a:

Echte voorbeelden van 'duiven' in de financiële wereld zijn Janet Yellen, Paul Krugman, Ben Bernanke, Bill Dudley, Narayana Kocherlakota, Charles Evans en Eric Rosengren. Duiven hebben de voorkeur voor een losser monetair beleid, zelfs ten koste van de inflatoire druk om de economische groei te maximaliseren. Het is belangrijk om op te merken dat verdachte of agressieve standpunten kunnen veranderen afhankelijk van interpretaties van financiële en economische omstandigheden.

Doves Gain Leverage

De periode na de Grote Recessie heeft duiven de controle over het debat laten zien. Er was brede bezorgdheid na de implementatie van kwantitatieve versoepeling dat het Federal Open Market Committee, of FOMC, de inflatie riskeerde door de balans van de Federal Reserve agressief uit te breiden. Doves benadrukte dat als gevolg van het zwakke begrotingsbeleid en de afgenomen totale vraag als gevolg van de financiële crisis, de inflatie geen probleem was; eerder, het grotere risico was de economie die in recessie glijdt.

Ongekend beleid

Na vijf jaar van agressief beleid werden duiven bevestigd, omdat de inflatie lauw bleef. Bovendien bleven de rendementen op de overheidsschuld laag, zelfs nadat de activa-aankopen waren beëindigd. Er zijn ongekende maatregelen genomen, waaronder het koppelen van activa aan economische cijfers, zoals werkgelegenheid en productie. Daarnaast maakte het FOMC duidelijk dat het bovenmatige inflatie verdraagt ​​gedurende een bepaalde periode om verloren output te herstellen.

Verenigde Staten versus de rest van de wereld

Een andere manier waarop de beleidsrichting van de Federal Reserve onder Ben Bernanke en Janet Yellen is bevestigd, is de prestaties van de Amerikaanse economie in vergelijking met andere grote economieën. De Europese Centrale Bank handhaafde een veel agressievere houding en worstelde met hoge werkloosheid, negatieve groei en deflatie, terwijl de Fed bezig was met kwantitatieve versoepeling. De VS daarentegen kende een positieve groei met een verbeterende arbeidsmarkt.