a:

In de Verenigde Staten moeten accountants de algemeen aanvaarde boekhoudprincipes (GAAP) volgen om de afschrijving in financiële overzichten te berekenen en te rapporteren. GAAP heeft verschillende afzonderlijke toegestane afschrijvingsmethoden.

Reële lineaire afschrijving

Deze methode gebruikt de geschatte restwaarde (schrootwaarde) van een activum aan het einde van zijn levensduur en trekt die waarde vervolgens af van de oorspronkelijke kostprijs. Het verschil is gelijk aan de waarde die verloren gaat tijdens het productieve gebruik van het activum. Eenmaal bedacht, wordt dit aantal gedeeld door de best-guess schatting van het management van het aantal jaren dat het actief nuttig zal zijn.

Dalende saldodeproductie

Dalende balans, een type versnelde afschrijving, is een methode die wordt gebruikt om afschrijvingskosten sneller af te schrijven en de belastingdruk te minimaliseren. De meest gebruikelijke vorm van een degressief saldo is het dubbele degressieve saldo, dat wordt berekend door het lineaire tarief te vermenigvuldigen met 2.

Gewoonlijk past de degressieve afschrijvingsmethode een hogere afschrijvingslast toe op het eerste jaar van het leven van een actief en verlaagt dan geleidelijk de afschrijvingskosten voor toekomstige jaren.

Som van de jaren 'Cijfers-afschrijving

De som-van-de-jaren' cijfersmethode biedt als afschrijvingssnelheid die meer versnelt dan de lineaire methode maar minder dan de degressieve methode. Jaarlijkse afschrijvingen worden in fracties opgesplitst aan de hand van het aantal jaren van de gebruiksduur van het actief.

Een actief met een gebruiksduur van vijf jaar heeft bijvoorbeeld een som van de jarenwaarde van 15 (5 + 4 + 3 + 2 + 1). Het eerste jaar krijgt een waarde van 5, het tweede jaar een waarde van 4 enzovoorts. Het afschrijvingspercentage voor het eerste jaar is de lineaire waarde vermenigvuldigd met de fractie van het eerste jaar (5/15 of een derde).

Productiewaardevermindering

Eenheden van productie kent aan elke geproduceerde eenheid een gelijke kostentarief toe, waardoor deze het meest bruikbaar is voor assemblage- of productielijnen. De formule omvat het gebruik van historische kosten en geschatte restwaarden en vervolgens het bepalen van de kosten voor de verslagperiode, vermenigvuldigd met het aantal geproduceerde eenheden.