Wie was 'Milton Friedman'

Milton Friedman was een Amerikaanse econoom en statisticus bekendst voor zijn sterke geloof in vrijemarktkapitalisme. Tijdens zijn tijd als professor aan de universiteit van Chicago, ontwikkelde Friedman talloze vrije markttheorieën die de opvattingen van traditionele Keynesiaanse economen verwierpen. In zijn boek 'Een monetaire geschiedenis van de Verenigde Staten, 1867-1960' illustreerde Friedman de rol van het monetaire beleid bij het creëren en aantoonbaar verergeren van de Grote Depressie.

AD:

BREKENING 'Milton Friedman'

Milton Friedman werd geboren op 31 juli 1912 in New York en stierf op 16 november 2006 in Californië. Friedman groeide op aan de oostkust en studeerde aan de Rutgers University, waar hij wiskunde en economie studeerde. Hij studeerde in 1932 af van de universiteit en verdiende in 1946 een doctoraat in de economie aan de universiteit van Chicago. Friedman nam in die periode een positie in bij het nationale bureau voor economisch onderzoek om de inkomensverdeling in de Verenigde Staten te bestuderen. Na zijn werk op het gebied van inkomensongelijkheid, richtte hij zich op belastingonderzoek en statistische analyse. In 1946, na zijn afstuderen met een Ph. D., nam Friedman een economische positie in aan de Universiteit van Chicago, waar hij zijn meest indrukwekkende werk uitvoerde.

AD:

Friedman's eerste grote doorbraak op het gebied van economie was zijn Theory of the Consumption Function in 1957. Deze theorie verdedigde het idee dat iemands consumptie- en besparingsbeslissingen meer worden beïnvloed door permanente veranderingen in het inkomen in plaats van dan veranderingen in inkomen die als kortstondig worden ervaren. Deze theorie leverde de permanente inkomenshypothese op, die verklaarde waarom kortetermijnbelastingsverhogingen daadwerkelijk besparingen verminderen en de consumptieniveaus statisch houden, terwijl al het andere gelijk blijft.

AD:

Friedmans belangrijkste bijdrage aan de economie kwam door zijn analyse van de heersende macro-economische theorieën. Tijdens zijn tijd als professor, werd macro-economie gedomineerd door Keynesian Economic Theory. Deze school van economisch denken, gepionierd door de Britse econoom John Maynard Keynes, stelt dat fiscaal beleid belangrijker is dan monetair beleid, dat overheidsuitgaven moeten worden gebruikt om de volatiliteit van de conjunctuurcyclus te neutraliseren en dat prijzen inherent plakkerig zijn.

Friedman verzette zich tegen deze macro-economische Keynesiaanse opvattingen met zijn eigen economische theorie over monetarisme op de vrije markt. Via deze theorie heeft Friedman het belang van het monetaire beleid tot uitdrukking gebracht en erop gewezen dat veranderingen in de geldhoeveelheid reële kortetermijn- en langetermijneffecten hebben. Concreet beïnvloedt de geldhoeveelheid het prijsniveau. Verder gebruikte Friedman monetarisme om openlijk de Keynesiaanse principes van de Keynesiaanse vermenigvuldiger en de Phillips-curve tegenspreken.

Friedman ontving de Nobelprijs voor de economie in 1976. In de loop van zijn carrière publiceerde hij baanbrekende boeken over de moderne economie, evenals talloze invloedrijke artikelen die de manier waarop de economie wordt onderwezen veranderen.

Milton Friedman en Monetarism versus Keynesian Economics

John Maynard Keynes en Milton Friedman waren twee van de meest invloedrijke economische en publieke beleidsdenkers van de 20e eeuw. Hoewel Keynes alom wordt gecrediteerd voor het creëren van de eerste systematische benadering van macro-economisch overheidsbeleid, kreeg Friedman deels bekendheid door kritiek te leveren op de beleidsvoorstellen van Keynes en in plaats daarvan te pleiten voor een meer afgemeten monetair beleid.

Keynes was het grootste deel van zijn leven meer bekend om zijn politieke journalistiek en legendarische discussievaardigheden dan om zijn economisch denken. In 1919 publiceerde hij 'The Economic Consequences of the Peace', een bezwaar tegen de zware schadeloosstellingen en sancties die Duitsland na de Eerste Wereldoorlog had geëist. Keynes voerde aan dat deze oneerlijke straffen de regio politiek onstabiel zouden maken.

