Een van de redenen waarom de meeste deelstaatregeringen in de Verenigde Staten bepalen dat alle bestuurders een autoverzekering moeten afsluiten, is het probleem van "ongunstige selectie" of het proces waarbij de meest risicovolle verzekeringsklanten dwingen te voorkomen het minst riskant. Als de prijzen niet kunnen worden aangepast op basis van het individuele risico, verhogen de duurste verzekeringsklanten de gemiddelde premies en maken het oneconomisch voor de minst risicovolle om te kopen. Negatieve selectie is ook de reden waarom Amerikaanse volwassenen nu een mandaat hebben om een ​​ziekteverzekering via Obamacare aan te schaffen. Er zijn economische argumenten voor deze gedwongen aankopen, maar uit praktijkvoorbeelden blijkt dat theorie en praktijk vaak verschillen.

Hoe particuliere verzekeringsmaatschappijen beschermen tegen ongewenste selectie

Negatieve selectie is een probleem van kennis, kansen en risico's. In de meeste situaties is het redelijk gemakkelijk te overwinnen met differentiële prijsmechanismen. Stel dat twee verschillende personen een autoverzekering aanvragen via Allstate Corporation (NYSE: ALL ALLAllstate Corp99. 18 + 0. 09% Created with Highstock 4. 2. 6 ). De eerste aanvrager is een 22-jarige man, rijdt elke dag naar en van het werk, heeft een geschiedenis van te hard rijden en heeft eerdere ongelukken vastgelegd. De tweede aanvrager is een 40-jarige moeder die vaak het openbaar vervoer naar het werk neemt en al tien jaar geen kaartje of ongeval meer heeft.

Vanuit het perspectief van de verzekeraar is de eerste aanvrager veel risicovoller en zal hij veel meer geld kosten. De tweede aanvrager is een mild risico. Om vast te stellen wat meer risicovol is, stelt Allstate indringende vragen tijdens het aanvraagproces en raadpleegt het ook de actuariële tabellen; het blijkt dat 20-jarige mannen het duurst zijn om te verzekeren. Aldus kan Allstate het extra risico compenseren door een hogere premie aan de eerste aanvrager in rekening te brengen.

Afwijkende selectie en andere oplossingen

Individuen verschillen in hun behoefte aan risicobescherming en in hun kennis van risico's en risicotolerantie. Verzekeringsmaatschappijen hebben mogelijk nog minder kennis van individuele omstandigheden. Als verzekeringsmaatschappijen geen onderscheid maken tussen klanten met een hoog risico en klanten met een laag risico, wat betekent dat ze geen effectieve actuariële processen kunnen uitvoeren, kan de gemiddelde premie die aan een consument in rekening wordt gebracht zo hoog zijn dat de klanten met een laag risico van de markt verdwijnen.

Als het economische model van differentiële prijsbepaling niet is toegestaan ​​of onpraktisch is, is de andere oplossing voor ongunstige selectie ervoor te zorgen dat klanten met een laag risico niet uit de markt komen. Dit betekent dat iedereen gedwongen wordt om een ​​verzekering aan te schaffen, waardoor verzekeraars niet instorten onder de kosten van uitbetalingen met een hoog risico. In feite moet het lage risico het hoge risico subsidiëren.

Voorbeeld: negatieve selectie en de betaalbare zorgwet

De controversiële Affordable Care Act van 2010, algemeen bekend als de ACA of Obamacare, vereist niet-uitgekochte volwassenen in de Verenigde Staten om een ​​ziekteverzekering te kopen. Dit staat bekend als het 'individuele mandaat'. Het was specifiek ontworpen om te voorkomen dat ongunstige selectie de zorgverzekeringsmarkt zou overnemen nadat de ACA van kracht werd.

Twee aspecten van de ACA maken actuarieel werken moeilijker, waardoor verzekeraars en klanten met een laag risico economisch achtergesteld zijn. Ten eerste moeten verzekeringsmaatschappijen voor alle aanvragers van verzekeringen hetzelfde minimale dekkingsniveau, "essentiële gezondheidsvoordelen", bieden. Ten tweede maken verzekeringspremies gebruik van systemen voor beoordeling door de gemeenschap die het illegaal maken om te screenen op basis van veel individuele gezondheidsoverwegingen, zoals medische voorgeschiedenis of geslacht. In plaats daarvan worden premies meestal vastgesteld op basis van geografische locatie en leeftijd.

De ACA pakt deze problemen aan door alle bedrijven met meer dan 50 werknemers te dwingen een verzekering te kopen en het individuele mandaat op te leggen. Omdat het heel goed mogelijk maar niet langer legaal is om personen op risico te screenen, ontvangen verzekeringsmaatschappijen subsidies voor risicovolle consumenten. Het ongunstige selectieprobleem wordt veroorzaakt door de vereiste essentiële gezondheidsvoordelen en wordt theoretisch aangepakt door het individuele mandaat, hoewel de meeste uitwisselingen vanaf juli 2016 hebben geworsteld.

Voorbeeld: nadelige selectie en autoverzekering

Aan de oppervlakte, automatisch verzekering werkt op dezelfde manier als een ziekteverzekering. Wanneer verzekeringsmaatschappijen niet effectief kunnen screenen, kunnen bestuurders met een hoog risico premies voor iedereen afdwingen. Dit kan er zelfs toe leiden dat bestuurders met een laag risico besluiten niet te rijden, waardoor de winstgevendheid van verzekeraars nog verder wordt geschaad. Dat is de theorie, maar de praktische realiteit is eigenlijk het tegenovergestelde.

Gemandateerde autoverzekeringen richten zich meestal niet op stuurprogramma's met een laag risico die anders zouden kunnen uitvallen. Integendeel, het richt zich op risicovolle bestuurders en dwingt hen om een ​​verzekering te kopen. Moderne actuarissen en verzekeringsverifers worstelen niet met het identificeren van risicovolle versus veilige bestuurders, en velen willen risicovolle bestuurders niet met verlies dekken. Om deze reden bieden 43 deelstaatregeringen en het District of Columbia hun eigen gesponsorde autoverzekeringspolissen voor residuele markt om bestuurders met een hoog risico te subsidiëren. De meest vooruitstrevende staten zijn North Carolina en New York.