Stijlstrategie
De aandelenselectie voor individuele beleggers kan een ontmoedigende taak zijn. Het kiezen van effecten van de wereldwijde marktplaats, analyseren, evalueren, kopen en volgen van de prestaties van die effecten binnen een gediversifieerde portefeuille is niet iets dat de meeste individuele niet-professionele beleggers kunnen of willen doen. In plaats daarvan kunnen beleggers portefeuilletoekenningsbeslissingen nemen door te kiezen uit brede categorieën effecten, zoals "large-cap", "groei", "internationale" of "opkomende markten". Deze benadering van beleggen - kijken naar de onderliggende kenmerken die bij bepaalde soorten beleggingen horen - wordt 'stijl beleggen' genoemd.
De populariteit van stijlbelegging nam in de jaren tachtig aanzienlijk toe voor institutionele beleggers, aangezien de pensioenadviesgemeenschap klanten aanmoedigde om aandelenstijlen te categoriseren tijdens het proces van asset allocation. Zowel institutionele als particuliere beleggers hebben vastgesteld dat het categoriseren van aandelen op basis van stijl de keuzes van beleggers vereenvoudigt en hen in staat stelt informatie over aandelen binnen een categorie gemakkelijker en efficiënter te verwerken. Het toewijzen van besparingen aan een beperkt aantal beleggingsstijlen is een veel eenvoudigere en veel minder intimiderende taak dan kiezen uit duizenden investeringsopties die overal ter wereld beschikbaar zijn.
Door activa te classificeren volgens een specifieke stijl, zijn beleggers ook beter in staat om de prestaties van professionele geldmanagers te evalueren. Met andere woorden, alle geldmanagers die omgaan met opkomende fondsen voor groeiaandelen kunnen worden gerangschikt op basis van prestaties in die specifieke categorie. In feite worden geldmanagers over het algemeen niet beoordeeld in termen van absolute prestaties, maar in verhouding tot een prestatiebenchmark voor hun stijl van beleggen.
In de afgelopen tien jaar heeft de beleggersgemeenschap een nieuwe reeks substijlen geaccepteerd, naast de gebruikelijke stijlen van waarde en groei. Dit zijn: diepe en relatieve waarde en gedisciplineerde en agressieve groei.
Value stijlmanagers zoeken naar aandelen die ten onrechte zijn geprijsd gezien de spannende inkomsten en inkomsten van de emittent. Ze maken gebruik van traditionele waarderingsmethoden die de prijs van een aandeel gelijkstellen aan de intrinsieke waarde van het bedrijf. Waardebedrijven hebben doorgaans relatief lage koers / winstverhoudingen, betalen hogere dividenden en hebben historisch stabielere aandelenprijzen. De belangrijkste veronderstelling van de waardemanager is dat de waarde van de emittent op een bepaald moment zal worden geherwaardeerd en daardoor winsten voor de geldbeheerder zal genereren. Er zijn verschillende redenen waarom een ​​aandeel mogelijk ondergewaardeerd is: het bedrijf kan zo klein zijn dat de aandelen dun worden verhandeld en niet veel belangstelling trekken; het bedrijf opereert in een impopulaire bedrijfstak; de bedrijfsstructuur is gecompliceerd, waardoor analyse moeilijk is of de beurskoers mogelijk niet volledig heeft gereageerd op positieve nieuwe ontwikkelingen.Waarde-aandelen zijn meestal te vinden in de tragere sectoren van de economie, zoals financiën en de basisindustrie, maar er zijn ook koopjes te vinden in 'groeisectoren', zoals technologie.
In de jaren 1990 identificeerde Standard & Poor's drie specifieke substijlen: diepe waarde, relatieve waarde en nieuwe waarde.

• Deep Value stijl maakt gebruik van de traditionele Graham en Dodd-benadering, waarbij managers de goedkoopste aandelen kopen en deze gedurende lange perioden vasthouden in afwachting van een opleving van de markt.
• Relatieve waarde geldmanagers zoeken naar aandelen die ondergewaardeerd zijn ten opzichte van de markt, hun referentiegroep en het winstpotentieel van het bedrijf. Relatief voorwaardelijke aandelen moeten ook een soort kanaal bevatten (zoals een octrooi of in afwachting zijnde FDA-goedkeuring) dat de potentie heeft om de werkelijke waarde van het aandeel te ontsluiten. Een typische holdingperiode is drie tot vijf jaar. Anders dan traditionele waardemanagers streven relatieve waardemanagers kansen na in alle economische sectoren en concentreren ze zich misschien niet op de gebruikelijke "waardesectoren".
• Beheerders met een nieuwe waarde kiezen hun beleggingen uit alle categorieën effecten, op zoek naar een aandeel dat vooruitzicht heeft op een aanzienlijke waardering.