Keynes werd een prominente denker in Groot-Brittannië in de jaren 1920 toen het land worstelde met werkloosheid. Zijn roem begon na de vrijlating van zijn economische magnum opus, "The General Theory of Employment, Interest and Money," in 1936. In dit werk betoogde Keynes dat een interventionistische regering kon helpen om recessies glad te strijken door de totale vraag te ondersteunen. Strategische overheidsuitgaven kunnen consumptie en investeringen stimuleren, betogen Keynes en helpen de werkloosheid te verminderen.

Op het moment van de release van 'The General Theory' bevond de wereld zich midden in de Grote Depressie, en klassieke opvattingen over politieke economie waren in diskrediet. De theorieën van Keynes leidden tot een nieuw dominant paradigma in het economische denken, dat later de Keynesiaanse economie werd genoemd. Hoewel ze nog steeds populair zijn, hebben sommigen betoogd dat de Keynesiaanse economie een pseudo-wetenschappelijke rechtvaardiging heeft gegeven aan kortzichtige gekozen politici om hun begrotingstekorten te beheersen en enorme niveaus van overheidsschuld te accumuleren.

Als Keynes de meest invloedrijke economische denker van de eerste helft van de 20e eeuw was, was Friedman de meest invloedrijke economische denker van de tweede helft.

Friedman was fel gekant tegen veel van de beleidsvoorstellen die door de Keynesiaanse economen van zijn tijd waren aangenomen. Hij pleitte voor deregulering in de meeste delen van de economie, en riep op tot een terugkeer naar de wijsheid van de vrije markt van klassieke economen, zoals Adam Smith. Hij daagde hedendaagse noties van tekortuitgaven uit en suggereerde dat op de lange termijn alleen disc Coordinatie en inflatie kunnen voortvloeien uit een expansief fiscaal en monetair beleid.

Friedman pleitte voor vrijhandel, kleinere overheid en een langzame, gestage toename van de geldhoeveelheid in een groeiende economie. Zijn nadruk op monetair beleid en de kwantiteitstheorie van geld werd bekend als monetarisme. De populariteit van Friedman trok andere denkers op de vrije markt naar de universiteit van Chicago, wat leidde tot een anti-keynesiaanse coalitie die de Chicago School of Economics wordt genoemd.

Toen Friedman de Nobelprijs voor economische wetenschappen won in 1976, markeerde het de kentering in het academische economische denken, weg van het Keynesianisme en naar de ontluikende Chicago School.Friedman zorgde voor een hernieuwde nadruk op prijzen, inflatie en menselijke prikkels, een directe tegenhanger van Keynes 'focus op werkgelegenheid, interesse en openbaar beleid.

Voor zover Keynes werd gezien als een vijand van laissez-faire, was Friedman het nieuwe publieke gezicht van vrije markten. Friedman won een belangrijke intellectuele overwinning nadat drie decennia van het Keynesiaanse beleid eind jaren zeventig in stagflatie eindigde, iets wat Keynesians, zoals Paul Samuelson, onmogelijk achtte.

Sleutelprincipes van de theorieën van Milton Friedman

Hierna volgen enkele lessen die kunnen worden getrokken uit Friedman en zijn economische theorieën.

1. Beoordeel beleid op basis van hun resultaten, niet op basis van hun intenties.

Friedman was in veel opzichten een idealist en libertaire activist, maar zijn economische analyse was altijd gebaseerd op praktische realiteit. Hij vertelde Richard Heffner, gastheer van "The Open Mind", in een interview: "Een van de grote fouten is om beleid en programma's te beoordelen op hun bedoelingen in plaats van op hun resultaten."

Veel van Friedman's meest controversiële posities waren gebaseerd op dit principe. Hij verzette zich tegen het verhogen van het minimumloon omdat hij van mening was dat het onbedoeld jonge en laaggeschoolde werknemers, met name minderheden, schade toebracht. Hij verzette zich tegen tarieven en subsidies omdat zij onbedoeld consumenten in de hand hadden. Zijn beroemde 1990 "Open Letter" voor de toenmalige drugs tsaar Bill Bennett riep op tot het decriminaliseren van alle drugs, vooral vanwege de verwoestende onbedoelde effecten van de drugsoorlog. Deze brief verloor Friedman een stroom van conservatieve supporters, waarvan hij zei dat ze faalden "om te erkennen dat juist die maatregelen die jij verkiest een belangrijke bron zijn van de kwaadaardigheden die je betreurt."

