Mohamed A. El-Erian, voormalig CEO en co-chief investment officer van PIMCO en huidig ​​economisch hoofdadviseur bij PIMCO's moeder Allianz SE, sprak met Politico's belangrijkste economische correspondent Ben White in Nasdaq's New York hoofdkantoor donderdagochtend. Ze bespraken vijandelijke politiek, fiscaal en monetair beleid en de uitdagingen van langzame groei en ongelijkheid. El-Erian ontweek ook suggesties dat hij een goede minister van Financiën zou zijn, misschien in een regering van Clinton. (Zie ook: PIMCO - Hoe het is verlopen sinds zijn bruto vertrek .)

AD:

De ECB

White begon met El-Erian te vragen naar de verhuizing van de Europese Centrale Bank donderdag om de rentetarieven te verlagen - inclusief het verlagen van de daggeldrente tot -0. 4% - en verhoog de kwantitatieve versoepeling van € 60 miljoen per maand naar € 80 miljoen. El-Erian zei dat de president van de ECB zijn "Super Mario" -boodschap volbracht, die de stimulans diende die de markt had verwacht en meer. Hij vroeg zich af of de marktreactie van hogere aandelen en een zwakkere euro wel zou standhouden. (Vanaf rond de middag donderdag, is het niet, met de euro stijgt 1. 5% ten opzichte van de dollar en de Euro Stoxx 50 sluit 1. 5% lager.)

AD:

El-Erian vergeleek de monetaire beleidssituatie van Europa met die van Japan en zei dat de ECB bijna ineffectief of contraproductief werd, zoals hij zei dat de Bank of Japan mogelijk al is geworden. Toen de BOJ in januari de belangrijkste rentevoet verlaagde onder nul, groeide de valuta en daalden aandelen, het tegenovergestelde van het beoogde resultaat.

De Fed

De Federal Reserve heeft inmiddels meer manoeuvreerruimte dan zijn Europese en Japanse tegenhangers, maar is niet bereid om van koers te veranderen vanwege de mogelijkheid van 'nevenschade'. El-Erian zei dat hij niet verwachtte dat de FOMC, het rentecomparende comité van de Fed, de rentetarieven volgende week zou verhogen, maar hij verwacht wel sterkere begeleiding dan de markten momenteel verwachten, dat wil zeggen meer dan één renteverhoging in 2016.

AD:

Als de enige zorg de binnenlandse economie betreft, zei El-Erian, zou de Fed normaliseren. Hij verwacht dat de looninflatie terugkeert, gebaseerd op de stijging van de participatiegraad in het laatste banenrapport, hoewel het gemiddelde uurloon in februari licht daalde. Het risico bestaat dat de Fed achterloopt als het op inflatie aankomt, en mogelijk snel moet stijgen als de prijzen sneller stijgen dan verwacht. Dat zou een recessie kunnen veroorzaken, maar het is "geen groot risico", aldus El-Erian. (Zie ook: Hoe rentetarieven van invloed zijn op de aandelenmarkt .)

De omgeving

De vooruitzichten voor het Amerikaanse monetaire beleid zijn onzeker, omdat de grootste problemen zijn met "de buurt", die is, de buitenwereld.Geconfronteerd met "te veel ontroerende stukken", zullen beleidsmakers hun opties open willen houden, en aangezien geen enkele Fed zoveel aandacht heeft moeten schenken aan internationale ontwikkelingen, zegt El-Erian dat het moeilijk is om precies te zeggen welke weg de rentetarieven zullen volgen.

Meer in het algemeen zegt El-Erian dat er "vrijwel geen internationale beleidscoördinatie is geweest", waardoor landen probeerden "groei van elkaar te laten groeien". Die concurrentie over groei, zei hij, kenmerkte kwantitatieve versoepeling in de VS net als in de EU. Het uitgangspunt van het wereldwijde financiële systeem is dat de 'kern' verantwoordelijk is, maar nu herhalen monetaire beleidsmakers in de rijke wereld de mantra dat 'het verantwoordelijke is om onverantwoordelijk te zijn', wat absurde uitkomsten oplevert, zoals negatieve rentetarieven. Ondertussen lijdt de periferie. De huidige recessie in Brazilië is bijvoorbeeld het gevolg van de 'massale' instroom van kapitaal onder Amerikaanse QE, gevolgd door de massale uitstroom van de 'taper driftbui'. (Zie ook, Wat is de 'Taper Tantrum' en moet u het vrezen? )

Politiek: ongelijkheid en langzame groei

El-Erian en White bespraken ook de politiek in de VS en daarbuiten, in het bijzonder de "anti-vestiging", die is gebogen sinds de financiële crisis. Zowel Donald Trump als Bernie Sanders maken volgens El-Erian deel uit van deze trend, die uiteindelijk het gevolg is van een cocktail van trage groei en toenemende ongelijkheid. Gecombineerd veroorzaken deze factoren teleurstelling en woede bij het electoraat.

