a:

De internetsector is een dynamische, snel veranderende en steeds competitievere ruimte. Hoewel sommige internetserviceproviders (ISP's) zijn blijven groeien en consolideren in de branche, hebben ze historisch gezien de concurrentie en innovatie op geen enkele zinvolle manier kunnen afremmen. In plaats daarvan zijn het lokale overheden en openbare nutsbedrijven die barrières creëren voor toegang tot internetdiensten, niet tot dominante internetproviders.

Competitie, substituten en het internet

In 2015 bevat een lijst van grote ISP's CenturyLink, Comcast, Time Warner Cable, Verizon, Charter, AT & T, Dish, DirectTV, AOL en MSN. De levering van high-speed internet is nog steeds een ongelooflijk jonge dienst, maar de Amerikaanse markt heeft alleen al een uitgebreide lijst van concurrerende bedrijven. Rond dezelfde tijd hebben grote spelers zoals Google en SpaceX gedetailleerde plannen bedacht om de hele wereld te bedekken met draadloos internet.

Aan de oppervlakte lijken kabelproviders monopolistisch in kleine markten waar geen enkele andere ISP een kabel heeft gelegd. Zelfs daar kunnen mobiele netwerken en digitale satelliet gegevens dragen zonder internetkabels aan te raken. Gratis Wi-Fi-hotspots hebben een revolutie teweeggebracht bij lokale bedrijven zoals bibliotheken en cafés, wat bewijst dat internetgebruikers bereid zijn te reizen waar hun kosten het laagst zijn.

Providers van draadloos internet (WISP's) zijn een natuurlijke economische reactie op dominante kabel-ISP's. Letterlijk duizenden WISP's waren tegen eind 2014 operationeel in de VS. De meeste van deze zijn regionaal en bedienen beperkte gebieden, zoals de in Netlin County, Pennsylvania, of de in Utah gevestigde Vivint.

In plaats van startups af te schrikken, trekken de winsten van grote ISP's feitelijk meer aanbieders aan. Deze substituten beperken de prijzen die grote ISP's kunnen aanrekenen zonder deze nieuwe concurrenten aantrekkelijker te maken.

Lokale overheden en concurrentierestricties

In de meeste gemeenschappen hebben grote internetproviders twee vormen van toestemming nodig voordat ze nieuwe netwerken kunnen bouwen. Ze hebben toestemming van de overheid nodig voor toegang tot doorgangsrechten om kabels door eigendom te laten lopen die de providers niet bezitten. Ze moeten ook contracten sluiten met openbare nutsbedrijven voor het huren van elektriciteitspalen of het gebruiken van leidingen voor ondergrondse leidingen.

Kleinere spelers worden uit de markt geprijsd omdat deze toestemmingen duur zijn. Nieuwe concurrenten krijgen zelden toestemming als een gevestigde provider op zijn plaats is. De feitelijke monopolisten van de ISP-sector zijn geen grote bedrijven, maar openbare instellingen.

Historische Analogie

De jonge internetmarkt in 2015 heeft parallellen met de kinderoliesector in de 19e en het begin van de 20e eeuw. De eerste oliebron werd in 1850 in Missouri geboord; tegen de jaren 1890 verscheen de olie-industrie op het pad naar monopolistische overheersing door John D.Het bedrijf van Rockefeller, Standard Oil.

Volgens de economische theorie introduceren monopolies toetredingsdrempels en verhogen ze de prijzen zodra ze controle hebben over een markt. In 1870, toen Standard Oil 4% van de markt in handen had, was de prijs van een liter geraffineerde olie 30 cent. Tegen 1880 bezat Standard Oil 90% van de markt en daalden de olieprijzen tot 9 cent per gallon. In 1897, nog steeds met een marktaandeel van 90%, had Standard Oil de kosten teruggebracht tot 5,9 cent per gallon.

Tegen de tijd dat de Supreme Court Standard Oil uit elkaar hief om in 1911 te monopoliseren, was zijn marktaandeel gedaald tot 64% en had het meer dan 150 concurrenten (waaronder Shell en Texaco) - precies het tegenovergestelde van anti-monopolie . Evenzo vergroten het succes van dominante ISP's nieuwe start-ups, en worden ze niet afgeschrikt.