a:

Een verandering in het begrotingsbeleid heeft een multiplicatoreffect op de economie omdat het begrotingsbeleid de uitgaven, consumptie en investeringsniveaus in de economie beïnvloedt. Het multiplicatoreffect is het bedrag dat extra overheidsuitgaven van invloed zijn op de inkomensniveaus in het land.

De twee belangrijkste mechanismen van fiscaal beleid zijn belastingtarieven en overheidsuitgaven. Typisch, wordt het fiscale beleid gebruikt wanneer de overheid tot doel heeft om de economie te bevorderen. Overheden lenen geld om aan projecten te besteden of geld terug te geven aan belastingbetalers via lagere belastingtarieven of belastingkortingen. Het algemene effect op de economie is hetzelfde als wanneer de overheid ernaar streeft de totale vraag aan te pakken en te verbeteren. Beïnvloeding van economische uitkomsten via fiscaal beleid wordt beschouwd als Keynesiaanse economie.

Het multiplicatoreffect bepaalt de doeltreffendheid van een expansief begrotingsbeleid. Als mensen simpelweg geld besparen vanwege slechte economische omstandigheden of de wens om de balansen van huishoudens te herstellen, is er geen effect op het bruto binnenlands product. Dit is een symptoom van een deflatoire omgeving. In dit geval kunnen beleidsmakers kiezen voor monetair beleid om de economie te stimuleren in plaats van fiscaal beleid. Buiten extreme omstandigheden is het multiplicatoreffect groter dan 1.

Als het multiplicatoreffect 3 is, betekent dit dat elke stimulus van $ 1 zal leiden tot een inkomen van $ 3. Dit type effect is te wijten aan de toegenomen vraag die leidt tot een hogere consumptie en bestedingen. Dit moedigt bedrijven aan om extra werknemers te investeren, uit te breiden en aan te nemen, wat een verhogend effect heeft op het inkomen en het bruto binnenlands product. Op hun beurt leiden stijgende inkomens en economische activiteit ook tot meer uitgaven en consumptie. Het begrotingsbeleid heeft dus een multiplicatoreffect.