a:

Menselijk kapitaal is een losse term die verwijst naar kennis, ervaring en vaardigheden van een werknemer. De theorie van menselijk kapitaal is relatief nieuw in financiën en economie. Het stelt dat bedrijven een prikkel hebben om productief menselijk kapitaal te zoeken en om het menselijk kapitaal van hun bestaande werknemers te vergroten. Anders gezegd, menselijk kapitaal is het concept dat erkent dat arbeidskapitaal niet homogeen is.

In de jaren zestig wezen economen Gary Becker en Theodore Schultz erop dat onderwijs en opleiding investeringen zijn die kunnen bijdragen aan de productiviteit. Naarmate de wereld meer en meer fysiek kapitaal vergaarde, namen de alternatieve kosten van het naar school gaan af. Onderwijs werd een steeds belangrijker onderdeel van het personeelsbestand. De termijn werd ook goedgekeurd door collectieve financiën en werd een deel van intellectueel kapitaal.

Intellectueel en menselijk kapitaal worden behandeld als hernieuwbare productiviteitsbronnen. Organisaties proberen deze bronnen te cultiveren in de hoop op extra innovatie of creativiteit. Soms vereist een bedrijfsprobleem meer dan alleen nieuwe machines of meer geld.

Het mogelijke nadeel van te veel vertrouwen op menselijk kapitaal is dat het draagbaar is. Menselijk kapitaal is altijd in handen van de werknemer, nooit de werkgever. In tegenstelling tot structurele kapitaaluitrusting, kan een menselijke werknemer een organisatie verlaten. De meeste organisaties ondernemen stappen om hun meest nuttige werknemers te ondersteunen om te voorkomen dat ze naar andere bedrijven vertrekken.

Niet alle economen waren het erover eens dat menselijk kapitaal direct de productiviteit verhoogt. In 1976 geloofde econoom Richard Freeman van Harvard dat menselijk kapitaal alleen fungeerde als een signaal over talent en bekwaamheid; echte productiviteit kwam later door training, motivatie en kapitaaluitrusting. Hij concludeerde dat menselijk kapitaal niet als een productiefactor moet worden beschouwd.