a:

Het kopen van een aandeel op marge is in principe niet anders dan het kopen van een huis via een hypotheeklening. De macro-economische effecten van het toestaan ​​van aandelenaankopen op marge zijn bij uitbreiding hetzelfde als het toestaan ​​van kredietfinanciering of kredietpooling voor een actief. Marge-rekeningen verhogen de nauwkeurigheid van de prijs, introduceren liquiditeit en dienen als hulpmiddelen voor intertemporele vermogenscoördinatie.

Overweeg een aankoop van een consumentencreditcard, of de aankoop van goed-door-kredietrekeningen aangeboden door een winkelier. De consument ruilt het toekomstige verbruik en de toekomstige koopkracht in ruil voor de huidige consumptie. De kredietgever neemt het kredietrisico van de tegenpartij over, stelt bepalingen van de kredietovereenkomst vast en vertraagt ​​zijn huidige verbruik voor de belofte van een hogere toekomstige consumptie.

Deze logica kan duidelijk worden geïllustreerd in de auto-, hypotheek- en creditcard-industrie, of ergens anders waar een geldschieter en lener met voorwaarden instemmen. Het aanbod en de vraag naar verhuurbare fondsen wordt gecoördineerd door middel van rentetarieven en risicopremies. Deze anders onbegrijpelijke redenering is duidelijk voor studieleningen maar ontsnapt op de een of andere manier aan de aandelenmarkt.

Marginele aankopen en de grote depressie

Informele historische rekeningen van de Grote Depressie plaatsen een aanzienlijke hoeveelheid schuld op "roekeloze" margeaankopen, terwijl beleggers naar verluidt slechts 10% moesten neerleggen om aandelen te kopen, maar er is zeer weinig historisch bewijsmateriaal om te suggereren dat initiële margevereisten speculatie stoppen.

De inkoop op marge groeide in de jaren twintig dramatisch. Na de depressie van 1920-1921 onderdrukte de jonge Federal Reserve onder invloed van Andrew Mellon en Benjamin Strong de rente gedurende een groot deel van het decennium. Een enorme hoeveelheid goedkope schulden kwam Wall Street binnen in de vorm van interbancaire callgeldmarkttransacties.

Een volledig verslag van de oorzaak van de beurscrash in 1929 is complex en controversieel; economen en marktdeskundigen zijn het nog steeds niet eens over de aard. Het vervolgens labelen van margeverbruik als inherent onstabiel is echter analoog aan het labelen van hypotheekaankopen als inherent onstabiel op basis van de financiële crisis in 2007-2008.

Het economische voordeel van beursspeculatie

De schuld voor marge-aankopen in de Grote Depressie is eigenlijk gewoon een code voor 'buitensporige speculatie'. Toch benadrukken economen dat speculanten, in tegenstelling tot populair sentiment, een nuttige rol spelen bij het vaststellen van prijzen en het efficiënt verplaatsen van middelen. Speculanten zijn gespecialiseerd in het voorspellen van toekomstige consumptie- en productiebehoeften. Om te zien hoe dit werkt, is een investeerder van mening dat een bacterievuur de sinaasappelproductie in de zuidelijke staten zal beïnvloeden.De markten lijken zijn bezorgdheid niet te delen, daarom haast hij zich om een ​​enorme hoeveelheid te kopen van wat hij denkt dat ondergewaardeerde oranje aandelen verhandelen tegen $ 15 per aandeel. De koers van het aandeel stijgt tot $ 20 uit de speculatieve actie. Als en wanneer de bacterie toeslaat, raakt de prijs van de oranje aandelen $ 25. De speculant kan dan $ 5 tot $ 10 winst per aandeel verkopen en zakendoen.

Niet alleen heeft de speculatieve actie de prijsschok van de bacterievuur met 50% verzacht, maar toekomstige veranderingen in de fundamentals van de sector zijn beter verwacht. Onderweg stimuleren stijgende aandelenprijzen in sinaasappelen productievere resultaten; het effect van de aanbodshock is potentieel verminderd tegen de tijd dat de bacterievuur toeslaat.

Er zijn ook voordelen op de langere termijn, maar dit moet de coördinerende rol van toekomstige arbitrage van ondernemingen benadrukken, i. e. speculatie. Marge-aankopen kunnen dit gedrag aanmoedigen, maar niet noodzakelijkerwijs.