a:

De wet van de teruglopende opbrengsten wordt door economen gebruikt om een ​​fenomeen te beschrijven dat voorkomt wanneer extra productiecapaciteit wordt toegevoegd. Dit concept is niet alleen van toepassing op arbeid, maar ook op andere manieren om de productie uit te breiden. De eerste paar extra capaciteitseenheden dragen bijvoorbeeld meer bij aan de productiecapaciteit van een fabriek. De uitbreiding van de fabriek door nieuwe werknemers of nieuwe werkstations toe te voegen, resulteert in een grotere capaciteit om producten te vervaardigen. Uiteindelijk bereikt de fabriek echter een aantal nieuwe werkstations die de beschikbare productiegroei maximaliseren. Het toevoegen van meer eenheden verhoogt de productie niet langer aanzienlijk. De gemiddelde hoeveelheid productie per eenheid begint te dalen en het toevoegen van extra capaciteit is niet langer de moeite waard voor het bedrijf. Kosten op de korte termijn, omdat een groeiend bedrijf de productiecapaciteit vergroot, zal toenemen per geproduceerd product.

Economen gebruiken dit principe als ondersteuning voor het argument van de leveringswet dat bedrijven die winst willen maximaliseren hopen meer van een product te verkopen als de prijs stijgt. Het afdekken van de productiekosten en het verkrijgen van winst zou dan vereisen dat het product een hogere omzet ziet. Hogere consumentenprijzen maken de productie meer de moeite waard, zelfs als de productiekosten hoog zijn. Bedrijven gebruiken de wetten van vraag en aanbod naast de wet van de teruglopende opbrengsten om de productiequota te bepalen. De hoeveelheid productie aangemoedigd door de marktvraag vormt een benchmark voor productieplanning.

In een markteconomie drijven consumentenbestedingen en -vraag de ontwikkeling en productie van consumentengoederen en -diensten aan. Vraag en aanbod doen zich voor als gevolg van koopgedrag van consumenten. De wet van de teruglopende opbrengsten helpt bedrijven de productie te optimaliseren om een ​​concurrentievoordeel te behouden.