De Verenigde Staten bieden buitenlandse hulp van verschillende soorten aan ten minste 95% van de landen in de wereld, hoewel een veel kleiner aantal landen substantiële hulp ontvangen in termen van uitgegeven dollars. Voor Amerikaanse belastingbetalers bedragen de kosten van buitenlandse hulp ongeveer $ 35 miljard per jaar, inclusief $ 20. 7 miljard in de eerste 7. 5 maanden van 2016, of $ 2. 93 miljoen per uur. Buitenlandse hulp is niet de enige vorm van buitenlandse hulp, maar het is misschien wel de meest controversiële. Sommige van de verschillende vormen van buitenlandse hulp omvatten bilaterale hulp, militaire hulp, multilaterale hulp en humanitaire hulp.

Soorten buitenlandse ontwikkelingshulp

Er zijn drie primaire vormen van internationale hulp, evenals verschillende subtypen. Het eerste primaire type is private buitenlandse directe investeringen (FDI) van multinationale of transnationale ondernemingen. Dit zijn doorgaans aandelenbezit van buitenlandse activa door niet-ingezetenen van het ontvangende land. Amerikaanse bedrijven kunnen bijvoorbeeld gebruikmaken van directe buitenlandse investeringen door een meerderheidsbelang in een Nigeriaans bedrijf te kopen. FDI bereikte wereldwijd een piek van ongeveer $ 3 biljoen in 2007. Globale FD was in 2015 ongeveer $ 2 biljoen.

Het tweede primaire type is waar mensen normaal aan denken als ze de term 'buitenlandse hulp' horen. Dit zijn officiële ontwikkelingshulpmiddelen die zijn ontworpen en gefinancierd door overheidsinstanties of internationale non-profitorganisaties om de problemen in verband met armoede te bestrijden. Humanitaire inspanningen onder leiding van regeringen worden bijna uitsluitend uitgevoerd door rijkere landen die ook lid zijn van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). Elk jaar besteden OESO-landen tussen de $ 100 en $ 150 miljard aan buitenlandse hulp. In de 50 jaar tussen 1962 en 2012 droegen rijke landen een cumulatieve $ 3 bij. 98 biljoen met gemengde resultaten.

Het derde primaire type, buitenlandse handel, is veel groter en veel minder opzettelijk. In alle opzichten is openheid voor buitenlandse handel de enige leidende indicator voor ontwikkelingsvoortgang in arme landen, misschien omdat vrijhandelsbeleid hand in hand gaat met economische vrijheid en politieke stabiliteit. Een uitstekende analyse van deze relatie is te zien in de 2016 Index of Economic Freedom van The Heritage Foundation.

Uitbetalingen versus ontvangen hulp

Een van de meest kritieke problemen in het buitenlandhulp-gesprek is uitbetaling. De meeste uitbetalingen worden gemeten in termen van gegeven geld, zoals hoeveel dollars zijn geschonken of hoeveel leningen met lage rente zijn verlengd. Veel buitenlandse hulpbureaucratieën definiëren succes op basis van nominale geldelijke uitbetalingen. Critici zeggen dat dollars aan financiering niet altijd vertalen naar effectieve hulp, dus meten in geld is onvoldoende.

Buitenlandse hulpuitgaven kennen vele hindernissen, waaronder lokale corruptie en alternatieve binnenlandse agenda's. In 2012 verontschuldigde de Oegandese premier Amama Mbabazi zich op excuses aan de Verenigde Naties toen zijn medewerkers meer dan $ 13 miljoen aan hulpgeld verdoezelden. Een rapport uit 2015 van het Stockholm International Peace Research Institute vond dat meer dan $ 100 miljard aan hulp aan Afghanistan was verspild of gestolen door 'kleptocraten', die het geld gebruikten om ondernemers te onderdrukken en zelfs dure villa's te kopen.

Er zijn ook zorgen over het gebruik van hulp om bedrijven te helpen met verbindingen met Washington, DC. Het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling (USAID) verklaart openlijk dat "80 procent van de VSID-subsidies en -contracten rechtstreeks naar Amerikaanse bedrijven en niet-gouvernementele organisaties gaat." < Bilaterale hulp

Bilaterale hulp is de dominante vorm van staatssteun. Bilaterale hulp vindt plaats wanneer één overheid geld of andere activa rechtstreeks aan een ontvangend land overdraagt. Op het eerste gezicht zijn Amerikaanse bilaterale hulpprogramma's bedoeld om economische groei, ontwikkeling en democratie te verspreiden. In werkelijkheid worden velen strategisch gezien als diplomatieke instrumenten of knappe contracten aan goed verbonden bedrijven.

De meeste problematische bilaterale hulpuitbetalingen zijn eenvoudige, rechtstreekse geldtransfers. Dergelijke buitenlandse hulp aan Afrika was "een regelrechte economische, politieke en humanitaire ramp", zoals geschreven door de in Zambiaanse afkomst geboren econoom en de Wereldbank-consultant Dambisa Moyo in haar boek "Dead Aid: Waarom hulp niet werkt en hoe er beter kan" Manier om Afrika te helpen. " Buitenlandse overheden zijn vaak corrupt en gebruiken buitenlandse hulpgeld om hun militaire controle te versterken of om propaganda-achtige onderwijsprogramma's te maken.

Militaire hulp

Militaire hulp kan worden beschouwd als een soort bilaterale hulp, met één wending. Normaal gesproken is één land verplicht om wapens te kopen of defensiecontracten rechtstreeks met de Verenigde Staten te ondertekenen. In sommige gevallen koopt de federale overheid de wapens en gebruikt ze het leger om ze naar het ontvangende land te transporteren. Het land dat de meeste militaire hulp ontvangt van de Verenigde Staten, en de meeste hulp in het algemeen, is Israël. De Amerikaanse regering bankrollt effectief het Israëlische leger voor een bedrag van $ 3 miljard per jaar.

Multilaterale hulp

Multilaterale hulp is vergelijkbaar met bilaterale hulp, behalve dat deze door veel regeringen wordt aangeboden in plaats van één. Een enkele internationale organisatie, zoals de Wereldbank, bundelt vaak fondsen van verschillende bijdragende landen en voert de levering van de hulp uit. Multilaterale hulp is een klein onderdeel van de buitenlandse hulpprogramma's van het Agentschap voor Internationale Ontwikkeling. Regeringen kunnen multilaterale hulp schuwen omdat het een grotere uitdaging is om strategische beslissingen te nemen als er verschillende andere donoren bij betrokken zijn.

Humanitaire hulp

Humanitaire hulp kan worden gezien als een gerichte en kortere termijnversie van bilaterale hulp. Humanitaire hulp van rijke landen stroomde bijvoorbeeld na 9 jaar in de kustregio's in Zuid-Azië.1 magnitude aardbeving veroorzaakte een tsunami in de Indische Oceaan, waarbij meer dan 200.000 mensen omkwamen. Omdat het vaak neigt naar een hoger profiel dan andere soorten hulp, ontvangen humanitaire inspanningen meer particuliere financiering dan de meeste andere soorten hulp.