a:

De waanzin rondom een ​​langverwachte beursintroductie (IPO) van een bedrijf kan aantrekkelijk zijn voor individuele beleggers, omdat effecten die nieuw zijn in de markt de neiging hebben om gunstige rendementen te beloven en, belangrijker nog, begeerde status . Er is echter een verkeerd vermoeden dat een IPO, vooral een die gepaard gaat met een hoge dosis hype, een eenvoudige manier is om met een grote korting te kopen en een korte tijd daarna winst te verkopen. Ook al is dat minder gebruikelijk gebleken dan de meesten zouden willen toegeven, toch doet het kopen voor een IPO nog steeds de interesse van een grote verscheidenheid aan investeerders.

Hoewel een beursintroductie een intrigerende investering kan zijn, krijgt de meerderheid van de dagelijkse beleggers geen toegang zoals ze is met andere effecten die op de aandelenmarkt worden verkocht. In plaats daarvan krijgen institutionele beleggers zoals hedge funds, pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen en beleggingsmaatschappijen gewilde aandelen, en over het algemeen worden individuen overgelaten om de aandelen van het bedrijf op secundaire markten te kopen.

Institutionele klanten hebben (echt) diepe zakken

Het onderliggende doel van de IPO van een bedrijf is om kapitaal aan te trekken en zijn aandelen aan openbare kopers aan te bieden, en het proces duurt lang. Bedrijven moeten een zakenbank of makelaar-dealer inschakelen om de beursintroductie te verzekeren, en die partner besteedt doorgaans maanden aan het uitvoeren van de due diligence die nodig is om een ​​passende prijs voor het aanbod vast te stellen. Papierwerk moet worden ingediend bij de Securities and Exchange Commission (SEC). Terwijl het in onderzoek is, worden er indicaties van interesse ingediend door externe kopers die IPO-aandelen van de underwriter kopen wanneer deze openbaar worden.

Vanwege de hoeveelheid tijd en moeite die het besteden van een aanbieding met zich meebrengt, zullen investeringsbanken minder snel meer tijd besteden aan het werven van kopers. In plaats van het verwerven van koopverplichtingen van 10.000 beleggers die bereid zijn om $ 1, 000 aandelen te kopen, kunnen investeringsbanken die werken om een ​​IPO af te ronden, 10 institutionele klanten vinden om elk $ 1 miljoen uit te geven en daarbij veel minder tijd en mankracht besteden. Gemiddelde beleggers zijn meestal weggelaten in de kou als het gaat om IPO-aankopen.

Client Access Only

Nog een reden waarom langverwachte beursintroducties zelden worden aangeboden aan andere beleggers dan institutionele zwaargewichten, is het feit dat om toegang te krijgen tot aandelen, individuen (of entiteiten) huidige klanten van de zakenbank of makelaar-dealer moeten zijn die de behandelen. Zelfs wanneer een belegger een klant van de underwriter is, worden aandelen doorgaans alleen gegeven aan beleggers met het grootste vermogen of aan beleggers die actief in grote hoeveelheden handelen. Beleggingsfondsen, hedgefondsen, verzekeringsmaatschappijen en pensioenregelingen zijn doorgaans het eerst in lijn, ruim vóór beleggers met een lager vermogenssaldo.

Vermijd de hype

Hoewel het idee om te investeren in een beursintroductie misschien de beste manier lijkt om laag te kopen en hoog te verkopen - de basis van de basisprincipes van beleggen - is het missen van de spreekwoordelijke boot van een beursintroductie misschien geen negatief punt. Er is een hoog risico verbonden aan IPO-aankopen, omdat er geen manier is om te weten hoe de bedrijfsvoorraad zal presteren zodra deze beschikbaar is op secundaire markten. Het wachten op de voorraad van een bedrijf om zich te schikken, verwijderd van de hype van een beursintroductie, kan investeerders redden van een onnodig risico.