Een van de gemakkelijkste zondebokken zijn buitenlanders, die aanleiding hebben gegeven tot het fenomeen White, merkte op dat Republikeinen en centristische democraten afstand nemen van een traditionele inzet voor vrijhandel. El-Erian verwacht echter geen grote beweging in de US naar protectionisme, maar eerder een grotere nadruk op "eerlijke handel", de wens dat alle landen dezelfde regels volgen.

In Groot-Brittannië leidde dezelfde ontevredenheid tot de UK Independence Party, waarvan El-Erian denkt dat het de hand van de Tories dwong om te pleiten voor een Brexit-referendum. Hij verwacht niet dat Groot-Brittannië in juni zal stemmen om de EU te verlaten, maar hij merkt op dat zelfs wanneer populistische bewegingen zoals UKIP en the Tea Party geen controle over een regering kunnen krijgen, ze nog steeds invloed kunnen uitoefenen. Aan de andere kant is de druk op de Brexit deels het gevolg van een tweedeling ten opzichte van het doel van de EU: voor velen in het VK, niet alleen voor de eurosceptici, was het een 'super vrijhandelszone, dat is het', terwijl voor andere landen het was veel meer. "Je kunt geen EU met twee snelheden draaien," zei El-Erian. (Zie ook 3 Brexit-dagboekscenario's .)

Wat kunnen we doen?

El-Erian schakelde afstand van het monetaire beleid en besprak wat het Witte Huis en het Congres zouden moeten doen om de groei te versnellen en de daaruit voortvloeiende rijkdom gelijkmatiger te verspreiden. Ten eerste zei hij dat beleidsmakers te afhankelijk zijn geweest van liquiditeit om groei te stimuleren, terwijl ze juist zouden moeten focussen op investeringen. Dat betekent belastinghervormingen, onderwijshervormingen en publiek-private partnerschappen, naast andere diensten.

Ten tweede betekent het de rijken aanmoedigen om meer van hun rijkdom te besteden en te investeren. Ongelijkheid stijgt volgens El-Erian door het feit dat de rijken meer van hun marginaal inkomen sparen, terwijl de armen de neiging hebben om extra geld uit te geven. Het resultaat is een overvloed aan besparingen, die sleept op de vraag. Gevraagd naar hoe de rijken kunnen worden aangemoedigd om productief te investeren in plaats van geld op te potten, zei hij dat het een kwestie van onzekerheid was en noemde enkele voorbeelden van gebeurtenissen die krankzinnig zouden klinken als hij ze vorig jaar had voorspeld: Bernie Sanders een echte uitdaging aan het opbouwen naar Hillary Clinton, Donald Trump die het Republikeinse veld leidde, lage olieprijzen waren een slechte zaak, 30% van de handel in overheidsschuld met negatieve rentevoeten, enz. (Zie ook Huidige kans van Donald Trump als president . ) Ten derde moeten beleidsmakers omgaan met de dreigende schuldoverhang. Hij wees op de precedenten van Latijns-Amerika in de jaren tachtig en Griekenland nu, waar schuld een 'echt donkere wolk' is die overgroeit. Hij noemde met name studentenschuld een probleem, hoewel hij zei dat hij niet verwachtte dat het een crisis zou veroorzaken zoals subprime-hypotheken dat deden. In plaats daarvan zou een niet-hervormd systeem voor studieleningen een "tegenwind" zijn, waardoor mogelijk een "verloren generatie" ontstaat. Hij is met name voorstander van 'gerichte schuldvergeving', die zijn gevoel van rechtvaardigheid zou kunnen beledigen, maar heeft de voorkeur boven alternatieven zoals het universeel gratis hoger onderwijs van Bernie Sanders.

Tot slot, om groei te stimuleren, pleit El-Erian voor investeringen in infrastructuur. Hij noemde het "absurd" dat beleidsmakers niet massaal investeren in infrastructuur terwijl de rente zo laag is. Hervorming van de vennootschapsbelasting, waarvan hij opmerkt dat deze sinds de jaren tachtig niet is gebeurd, zou ook een grote bijdrage leveren aan het bevorderen van de groei. Hij stelde zich op het standpunt dat er helaas een "Sputnick-moment" - iets schokkends - nodig is om verandering te stimuleren. Hij denkt niet dat dit een 2008-achtige crisis zal zijn, omdat banken hun balansen hebben opgeruimd, maar hij merkt op dat het risico is "gemigreerd en veranderd" naar andere delen van de economie.

De bottom-line

El-Erian's beoordeling van de economische situatie is somber, zo niet catastrofaal. Toenemende ongelijkheid en trage groei wakkeren wrok aan, wat resulteert in politieke omwentelingen, die onzekerheid veroorzaken, wat juist de investering die nodig is om de trend naar hogere ongelijkheid en tragere groei te keren, ontmoedigt. Zijn denkbeelden doen denken aan een vicieuze spiraal, maar El-Erian beschreef een andere vorm: een T-splitsing. "We komen aan het einde van de weg", zoals hij zei, waar we links of rechts moeten gaan . In de ene richting ligt een moeilijke hervorming - meestal op de fiscale, niet de monetaire - kant, terwijl aan de andere kant meer ellende ligt.