Wist u dat de valutamarkt (ook bekend als FX of forex) de grootste markt ter wereld is? In feite wordt vanaf 2009 dagelijks meer dan $ 3 biljoen op de valutamarkten verhandeld. Dit artikel is zeker geen primer voor valutahandel, maar het zal u helpen wisselkoersen en schommelingen te begrijpen.

Wat is een wisselkoers?
Een wisselkoers is de snelheid waarmee een valuta kan worden ingewisseld voor een andere valuta. Met andere woorden, het is de waarde van de valuta van een ander land in vergelijking met die van uw land. Als u naar een ander land reist, moet u de lokale valuta "kopen". Net als de koers van een actief, is de wisselkoers de prijs waartegen u die valuta kunt kopen. Als u bijvoorbeeld naar Egypte reist en de wisselkoers voor Amerikaanse dollars 1: 5 is. 5 Egyptische ponden, dit betekent dat u voor elke Amerikaanse dollar vijf en een half Egyptische ponden kunt kopen. In theorie zouden identieke activa in verschillende landen tegen dezelfde prijs moeten verkopen, omdat de wisselkoers de intrinsieke waarde van de ene valuta ten opzichte van de andere moet handhaven.

Vaste wisselkoersen Er zijn twee manieren om de prijs van een valuta te bepalen ten opzichte van een andere valuta. Een vaste of gepegde rente is een rente die de overheid (centrale bank) vaststelt en handhaaft als de officiële wisselkoers. Een vaste prijs zal worden bepaald ten opzichte van een belangrijke wereldmunt (meestal de US dollar, maar ook andere belangrijke valuta zoals de euro, de yen of een mand met valuta's). Om de lokale wisselkoers te handhaven, koopt en verkoopt de centrale bank haar eigen valuta op de valutamarkt in ruil voor de valuta waarop ze is gekoppeld.

ZIE: Wat zijn centrale banken? en maak kennis met de grote centrale banken

Als bijvoorbeeld wordt vastgesteld dat de waarde van een enkele eenheid lokale valuta gelijk is aan US $ 3, zal de centrale bank ervoor moeten zorgen dat deze de markt kan voorzien van die dollars. Om de rente te handhaven, moet de centrale bank een hoog niveau aan externe reserves aanhouden. Dit is een gereserveerde hoeveelheid vreemde valuta aangehouden door de centrale bank die het kan gebruiken om extra geld vrij te geven (of te absorberen) in (of uit) de markt. Dit zorgt voor een passende geldhoeveelheid, passende fluctuaties in de markt (inflatie / deflatie) en uiteindelijk de wisselkoers. De centrale bank kan indien nodig ook de officiële wisselkoers aanpassen.

Wisselkoersen
Anders dan de vaste rente, wordt een zwevende wisselkoers bepaald door de particuliere markt via vraag en aanbod. Een variabele rente wordt vaak "zelfcorrectie" genoemd, omdat eventuele verschillen in vraag en aanbod automatisch in de markt worden gecorrigeerd. Kijk naar dit vereenvoudigde model: als de vraag naar een valuta laag is, zal de waarde ervan dalen, waardoor geïmporteerde goederen duurder worden en de vraag naar lokale goederen en diensten wordt gestimuleerd.Dit zal op zijn beurt meer banen genereren, waardoor er een automatische correctie op de markt ontstaat. Een zwevende wisselkoers verandert voortdurend.

In werkelijkheid is geen enkele valuta volledig vast of zwevend. In een vast regime kan marktdruk ook invloed hebben op veranderingen in de wisselkoers. Soms kan een "zwarte markt" (die meer een afspiegeling vormt van de werkelijke vraag en aanbod) zich ontwikkelen wanneer een lokale valuta de werkelijke waarde ervan weergeeft ten opzichte van de gekoppelde valuta. Een centrale bank zal vaak dan gedwongen worden om het officiële tarief te herwaarderen of te devalueren, zodat het tarief in overeenstemming is met het niet-officiële tarief, waardoor de activiteit van de zwarte markt wordt stopgezet.

In een zwevend regime kan de centrale bank ook tussenbeide komen wanneer het noodzakelijk is om stabiliteit te waarborgen en inflatie te voorkomen. Het gebeurt echter minder vaak dat de centrale bank van een drijvend regime zich ermee bemoeit.

The World Once Pegged
Tussen 1870 en 1914 was er een wereldwijde vaste wisselkoers. Valuta's werden gekoppeld aan goud, wat betekent dat de waarde van een lokale valuta was vastgesteld op een vaste wisselkoers tot goud ons. Dit stond bekend als de gouden standaard. Dit maakte een onbeperkte kapitaalmobiliteit mogelijk, evenals wereldwijde stabiliteit in valuta en handel. Echter, met het begin van de Eerste Wereldoorlog, werd de gouden standaard verlaten.

