a:

Hoewel de standaardkosten van een artikel kunnen worden gebruikt om de overdrachtsprijs te bepalen, zijn de twee waarden inherent verschillend. De overdrachtsprijs van een artikel is de verkoopprijs die wordt berekend voor een goed of een service in een transactie tussen twee entiteiten onder gemeenschappelijk eigendom. De standaardkosten daarentegen zijn simpelweg de verwachte kosten van alle onderdelen van het artikel.

Wanneer een entiteit goederen koopt van een andere entiteit onder hetzelfde eigendom, wordt een verkoopprijs in rekening gebracht, net zoals voor een externe klant. Deze prijs wordt de overdrachtsprijs genoemd; de verkoop wordt gedaan aan een andere entiteit als onderdeel van het productieproces in plaats van aan de eindgebruiker.

Stel dat bedrijven A en B deel uitmaken van corporatie X, die laptops verkoopt. Bedrijf A produceert microchips en assembleert de laptops, terwijl bedrijf A het publieke merk van het bedrijf is en verantwoordelijk is voor de verkoop. Om bedrijf met verlies te voorkomen, moet bedrijf A bedrijf B een overdrachtsprijs voor elke laptop die het koopt om aan het publiek te verkopen, in rekening brengen. De optimale overdrachtsprijs is gebaseerd op een aantal factoren, waaronder de kosten van het item en welke entiteit profiteert van de winst.

Als het management van mening is dat het de onderneming als geheel ten goede komt voor bedrijf A om 100% van de winst te realiseren, wordt de overdrachtsprijs bepaald aan de hand van de marktprijs van het product.

Als een laptop bijvoorbeeld $ 100 kost om te produceren maar voor $ 700 op de open markt kan verkopen, brengt bedrijf A bedrijf B $ 700 per laptop in rekening. Bedrijf B verkoopt het afgewerkte product vervolgens aan de consument tegen of boven dezelfde prijs. Bedrijf A neemt alle kosten en winsten op die samenhangen met de productie van het artikel, terwijl bedrijf B in wezen gelijk is. Afhankelijk van de werkelijke verkoopprijs, kan bedrijf B een kleine winst of verlies realiseren. Hoewel de totale winst van corporation X niet verandert, moedigt het bedrijf B de verkoop van laptops niet aan; er is weinig tot geen financieel voordeel voor die entiteit.

Als bedrijf B de winst ontvangt die wordt gegenereerd door de verkoop van goederen, wordt de overdrachtsprijs bepaald op basis van de productiekosten in plaats van de marktwaarde.

Omdat de werkelijke productiekosten van een afzonderlijk artikel kunnen variëren als gevolg van operationele inefficiënties, tijdelijke tekorten of menselijke fouten, is de eenvoudigste manier om een ​​op kosten gebaseerde overdrachtsprijs in te stellen, het vaststellen van de standaardkosten van het artikel. De standaardkosten zijn de gemiddelde of verwachte kosten voor het produceren van een artikel onder optimale omstandigheden. De standaardkosten kunnen in de loop van de tijd worden aangepast om rekening te houden met verschillen tussen de verwachte en de werkelijke productiekosten.

Met behulp van de standaardkostenmethode in het bovenstaande voorbeeld zou bedrijf B bedrijf A $ 100 per laptop betalen om de productiekosten te dekken.Bedrijf B verkoopt vervolgens de laptops tegen hun marktwaarde. Op deze manier verliest bedrijf A geen geld aan productie en ontvangt bedrijf B 100% van de verkoopwinsten. Evenals bij marktconforme verrekenprijzen, kan de toewijzing van winst aan één entiteit andere entiteiten ontmoedigen om volledig deel te nemen.