a:

Vrijwel alle niet-salarisuitkeringen die door een werkgever aan een werknemer worden verstrekt, worden als een "marginale" uitkering beschouwd.

Deze voordelen kunnen een verzekering, een bedrijfswagen of een werknemerskorting zijn, enz. Hoewel er enkele uitzonderingen zijn, zijn secundaire arbeidsvoorwaarden gewoonlijk een directe kost voor de onderneming in termen van boekhouding zolang ze toewijsbaar zijn aan directe arbeid op een consistente basis.

Een directe kost wordt in grote lijnen gedefinieerd als elke kost die op een nauwkeurige manier aan een specifiek item kan worden toegewezen, zoals lonen, materialen, benodigdheden, adviesdiensten en secundaire voordelen. Indirecte kosten worden eenvoudig beschouwd als kosten die niet direct zijn. Door verschillende soorten gewone secundaire arbeidsvoorwaarden te onderzoeken, moet u kunnen zien dat de meeste van deze voordelen kosten met zich meebrengen die direct en specifiek kunnen worden toegewezen.

Gemeenschappelijke secundaire arbeidsvoorwaarden zijn levensverzekeringsdekking op levenslange termijn en educatieve bijstand, die werkgevers in de Verenigde Staten tot een bepaalde jaarlimiet belastingvrij kunnen aanbieden aan werknemers. Voedsel- en sportprogramma's / -faciliteiten zijn ook veel voorkomende secundaire voordelen en zijn beide relatief eenvoudig te verantwoorden en toe te wijzen aan een specifiek programma.

In omstandigheden waarin een voordeel moeilijk toewijsbaar is aan een bepaald project of programma, kan het noodzakelijk zijn om het als een indirecte kost op te nemen, hoewel dit zeldzaam is. Uitzonderlijke voordelen voor administratief en administratief personeel kunnen bijvoorbeeld worden geclassificeerd als indirecte kosten.

Kosten die voor hetzelfde doel worden gemaakt, moeten consequent worden behandeld. Wanneer de kosten van een bepaald voordeel in natura als direct worden beschouwd, moeten alle soortgelijke kosten daarna als gelijk worden beschouwd.