a:

Het is moeilijk om de werkelijke impact van het begrotingsbeleid op de nationale economie te beoordelen, omdat fiscale succesverhalen vaak concurrerende verklaringen hebben en fiscale mislukkingen vaak worden besproken met counterfactuals. Economie leent zich niet voor schoon empirisch onderzoek; geen enkel model of analyse kan op bevredigende wijze rekening houden met alle bewegende variabelen of causaliteit aantonen. Het is misschien het veiligst om te suggereren dat het begrotingsbeleid traditioneel slecht heeft gepresteerd op basis van zijn hoge verwachtingen, hoewel voorstanders er snel op wijzen dat theoretisch verantwoorde mechanismen gewoonlijk worden mishandeld door het politieke proces.

Wat is fiscaal beleid?

Fiscaal beleid is de term die wordt gebruikt om inspanningen van een overheid te beschrijven om invloed uit te oefenen op het niveau van consumptie, investeringen, werkloosheid of inflatie in de economie. Het kan worden uitgevoerd door middel van fiscaal beleid, overheidsuitgaven, regelgeving of andere maatregelen. Fiscaal beleid staat meestal tegenover het monetaire beleid. Monetair beleid verwijst naar de manipulatie van de geldhoeveelheid en rentetarieven door een centrale bank.

Conceptueel gaat het begrotingsbeleid ervan uit dat de geaggregeerde vraag de economische activiteit stimuleert. Wanneer een land lijdt onder lage productiviteit en hoge werkloosheid, voeren regeringen een expansief begrotingsbeleid, zoals tekortuitgaven of belastingverlagingen, om het verbruik en de investeringen aan te sporen. In tijden van hoge inflatie wordt een contrair fiscaal beleid, zoals belastingverhogingen of fiscale bezuinigingen, gebruikt om de totale vraag te verminderen.

Fiscaal beleid evalueren

Het fiscale beleid zelf past niet precies in één categorie; er zijn gewoon te veel potentiële combinaties van fiscale instrumenten. Het kan bijvoorbeeld voorkomen dat het verlagen van belastingen een min of meer effectieve methode is om de totale vraag te stimuleren dan de uitgaven aan bouw- en infrastructuurprojecten. Misschien zou een combinatie van beide effectievere resultaten opleveren, maar economen en beleidsanalisten kunnen niet twee verschillende combinaties toepassen op dezelfde recessie.

Het fiscale beleid kan evenmin volledig worden gescheiden van het monetaire beleid; beide zijn werkzaam in de meeste hedendaagse economieën. Zelfs de meeste nieuwe Keynesiaanse economen beweren dat fiscaal beleid alleen mag worden gebruikt wanneer de nominale rentevoeten op nul uitkomen en het monetaire beleid de totale vraag niet meer op een zinvolle manier kan beïnvloeden.

Om te begrijpen waarom het moeilijk is om het succes van het begrotingsbeleid te evalueren, overweeg dan zijn staat van dienst tijdens de Grote Recessie van 2007-2009 in de Verenigde Staten. Toen de werkloosheid in het vierde kwartaal van 2008 toenam, stelde de regering-Obama een overheidsuitgavenplan voor van ongeveer 800 miljard dollar.Het vertegenwoordigde het grootste fiscale beleidsvoorstel in de economische geschiedenis.

Het Congressional Budget Office (CBO), met de hulp van Mark Zandi, hoofdeconoom voor Moody's Analytics, suggereerde dat zonder het stimuleringsplan, het werkloosheidspercentage in de VS zou kunnen oplopen tot 8.94% in oktober 2009 Met de stimulus suggereerde de CBO dat de werkloosheid slechts 7. 71% zou bereiken voor dezelfde periode.

De stimulus was aangenomen en in oktober 2009 was het werkloosheidspercentage 10. 1%. Dit was aanzienlijk hoger dan het "geen stimulans" -scenario in het slechtste geval, voorgesteld door de CBO en Zandi. Betekent dit dat de CBO de verkeerde formules heeft gebruikt? Betekent dit dat de verkeerde stimulus werd gebruikt? Bewijst dit dat fiscaal beleid eigenlijk de economie schaadt in plaats van te helpen? Er zijn geen duidelijke antwoorden op deze vragen. Het enige duidelijke antwoord is dat het begrotingsbeleid een onvolmaakt, onnauwkeurig en onzeker macro-economisch instrument blijft.