar en saldi met andere banken worden ook als liquide middelen beschouwd. Leningen en beleggingen door de bank worden liquider naarmate ze volwassen worden.

Banken maken verschillende soorten leningen en deze zijn een belangrijke bron van inkomsten voor banken via hun rente- en hoofdbetalingen. Telkens wanneer deze leningen meer rente geven dan het bedrag dat op bankdeposito's wordt betaald, wat bijna altijd het geval is, wordt het netto rentebedrag als een liquide actief van de bank beschouwd. Als een bank bijvoorbeeld in de loop van een maand $ 10 miljoen aan rente op direct opvraagbare deposito's uitbetaalt maar 25 miljoen dollar aan rentebetalingen ontvangt van haar leningen, dan telt de $ 15 miljoen aan netto-inkomsten als een liquide actief. Netto rentebaten zijn vaak het startpunt bij het analyseren van de jaarrekening van een bank.

De primaire effecten van banken zijn Amerikaanse staatsobligaties en gemeentelijke obligaties, die snel op de secundaire markt kunnen worden verkocht om extra contanten te genereren. Deze zogeheten secundaire reserves zijn voor de meeste banken belangrijke vlottende activa.

De liquiditeitsvereisten van de Federal Reserve en de Bank Liquidity

worden vastgesteld door de Federal Reserve. Volgens de Fed is de liquiditeit van een bank "het vermogen van een financiële instelling om haar kas- en onderpandverplichtingen na te komen zonder onaanvaardbare verliezen te lijden". De regulering van bankliquiditeit is een doorlopend proces onder Basel III, of Third Basel Accord, met betrekking tot kapitaaltoereikendheid. De meeste Basel III-regelgeving werd voorgesteld als reactie op de financiële crisis van 2007-2009. Bazel III werd in september 2014 geïmplementeerd, maar alle vereisten voor kapitaal en leverage zullen op zijn vroegst in 2019 zijn.

De regels die definiëren wat telt als een actief en welke activa meetellen voor de liquiditeitsvereisten veranderen van tijd tot tijd. Aangezien alle deposito-instellingen beschermd zijn tegen de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) en noodleningen van de Fed kunnen ontvangen, heeft liquiditeit in de eerste plaats een voorlopige betekenis.