a:

Tot de financiële crisis van 2007-2008 leek het alsof schijn-voorzitters van de Federal Reserve het monetaire beleid hadden gebruikt om de werkloosheid effectief te onderdrukken zonder merkbare negatieve gevolgen. De 'Great Moderation', ingeleid door Alan Greenspan, was een enorm succesverhaal, totdat de dot-com-bubble de huizenbubbel en de Grote Recessie opleverde. Eerlijk gezegd, het beleid voor gemakkelijk geld bij de Fed heeft vanaf het begin een inconsistent track record gehad.

Doves and Hawks

De betrokkenen bij het formuleren van het monetaire beleid zijn vaak verdeeld in twee kampen: "haviken" en "duiven." Duiven hebben de neiging om de Keynesiaanse positie in te nemen dat het verminderen van de werkloosheid de meest cruciale rol van de centrale bank is, zelfs als dit betekent dat de inflatie te lijden heeft. Haviken richten zich op een krapper monetair beleid en het beheersen van de inflatie.

Early Fed Doves

De eerste prominente Fed-duif in de geschiedenis was Benjamin Strong, de president van de New York Fed van 1914-1928. Strong werd sterk beïnvloed door de New Yorkse bankmagnaat J. P. Morgan, die wilde dat de Fed zijn bevoegdheden zou gebruiken om goedkope kredieten te verstrekken voor zijn zakelijke expansies.

Strong was de eerste grote voorstander van open-markttransacties om de rente te verlagen en liquiditeit te injecteren, wat hij in 1922 agressief begon. In zijn boek 'America's Great Depression', econoom Murray Rothbard geeft Strong de schuld voor de beursbel in de jaren 1920 die leidde tot de Grote Depressie.

In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw nam een ​​reeks Fed-voorzitters een duister beleid om elke stijging van de werkloosheid te bestrijden, grotendeels als een reactie op de deflatie tijdens de Grote Depressie. Deze stoelen waren William Martin, Arthur Burns en G. William Miller. Tegen het einde van de jaren zeventig echter, zat de Amerikaanse economie vol met stagflatie.

Alan Greenspan, de "Maestro"

Na de heerschappij van de agressieveling Paul Volcker van 1979-1987 nam Alan Greenspan de controle over de Federal Reserve over. In de komende 20 jaar werd Greenspan alom geprezen voor zijn model van dovisj beleid gericht op het versoepelen van de conjunctuur. De Fed van Greenspan kon de opmars van constante zeepbellen door middel van lage rentetarieven echter niet voorkomen, wat in de jaren 2000 leidde tot de opkomst en de neergang van de Amerikaanse huizenmarkt.