a:

Verschillende modellen voor corporate governance worden steeds kritischer bekeken en geanalyseerd, aangezien globalisering zich op de wereldmarkt afspeelt. Het is ook steeds duidelijker geworden dat bedrijfsomgevingen en -structuren op inhoudelijke wijze kunnen variëren, zelfs als zakelijke doelstellingen over het algemeen universeel zijn. Er zijn drie dominante modellen in hedendaagse bedrijven: het Angelsaksische model, het continentale model en het Japanse model.

In zekere zin zijn de verschillen tussen deze systemen te zien in hun focus. Het Angelsaksische model is gericht op de aandelenmarkt, terwijl de andere twee zich richten op de bank- en kredietmarkten. Het Japanse model is het meest geconcentreerd en rigide, terwijl het Angelsaksische model het meest verspreid en flexibel is.

The Anglo-Saxon Model

Het Angelsaksische model was, niet verrassend, vervaardigd door de meer individualistische bedrijfsverenigingen in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. Dit model presenteert de raad van bestuur en de aandeelhouders als controlerende partijen. Managers en hoofdofficieren hebben uiteindelijk een bijkomend gezag.

Managers ontlenen hun autoriteit aan het bestuur, wat (theoretisch) afhankelijk is van de goedkeuring van de stemgerechtigde aandeelhouders. De meeste bedrijven met Angelsaksische corporate-governancesystemen hebben wettelijke controles op het vermogen van aandeelhouders om praktische, dagelijkse controle over het bedrijf uit te oefenen.

De kapitaal- en aandeelhoudersstructuur is zeer verspreid over de Anglo-markten. Bovendien ondersteunen regelgevende instanties, zoals de Amerikaanse Securities and Exchange Commission, expliciet aandeelhouders over besturen of managers.

Het continentale model

De term "continentaal" verwijst naar het vasteland van Europa. Het continentale model groeide uit een mengsel van fascistische en katholieke invloed in de vroege tot midden van de 20e eeuw. Corporaties in Duitsland en Italië typeren dit model.

In het continentale systeem wordt de bedrijfsentiteit gezien als een coördinerende voertuig tussen nationale belangengroepen. Banken spelen vaak een grote rol financieel en bij de besluitvorming voor bedrijven. Speciale beschermingen worden aangeboden aan schuldeisers, met name politiek verbonden schuldeisers.

Deze bedrijven hebben meestal een directie en een raad van toezicht. Het bestuur is verantwoordelijk voor het bedrijfsmanagement; de raad van toezicht controleert de raad van bestuur. Overheid en nationaal belang zijn sterke invloeden in het continentale model, en er wordt veel aandacht besteed aan de verantwoordelijkheid van het bedrijf om zich aan de doelstellingen van de overheid te onderwerpen.

Het Japanse model

Het Japanse model is de uitbijter van de drie. Governancepatronen krijgen vorm in het licht van twee dominante rechtsverhoudingen: een tussen aandeelhouders, klanten, leveranciers, crediteuren en werknemersverenigingen; de ander tussen beheerders, managers en aandeelhouders.

Er is een gevoel van gezamenlijke verantwoordelijkheid en evenwicht met het Japanse model. Het Japanse woord voor deze balans is 'keiretsu', wat zich ruwweg vertaalt naar loyaliteit tussen leveranciers en klanten. In de praktijk neemt dit evenwicht de vorm aan van een defensieve houding en wantrouwen tegenover nieuwe zakelijke relaties ten gunste van het oude.

Japanse toezichthouders spelen een grote rol in het bedrijfsbeleid, vaak omdat de belangrijkste belanghebbenden van bedrijven Japanse functionarissen zijn. De centrale banken en het Japanse ministerie van Financiën beoordelen de relaties tussen verschillende groepen en hebben impliciete zeggenschap over de onderhandelingen.

Gezien het onderlinge verband en de concentratie van macht tussen de vele Japanse bedrijven en banken, is het ook niet verrassend dat de transparantie van bedrijven in het Japanse model ontbreekt. Individuele investeerders worden als minder belangrijk beschouwd dan bedrijfsentiteiten, overheid en vakbondsgroepen.