2. Economie kan aan de massa worden gecommuniceerd.

Tijdens de beroemde interviews van Friedman op de show van Phil Donahue in 1979 en 1980, zei de gastheer dat zijn gast "een man is die nooit zal worden beschuldigd van het verwarren van de economie", en Friedman vertelde dat het leuke van jou is dat wanneer je spreekt , Ik begrijp je bijna altijd. "Friedman gaf lezingen over universiteitscampussen, waaronder Stanford en NYU. Hij had een tv-programma met 10 series getiteld "Free to Choose" en schreef een boek met dezelfde naam, waarbij hij zijn inhoud aanpaste voor zijn publiek.

Econoom Walter Block, soms een vriendelijke opruier van Friedman, herdenkt de dood van zijn tijdgenoot in 2006 door te schrijven: "Miltons moedige, geestige, wijze, welsprekende en ja, ik zeg het, inspirerende analyse moet ons als een voorbeeld laten zien allemaal. "

3." Inflatie is altijd en overal een monetair fenomeen. "

Het beroemdste fragment uit de geschriften en toespraken van Friedman is:" Inflatie is altijd en overal een monetair fenomeen. " Hij trotseerde het intellectuele klimaat van zijn tijd en bevestigde de kwantiteitstheorie van geld als een uitvoerbaar economisch grondbeginsel. In een artikel uit 1956 met de titel "Studies in de kwantiteitstheorie van het geld" ontdekte Friedman dat op de lange termijn de toegenomen geldgroei de prijzen verhoogt, maar niet echt de output beïnvloedt.

Friedman's werk doorbrak de klassieke Keynesiaanse dichotomie over de inflatie, die beweerde dat de prijzen stegen van "cost-push" of "demand-pull" bronnen.Het bracht ook het monetaire beleid op hetzelfde niveau als het begrotingsbeleid. Friedman's inzicht was zo scherp in zijn kritiek op het wanbeleid van de Federal Reserve van de geldhoeveelheid dat de Fed feitelijk stopte met het vrijgeven van notulen van de vergaderingen van de raad om zijn toezicht te ontlopen.

4. Technocraten hebben geen controle over de economie.

In een column uit 1980

Newsweek zei Milton Friedman: "Als je de federale regering de leiding geeft over de Sahara, zou er over vijf jaar een tekort aan zand zijn." Friedman was een wrede criticus van de macht van de regering en was ervan overtuigd dat de vrije markten beter functioneerden op grond van moraliteit en efficiëntie. In termen van de werkelijke economie rustte Friedman op enkele truisms en eenvoudige, op stimulansen gebaseerde analyses. Hij zei dat geen enkele bureaucraat geld zo verstandig of voorzichtig zou kunnen of kunnen uitgeven als de belastingbetalers van wie het in beslag werd genomen. Hij sprak vaak over regulatory capture, het fenomeen waarbij krachtige speciale belangen de agentschappen coördineren die zijn ontworpen om ze te controleren.

Voor Friedman wordt overheidsbeleid met geweld gecreëerd en uitgevoerd en die macht creëert onbedoelde gevolgen die niet afkomstig zijn van vrijwillige handel. De waardevolle politieke macht van overheidsmacht schept een aansporing voor rijk en sluw om het te misbruiken, helpen produceren wat Friedman nagesynchroniseerde "overheidsmislukking." <5>. Overheidsfalen kan zo slecht of slechter zijn dan marktfalen.

Friedman combineerde zijn lessen over onbedoelde gevolgen en de slechte prikkels van het overheidsbeleid. "Hier heb je een marktfalen", vertelde Friedman een student uit Chicago in een opgenomen lezing, "maar in diezelfde gevallen is het ook moeilijk om de overheid te laten doen alles erover … U moet in evenwicht brengen dat wanneer de overheid een antwoord tracht te bereiken, u waarschijnlijk een overheidsprobleem zult hebben. "Friedman hield ervan te wijzen op mislukkingen van de overheid. Hij onthulde hoe de loon- en prijscontroles van president Richard Nixon leidden tot benzinetekorten en een hogere werkloosheid. Hij schold tegen de Interstate Commerce Commission (ICC) en Federal Communications Commission (FCC) voor het creëren van de facto monopolies in transport en media. Beroemd, voerde hij aan dat de combinatie van openbaar onderwijs, minimumloonwetten, drugverbod en welzijnsprogramma's onbedoeld families in de binnensteden in cycli van misdaad en armoede hadden gedwongen.

AD:

Dit concept omvat veel van Friedman's krachtigste ideeën: beleid heeft onbedoelde gevolgen; economen moeten zich concentreren op resultaten, niet op intenties; en vrijwillige interacties tussen consumenten en bedrijven leveren vaak betere resultaten op dan gemaakte overheidsbesluiten.