Growth stijlmanagers richten zich doorgaans op het toekomstige winstpotentieel van een emittent. Ze proberen aandelen te identificeren die het potentieel bieden voor groeiende inkomsten met bovengemiddelde tarieven. Waar waardemanagers kijken naar de huidige inkomsten en activa, kijken groeiondernemingen naar de toekomstige winst van de emittent. Groei wordt over het algemeen geassocieerd met een groter opwaarts potentieel ten opzichte van stijlinvesteringen en heeft uiteraard ook een groter neerwaarts risico.

• Beleggen in traditionele groeistijl heeft ook een aantal substijlen opgeleverd, met name gedisciplineerde groei of groei-tegen een redelijke prijs (GARP) en agressieve groei of momentumgroei.
• Gedisciplineerde groeistijl managers concentreren zich op bedrijven waarvan zij denken dat ze hun inkomsten kunnen laten groeien tegen een hoger tarief dan het marktgemiddelde en die verkopen voor een passende prijs.
• Agressieve groei stijlen vertrouwen meestal niet op traditionele waarderingsmethoden of fundamentele analyse. Ze vertrouwen op technische analyse.

Sectorstrategie
Kijk naar een bepaalde branche zoals transport. Omdat de posities van dit type fonds in dezelfde sector liggen, is er een inherent gebrek aan diversificatie verbonden aan deze fondsen. Deze fondsen hebben de neiging om aanzienlijk in prijs te stijgen wanneer er een toegenomen vraag is naar het product of dienstenaanbod van de bedrijven waarin de fondsen beleggen. Aan de andere kant, als er een neergang is in de specifieke sector waarin een sectorfonds belegt, zal het fonds zware verliezen lijden als gevolg van het gebrek aan diversificatie in zijn posities.
Indexstrategie Heeft de neiging om de index die volgt te volgen door dezelfde gewichten en soorten effecten in die index te kopen, zoals een S & P-fonds. Investeren in een indexfonds is een vorm van passief beleggen. Het primaire voordeel van een dergelijke strategie is de lagere kostenratio voor het beheer van een indexfonds.Ook slaagt een meerderheid van beleggingsfondsen er niet in om brede indexen te verslaan, zoals de S & P 500.
Als u de markt niet kunt verslaan, waarom zou u er dan niet aan deelnemen? We bespreken uw opties in het volgende artikel: De Lowdown On-indexfondsen.
Wereldwijde strategie
Een wereldwijde strateeg bouwt een gediversifieerde portefeuille van effecten uit alle landen van de wereld (niet te verwarren met een internationale strategie, die effecten van elk ander land, met uitzondering van het thuisland van het fonds, kan omvatten). Wereldwijd geld managers kunnen zich verder concentreren op een bepaalde stijl of sector, of ze kunnen ervoor kiezen om investeringskapitaal in dezelfde wegingen toe te wijzen als de wegingen voor de wereldmarktkapitalisatie.
Strategie voor stabiele waarde
De stabiele beleggingsstijl is een conservatieve strategie voor vastrentende beleggingen. Een stabiele waarde beleggingsbeheerder zoekt kortlopende vastrentende effecten en gegarandeerde beleggingscontracten uitgegeven door verzekeringsmaatschappijen. Deze fondsen zijn aantrekkelijk voor beleggers die hoge lopende inkomsten willen en bescherming tegen prijsvolatiliteit als gevolg van rentebewegingen.
Gemiddelde kosten per dollar Het gemiddelde van de kosten per dollar is een eenvoudige, traditionele investeringsmethodologie. Het gemiddelde van de kosten van de dollar wordt geïmplementeerd wanneer een belegger zich ertoe verbindt regelmatig een vast bedrag te beleggen, meestal een maandelijkse aankoop van aandelen in een beleggingsfonds. Wanneer de prijs van het fonds daalt, kan de belegger een groter aantal aandelen kopen voor het vaste investeringsbedrag, en een kleiner aantal wanneer de aandelenkoers omhoog gaat. Deze strategie resulteert in een lichte verlaging van de gemiddelde kosten, ervan uitgaande dat het fonds op en neer schommelt.
Value Averaging
Dit is een strategie waarbij een belegger het geïnvesteerde bedrag, omhoog of omlaag, aanpast om aan een voorgeschreven doel te voldoen. Een voorbeeld moet verduidelijken: stel dat u $ 200 per maand in een beleggingsfonds gaat beleggen. Aan het einde van de eerste maand, dankzij een daling van de waarde van het fonds, is uw initiële investering van $ 200 gedaald tot $ 190. In dit geval zou u de volgende maand $ 210 bijdragen, waardoor de waarde $ 400 (2 * $ 200) wordt. Evenzo, als het fonds aan het einde van de tweede maand $ 430 waard is, stop je slechts $ 170 om het doel van $ 600 te halen. Wat er gebeurt, is dat in vergelijking met het kostengemiddelde van de dollar, u meer inlevert wanneer de prijzen lager zijn en minder wanneer de prijzen stijgen.