a:

De bankwet van 1933, gewoonlijk Glass-Steagall genoemd naar een van de belangrijkste componenten, creëerde federale depositoverzekeringen en verbood commerciële bankinstellingen van het opnemen of verhandelen van waardepapieren. De Volcker-regel (genoemd naar voormalig voorzitter van de Federal Reserve Paul Volcker) verwijst naar sectie 619 van de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act van 2010. Deze bepaling beperkt banken van het maken van bepaalde soorten activiteiten, zoals handel voor eigen rekening. niet-klantaccounts.

Er zijn enkele overeenkomsten tussen Glass-Steagall en de Volcker-regel. Beide werden bijvoorbeeld opgesteld als antwoord op de grote economische strijd in verband met de financiële sector - Glass-Steagall tijdens de Grote Depressie en de regel van Volcker na de financiële crisis van 2008. Elk werd opgevangen door protest van voorstanders van de vrije markt en financiële leiders. In elk geval waren de regelgevers van mening dat banken moesten worden belet om te veel risicovolle activa te verwerven of overbelast te raken.

Glass-Steagall

De belangrijkste impuls voor de Glass-Steagall Act was een periode van talrijke kleine bankfaillissementen tussen 1929 en 1932. Sommige activisten en opmerkelijke senatoren geloofden dat de effectenhandel van commerciële banken was verantwoordelijk en in 1933 mochten commerciële banken en hun houdstermaatschappijen geen activiteiten uitvoeren die werden gedefinieerd als investeringsbankieren.

Omgekeerd werd het investeringsbanken verboden om deposito's te accepteren of leningen te verstrekken zoals commerciële banken.

De bepalingen van de Glass-Steagall Act werden langzaam ingetrokken of werden minder uitgesproken gedurende meer dan zes decennia na de introductie ervan. De kunstmatige barrière tussen investering en commercieel bankieren werd uiteindelijk verwijderd met het aannemen van de Gramm-Leach-Bliley Act van 1999.

Bepaalde aspecten van Glass-Steagall (die feitelijk afzonderlijke componenten van de Bankwet waren) blijven gehandhaafd, zoals als waarborg voor bankdeposito's door de Federal Reserve. Het bedrag aan verzekerde deposito's werd verhoogd van $ 100.000 naar $ 250.000 in de nasleep van de financiële crisis van 2008.

De Volcker-regel

Voormalig Fed-voorzitter Paul Volcker, die een beroemde recessie bouwde in de jaren tachtig tot Om de stijgende inflatie te verslaan, wordt voorgesteld dat banken worden verboden buitensporige risico's te nemen met hun eigen geld. Zijn rechtvaardiging was dat regeringen waarschijnlijk grote, politiek verbonden banken altijd zouden redden en dat uiteindelijk goed belastinggeld zou worden gegooid na slecht privégeld.

Hoewel Volcker in het openbaar verklaarde dat deze verboden de financiële crisis in 2008 niet zouden hebben gestopt, gebruikten de regelgevers hun daaropvolgende politieke momentum om zijn voorstel aan de Dodd-Frank Act aan te hangen.

Sectie 619 beperkt de handel voor eigen rekening in sommige omstandigheden en beperkt de relatie tussen banken en hedgefondsen. Soorten beperkte transacties omvatten derivaten, commodity-futures en opties.

Het Congres heeft de taal in sectie 619 vaag gelaten en heeft moeilijkheden ondervonden bij het handhaven van de Volcker-regel. Als een klant bijvoorbeeld de eigen investering van een bank wil verkopen en er geen directe koper te vinden is, kan de bank zijn eigen beperkte instrumenten inruilen, waarbij hij beweert dat hij alleen als marktmaker handelde.

Bovendien zijn er verschillende uitzonderingen op de regel. De meest opvallende uitzondering is de mogelijkheid om te handelen in bankbiljetten en obligaties van de Amerikaanse bank uitgegeven door Fannie Mae en Freddie Mac. Sterker nog, deze vormden het grootste deel van alle handel voor eigen rekening voordat de Volcker-regel werd aangenomen.