a:

Uitbreiding van het economisch beleid moet worden doorgevoerd zolang de overcapaciteit groot blijft en de inflatiedruk slapend blijft. Wanneer de economie bijna vol is, neemt het risico toe dat overmatige stimulus inflatie of zeepbellen kan veroorzaken.

De klassieke economische theorie is bedoeld om een ​​expansief economisch beleid op gang te brengen wanneer de economie ondermaats presteert ten opzichte van haar capaciteit, deflatoire dreigingen in overvloed en de werkloosheid hoog is. Door deze omstandigheden ontwikkelt zich een kloof tussen het bbp op het huidige niveau en op volle capaciteit. Dit tekort is wat het economisch beleid beoogt te corrigeren.

Dalingen in werkloosheid, inflatoire druk en stijgende activaprijzen zijn de maatstaven die beleidsmakers gebruiken om te peilen of het beleid succesvol is en op welke manieren ze moeten worden aangepast. Het beëindigen van expansief beleid is echter een moeilijke situatie voor beleidsmakers. Het doel is om het niet zo vroeg te beëindigen dat de werkloosheid hoog blijft en de economie nog steeds gevaar loopt voor deflatoire krachten. Stop het te laat en de economie kan oververhit raken door inflatie en zeepbellen.

Deze verdeling wordt politiek in fiscaal en monetair beleid. Fiscaal zijn budgethavers minder tolerant ten opzichte van tekorten, terwijl budgetduiven bereid zijn om ze voor onbepaalde tijd voort te zetten. In het monetaire beleid worden degenen die regelmatig vechten voor hogere rentetarieven en zich meer zorgen maken over inflatie, haviken genoemd. "Duiven" zijn bereid om hogere dan normale inflatiecijfers boven een bepaalde tijd op te offeren als dit tot een lagere werkloosheid leidt. Ze zijn meer bezig met de gezondheid van de arbeidsmarkt dan het prijsniveau.

Het expansieve economische beleid werkt via fiscale en monetaire kanalen door de totale vraag te vergroten en de geldhoeveelheid te vergroten. Een recessie wordt gekenmerkt door een overaanbod aan arbeid, middelen en kapitaal. In de beginfase van een recessie zijn fiscale en monetaire stimuleringsmaatregelen dus niet inflatoir door de slappe economie.

In de diepte van een recessie hebben presidenten en centrale banken ongekende maatregelen genomen. Er ontstaat veel onzekerheid en velen beginnen te anticiperen op inflatie. Tot de volledige capaciteit is bereikt, stijgt de inflatie echter niet.

Een recent voorbeeld is de ervaring van de Verenigde Staten met de Grote Recessie. Het beleid zonder precedent was kwantitatieve versoepeling en begrotingstekorten, bijna 10% als gevolg van stimulansen, stijgingen van de sociale uitgaven en kelderende belastinginkomsten. Velen voorspelden inflatie. De inflatie kon echter niet op een zinvolle manier worden gerealiseerd vanwege de overcapaciteit die niet kon worden gegenereerd.

Naarmate de economie groeit en de overcapaciteit afneemt, nemen de inflatierisico's toe en moeten beleidsmakers het juiste evenwicht vinden tussen het verminderen van de werkloosheid en het aanpakken van de inflatie.Een belangrijke statistiek voor het bereiken van dit evenwicht is de looninflatie. Looninflatie weerspiegelt een strakkere arbeidsmarkt en houdt in dat de inflatie verankerd raakt en niet van voorbijgaande aard.