a:

De marginale neiging om te consumeren kan negatief zijn, of minder dan nul, als de inkomstenverhoging leidt tot een lager verbruik dat lager is dan het consumptieniveau dat bestond vóór de inkomstenverhoging.

In de Keynesiaanse economie is de marginale consumptiegraad een verhouding die de verandering in consumptie vergelijkt met de verandering van het inkomen, meestal met een waarde tussen 0 en 1. Keynesiaanse theorie suggereert dat elke toename in consumentenbestedingen (consumptie) plaatsvindt met een overeenkomstige verhoging van het beschikbare of extra inkomen. Het percentage extra inkomsten dat aan consumptie wordt uitgegeven, vertegenwoordigt de marginale neiging om te consumeren.

De marginale consumptiegraad (MPC) is slechts één kant van de medaille. Het aftrekken van een van de MPC is gelijk aan de marginale neiging tot sparen (MPS), die de spaarquote meet die overblijft na een toename van het inkomen. Zowel de MPC als MPS zijn sleutelstatistieken die worden gebruikt om de vermenigvuldigingswaarde te bepalen, die deel uitmaakt van de Keynesiaanse economische theorie.

In het klassieke Keynesiaanse model is de MPC lager dan de gemiddelde consumptiepataliteit omdat op korte termijn het verbruik niet significant schommelt als gevolg van inkomensveranderingen. Over langere perioden, wanneer meer wordt verdiend en de inkomens stijgen, stijgt ook het verbruik.

Rentetarieven hebben doorgaans geen significante impact op de MPC. De algemene theorie suggereert dat hoge rentetarieven een toename van de besparing zouden veroorzaken. De waarheid is echter dat hogere rentetarieven vaak betekenen dat individuen minder beschikbare inkomsten beschikbaar hebben om te sparen.

Vaak maken economen onderscheid tussen het MPC uit permanente inkomsten en het MPC uit tijdelijke inkomsten. Consumenten die een blijvende inkomenswissel verwachten, hebben meer motivatie om het bedrag dat ze consumeren te verhogen.