De financiële wereldmarkt is een uiterst complex systeem dat veel verschillende deelnemers van uw lokale bank tot de centrale banken van elke natie en zelfs u, de belegger, betrekt. Vanwege het belang ervan voor de wereldeconomie en ons dagelijks leven is het van vitaal belang dat het naar behoren functioneert.

Eén tool die de financiële markten helpt soepel te laten verlopen, is een reeks internationale bankovereenkomsten, de Basel-akkoorden. Deze akkoorden coördineren de regulering van wereldwijde banken en zijn "een internationaal raamwerk voor internationaal opererende banken". De akkoorden zijn obscuur voor mensen buiten het bankwezen, maar ze vormen de ruggengraat van het financiële systeem; de Basel-akkoorden werden opgesteld om te waken tegen financiële schokken, en dat is wanneer een haperende kapitaalmarkt de reële economie schaadt, in tegenstelling tot louter een verstoring.

In dit artikel zullen we de intentie van de Basel-akkoorden bekijken en zien waar de markten naartoe gaan met de vorming van het Basel-akkoord II. (Voor achtergrondinformatie, zie Versterkt het Bazelse akkoord banken? en Wat is de bank voor internationale nederzettingen? )

Accoorden bepalen kapitaalkapitaal van banken De Basel-akkoorden bepalen hoeveel eigen vermogen - ook wel 'regulatory capital' genoemd - een bank moet aanhouden om onverwachte verliezen te bufferen. Eigen vermogen is activa minus verplichtingen. Voor een traditionele bank zijn activa leningen en verplichtingen zijn klantendeposito's. Maar zelfs een traditionele bank heeft een hoge schuldenlast (d.w.z. de ratio schulden / eigen vermogen of schulden / kapitaal is veel hoger dan die van een onderneming). Als de activa in waarde dalen, kan het eigen vermogen snel verdampen. Dus, in eenvoudige bewoordingen, vereist het Bazelse Akkoord dat banken een aandelenbuffer hebben in het geval dat activa afnemen, waardoor spaarders bescherming genieten.

De wettelijke rechtvaardiging hiervoor gaat over het systeem: als grote banken falen, veroorzaakt dit systematische problemen. Als dit niet het geval is, zouden we de banken hun eigen niveaus van eigen vermogen, beter bekend als economisch kapitaal, laten bepalen en de markt de disciplinering laten uitvoeren. Dus, Basel probeert het systeem op dezelfde manier te beschermen als de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) individuele beleggers beschermt. (Lees voor meer informatie

Zijn uw bankdeposito's verzekerd? )

Bankleningen - toen en nu

De traditionele bank "in bewaring nemen en vasthouden" kan nu alleen nog in een museum bestaan. Moderne banken "ontstaan ​​en distribueren" en ze hebben verbazingwekkend complexe balansen. Veel banken zijn bijvoorbeeld overgeschakeld van illiquide activa op lange termijn naar verhandelbare activa. Bovendien worden veel banken routinematig gesecuritiseerd. Dat wil zeggen, ze verkopen leningactiva van hun balansen, of bereiken een vergelijkbare risico-overdracht door kredietbescherming te kopen bij een derde partij, vaak een hedgefonds indirect.Dit is een synthetische securitisatie. (Lees voor meer informatie Achter de schermen van uw hypotheek en Wat is securitisatie? ) Het oorspronkelijke akkoord is verbroken

Het Basel I-akkoord, uitgegeven in 1988, is erin geslaagd het totale niveau van eigen vermogen in het systeem te verhogen. Zoals veel voorschriften heeft het ook onbedoelde gevolgen gehad; omdat het de risico's niet erg goed differentieert, moedigde het risicobereidheid pervers aan. Het promootte ook de securitisatie van leningen die leidde tot het afwikkelen in de subprime-markt. (Voor meer informatie over de subprime-crisis, kijk op onze Subprime Hypotheek Functie pagina.) Kort gezegd, Basel I heeft verschillende tekortkomingen. En hoewel sommige mensen ten onrechte heel Bazel in verband brengen met enkele van de problemen die het heeft veroorzaakt, is het te vroeg om te bepalen of Basel II zal falen met betrekking tot kredietderivaten en securitisaties. Basel II probeert wel nieuwe innovaties op het gebied van risico's aan te pakken, maar de kosten zijn complex.

