a:

De bankwet van 1933, in de volksmond Glass-Steagall genoemd, werd in het begin van de Grote Depressie wettelijk door het Congres ondertekend. Gedeelten van de taal van de wet werden opnieuw geïnterpreteerd om meer liberale bankpraktijken mogelijk te maken in de jaren zestig en zeventig. Bepaalde bepalingen van Glass-Steagall werden ingetrokken in 1980, zoals Regulation Q. Velen geloofden dat Glass-Steagall al effectief tandenloos was tegen de tijd dat de Gramm-Leach-Bliley Act in 1999 aankwam.

Technisch gezien was Glass-Steagall slechts een deel van de Bankwet, hoewel alle onderdelen van de Bankwet in 1935 opnieuw werden geadresseerd om elkaar te ondersteunen en inconsistenties te verminderen.

De bankwet overtreden

Voorafgaand aan de Grote Depressie, maakte de regelgeving van de overheid met betrekking tot de bankomvang ("unit banking" -wetten) het ongelooflijk moeilijk voor banken om hun activa te diversifiëren, met name in kleine boerengemeenschappen. Lokale banken hadden de neiging te falen als hun gemeenschap een moeilijke periode doormaakte.

Nadat ongeveer 4, 000 banken faalden tussen 1929 en 1933, nam het Congres de bankwet over. De wet had vier belangrijke bepalingen: het verzekeren van bankdeposito's, het scheiden van commercieel en investeringsbankieren, het creëren van het Federal Open Market Committee en het vergroten van de autoriteit voor de Federal Reserve om banken te reguleren.

Het Congres herriep de bankwetgeving van eenheden, en liet het aan de staten over om te beslissen. Wetende dat sommige staten, met name Louisiana onder Huey Long, filiaalbankieren niet zouden toestaan, voegde het Congres de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) toe om kleine bankdeposito's te voorkomen.

Commercial and Investment Banking

De verwijzingen naar de Glass Steagall Act zijn normaal gesproken gericht op twee specifieke bepalingen. De eerste was bedoeld om de concurrentie tussen banken te verminderen en risicovolle beleggingen te voorkomen. Dit stond bekend als Verordening Q.

De tweede gedwongen banken om aan te geven of zij deposito's hebben aanvaard en leningen hebben verstrekt (commercieel) of zijn verhandeld in financiële waardepapieren (belegging). Het maakte het ook illegaal voor holdings om zowel commerciële als investeringsbanken te bezitten.

Geleidelijke ontspanning van Glass-Steagall

De eerste wijziging van Glass-Steagall kwam in 1935 onder de nieuwe Banking Act, gedeeltelijk om het morele risico van het beschermen van deposito's aan te pakken. Gedurende de jaren zestig en zeventig werden verschillende interpretaties, omvergeworpen meningen en herinterpretaties van Glass-Steagall bestreden door de Federal Reserve, federale rechtbanken en het Bureau van de Comptroller of the Currency.

Langzaam werd het juridische onderscheid tussen commerciële en beleggingsproducten versoepeld. In 1980 stemde het Congres in met het afschaffen van de vereisten van Verordening Q met de Deregulering- en Monetaire Controle Wet van de Depositary Institutions.

In december 1986 stemde de Federal Reserve Board ervoor dat commerciële banken tot 5% van hun inkomsten uit investment banking-activiteiten konden genereren. Een jaar later stemde de raad ook om de regels inzake acceptatie van commerciële bankschulden in te trekken.

In 1989 verhoogde het bestuur de limiet van het investeringsbankbedrijf tot 10%. De pogingen van Bush en Clinton van begin jaren negentig om Glass-Steagall in te trekken werden volledig geprobeerd. Tegen 1996 konden bankholdings tot maximaal 25% van de omzet bankfilialen bezitten.

In 1997 kocht Bankers Trust (nu onderdeel van Deutsche Bank) de zakenbank Alex Brown & Co., en werd daarmee de eerste Amerikaanse bank die juridisch toezicht uitoefende op een effectenfirma. Hoewel dit door Glass-Steagall technisch was verboden, stonden alle overheidsinstanties de aankoop toe.

Gramm-Leach-Bliley Act

De 13e poging om Glass-Steagall in te trekken kwam uiteindelijk in 1999 voorbij aan het Congres. De Financial Services Modernization Act, of Gramm-Leach-Bliley, maakte officieel wat al onofficieel was geworden: holdings konden bezit zowel commerciële als investeringsbanken.