ZIE: The Gold Standard Revisited

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog stelde de conferentie in Bretton Woods, een poging om wereldwijde economische stabiliteit te genereren en de wereldhandel te vergroten, de basisregels en -regels voor internationale uitwisseling vast. Als zodanig werd een internationaal monetair systeem, belichaamd in het Internationaal Monetair Fonds (IMF), opgericht om de buitenlandse handel te bevorderen en de monetaire stabiliteit van landen en daarmee van de wereldeconomie te handhaven.

ZIE: wat is het Internationaal Monetair Fonds?

Er werd overeengekomen dat valuta's opnieuw zouden worden vastgelegd, of gekoppeld, maar dit keer aan de Amerikaanse dollar, die op zijn beurt was gekoppeld aan goud met US $ 35 per ounce. Wat dit betekende, was dat de waarde van een valuta rechtstreeks verband hield met de waarde van de Amerikaanse dollar. Dus, als u Japanse yen moest kopen, zou de waarde van de yen worden uitgedrukt in Amerikaanse dollar, waarvan de waarde op zijn beurt werd bepaald in de waarde van goud. Als een land de waarde van zijn valuta moet aanpassen, kan het het IMF benaderen om de gepaarde waarde van zijn valuta aan te passen. De koppeling bleef gehandhaafd tot 1971, toen de Amerikaanse dollar niet langer de waarde van de gekoppelde koers van US $ 35 per ounce goud kon aanhouden.

Vanaf dat moment namen grote regeringen een zwevend systeem aan, en alle pogingen om terug te gaan naar een wereldwijde koppeling werden uiteindelijk opgegeven in 1985. Sindsdien zijn geen grote economieën teruggekeerd naar een peg, en het gebruik van goud als een pin is volledig verlaten.

Waarom Peg?
De redenen om een ​​valuta te koppelen, zijn gekoppeld aan stabiliteit. Vooral in de ontwikkelingslanden van vandaag kan een land besluiten om zijn munteenheid te koppelen aan een stabiele atmosfeer voor buitenlandse investeringen. Met een koppeling weet de belegger altijd wat de waarde van zijn investering is en hoeft hij zich dus geen zorgen te maken over dagelijkse schommelingen.Een gepegde valuta kan ook helpen om de inflatie te verlagen en de vraag te genereren, die het gevolg is van een groter vertrouwen in de stabiliteit van de valuta.

Vaste regimes kunnen echter vaak leiden tot ernstige financiële crises, omdat een koppeling moeilijk te handhaven is op de lange termijn. Dit was te zien in de financiële crises in Mexico (1995), Azië (1997) en Rusland (1997): een poging om de lokale valuta hoog te houden, zorgde ervoor dat de valuta uiteindelijk overgewaardeerd werd. Dit betekende dat de overheden niet langer konden voldoen aan de eisen om de lokale valuta in de vreemde valuta om te zetten tegen het vastgestelde tarief. Met speculatie en paniek krabbelden investeerders om hun geld eruit te krijgen en om te zetten in vreemde valuta voordat de lokale valuta werd gedevalueerd tegen de koppeling; externe reserve leveringen uiteindelijk uitgeput. In het geval van Mexico werd de regering gedwongen de peso met 30% te devalueren. In Thailand moest de overheid uiteindelijk toestaan ​​dat de valuta zweefde en tegen het einde van 1997 had de Thaise bhat 50% van zijn waarde verloren omdat de vraag en het aanbod van de markt de waarde van de lokale munteenheid bijstelden.

ZIE: wat is de oorzaak van een valutacrisis?

Landen met pegs worden vaak geassocieerd met het hebben van ongekunstelde kapitaalmarkten en zwakke regulerende instellingen. De koppeling is er om te helpen stabiliteit te creëren in een dergelijke omgeving. Het vergt een sterker systeem en een volwassen markt om een ​​float te behouden. Wanneer een land wordt gedwongen zijn valuta te devalueren, is het ook nodig om door te gaan met een vorm van economische hervorming, zoals het implementeren van meer transparantie, in een poging om zijn financiële instellingen te versterken.

Sommige regeringen kunnen kiezen voor een 'zwevende' of 'kruipende' koppeling, waarbij de overheid de waarde van de koppeling periodiek opnieuw beoordeelt en vervolgens het peg-tarief dienovereenkomstig wijzigt. Meestal veroorzaakt dit devaluatie, maar het wordt gecontroleerd om paniek in de markt te voorkomen. Deze methode wordt vaak gebruikt bij de overgang van een koppeling naar een zwevend regime, en het stelt de overheid in staat om 'het gezicht te redden' door niet te worden gedwongen te devalueren in een oncontroleerbare crisis.

De bottom line Hoewel de koppeling heeft gewerkt aan het creëren van mondiale handel en monetaire stabiliteit, werd deze alleen gebruikt in een tijd waarin alle grote economieën er deel van uitmaakten. Hoewel een drijvend regime niet zonder gebreken is, is het een efficiënter middel gebleken om de langetermijnwaarde van een valuta te bepalen en een evenwicht op de internationale markt te creëren.