a:

De sector van de bredere financiële dienstverlening staat voor een onzekere toekomst op lange termijn. De enorme groei van de financiële sector tussen het midden van de jaren tachtig en 2007 was grotendeels te danken aan de consequent lage rentetarieven, financiële reddingsoperaties en de proliferatie van afgeleide instrumenten. Zelfs een terugkeer naar pre-1990s rentetarieven zou de hoeveelheid leningproducten aanzienlijk verminderen; niemand weet wat er gebeurt als de zogenaamde "government puts" verdwijnen en grote investeringsbanken hun backstops tegen de veiligheid verliezen. De toekomst van derivaathandel lijkt veel meer gereguleerd dan zijn verleden.

Beleggers hebben in de afgelopen decennia ongekende rendementen van financiële dienstverleners waargenomen. In 1950 vormden financiële diensten minder dan 3% van het bruto binnenlands product (BBP) in de Verenigde Staten; tegen het einde van 2012 bestond de financiële dienstverlening uit meer dan 8% van het bbp. Als de financiële sector zou terugkeren naar zijn historische, gemakkelijk geldniveau, dan is het waarschijnlijk dat het rendement voor bedrijven in die sector veel lager zal zijn dan de beleggers gewend zijn.

Lage rentetarieven en winstgevendheid van financiële diensten

Uit onderzoek van NYU-econoom Thomas Philippon in 2013 bleek dat de historisch natuurlijke kosten van het verlenen van financiële bemiddeling groeiden van 2% in 1870 tot ongeveer 5% in 1980. Het bereikte een piek van ongeveer 9% in 2010.

Philippon wees erop dat dit "uitzonderlijk contra-intuïtief." Winsten en groei in bijna elke andere sector hebben historisch gezien geleid tot een verlaging van de kosten en een toename van de marginale productiviteit. Waarom lijken de totale kosten voor financiële diensten te stijgen?

De meeste ervaren sectorbeleggers weten dat financiële diensten - met name kredietdiensten - de neiging hebben het beste te presteren wanneer de rente laag is. Beginnend in 1987 met de toenmalige voorzitter Alan Greenspan, begon de Federal Reserve agressieve renteverlagingen te gebruiken om grote dalingen van de activaprijzen tegen te gaan.

De dot-com-zeepbel en de huisstofbellen kregen elk een krachtige stimuleringsronde en lage rentetarieven, waardoor financiële transacties en stijgende spreads voor tussenpersonen werden gestimuleerd. Deze bedrijven vulden hun eigen bottom-lines verder op met swaps, opties en collateralized-verplichtingen. Riskant gedrag was oké voor de grote spelers; de Fed was niet van plan om systemische besmetting te verspreiden.

Financial Bailouts en Financial Services Profitability

Long-term Capital Management was de eerste grote naam die een Fed bailout ontving. Lehman Brothers volgde. Marktanalisten begonnen ernaar te verwijzen als de 'Greenspan Put'. Het gepercipieerde belang van de financiële intermediairs voor de hele economie stelde handelaren, fondsmanagers en geldschieters in staat enorme risico's te nemen zonder bang te zijn voor echt verlies.

In de periode tussen 2007 en 2009 zijn er veel meer bailouts geweest. De schok van de Grote Recessie eindigde niet met de praktijk van lage rentevoeten, en de inkomsten en winsten van financiële diensten bleven recordniveaus bereiken. Hoe lang deze voorwaarden zullen duren blijft onzeker.

Afgeleide beleid en een onzekere toekomst

Afgeleide instrumenten hebben een grote schuld gekregen voor de financiële crisis. Hoewel de meeste afgeleide contracten efficiënt lijken, en het onwaarschijnlijk is dat de meest risicovolle ooit zou zijn geprobeerd zonder dat de overheid het tegenhoudt tegen verlies, lijkt de terugslag op financiële diensten de eerste verandering in een patroon die zou kunnen leiden tot ongekende groei in de sector.