Basel

II Is gecompliceerd Het nieuwe akkoord wordt Basel II genoemd. Het doel is om het vereiste wettelijk vereiste kapitaal beter af te stemmen op het feitelijke bankrisico. Dit maakt het enorm complexer dan het oorspronkelijke akkoord. Basel II heeft meerdere benaderingen voor verschillende soorten risico's. Het heeft meerdere benaderingen voor securitisatie en voor kredietrisicolimitanten (zoals onderpand). Het bevat ook formules waarvoor een financieel ingenieur nodig is. Sommige landen hebben basisversies van het nieuwe akkoord geïmplementeerd, maar in de Verenigde Staten ziet Basel II een pijnlijke, controversiële en langdurige inzet (zelfs wanneer grote banken jarenlang hebben gewerkt om aan de voorwaarden te voldoen). Veel van de problemen zijn onvermijdelijk: de overeenkomst tracht de kapitaalvereisten van banken over landen en over bankomvang heen te coördineren. Internationale samenhang is al moeilijk genoeg, maar dat geldt ook voor de schaalvereisten. Met andere woorden, het is heel moeilijk om een ​​plan te ontwerpen dat geen voordeel oplevert voor een bankgigant bij een kleinere regionale bank.

Basel

II is Three Pillars Basel II heeft drie pijlers: minimumkapitaal, beoordeling door toezichthouders en marktdiscipline. Copyright © 2007 Investopedia. com

Figuur 1

Minimumkapitaal is het technische, kwantitatieve hart van het akkoord. Banken moeten kapitaal aanhouden tegen 8% van hun vermogen, nadat ze hun activa hebben aangepast voor risico.

Toezicht door toezichthouders is het proces waarbij nationale toezichthouders ervoor zorgen dat de banken in hun eigen land de regels volgen. Als minimumkapitaal het rulebook is, is de tweede pijler het scheidsrechtersysteem.

De marktdiscipline is gebaseerd op verbeterde bekendmaking van risico's. Dit kan een belangrijke pijler zijn vanwege de complexiteit van Basel. Onder Bazel II kunnen banken hun eigen interne modellen gebruiken (en krijgen ze lagere kapitaalvereisten), maar de prijs hiervan is transparantie.

Basel

II Kosten voor drie risico's Het akkoord erkent drie grote risicodragers: kredietrisico, marktrisico en operationeel risico. Met andere woorden, een bank moet kapitaal aanhouden tegen alle drie soorten risico's. Een vergoeding voor marktrisico werd geïntroduceerd in 1998.De kosten voor operationeel risico zijn nieuw en controversieel omdat het moeilijk is om te definiëren, om nog maar te zwijgen van kwantificeren, operationeel risico (de basisbenadering gebruikt het bruto-inkomen van een bank als een proxy voor operationeel risico.) Het is niet moeilijk om dit idee te betwisten.) < Copyright © 2007 Investopedia. com Figuur 2

The Basel II Transition

Niet alleen is de implementatie wereldwijd verspreid, maar het akkoord zelf bevat ook getrapte benaderingen. Het kredietrisico kent bijvoorbeeld drie benaderingen: gestandaardiseerde, op basis van interne ratings gebaseerde (IRB) en geavanceerde IRB. Grofweg gaat een meer geavanceerde benadering meer uit van de interne aannames van een bank. Een geavanceerdere aanpak vereist doorgaans ook minder kapitaal, maar de meeste banken zullen in de loop van de tijd moeten overgaan op meer geavanceerde benaderingen.

Samenvatting
Het Basel II-akkoord probeert de in het oog springende problemen met het oorspronkelijke akkoord op te lossen. Het doet dit door het risico nauwkeuriger te definiëren, maar ten koste van aanzienlijke regelcomplexiteit. De technische regels zullen belangrijk worden ondersteund door beoordeling door toezichthouders (pijler 2) en marktdiscipline (pijler 3). Het doel blijft: voldoende kapitaal in het banksysteem behouden om te waken tegen de schade van financiële schokken.