a:

De nationale rentetarieven en de hoeveelheid doorlopend krediet hebben een negatieve relatie. Rentevoeten stijgen als gevolg van of anticiperend op inflatoire krachten. Inflatie verteert de koopkracht van een valuta, wat voorzichtigheid bij geldschieters en kredietnemers tot gevolg heeft. Als het toeneemt, eisen beleggers en spaarders hogere rentetarieven om de effecten van inflatie te compenseren. Op hun beurt zijn bedrijven minder bereid om te lenen tegen hogere rentetarieven, vooral als de bedrijfsomstandigheden niet sterk zijn.

In wezen is inflatie te veel geld om te weinig activa te achterhalen. Het uitgeven van kredieten verergert dit scenario duidelijk door de geldhoeveelheid te vergroten. Centrale banken bestrijden dus de inflatoire krachten door de geldhoeveelheid aan te gaan. Een van de meest effectieve mechanismen om dit te doen, is het verhogen van de rentetarieven, waardoor de hoeveelheid doorlopend krediet wordt vertraagd.

Door de risicovrije rentabiliteit te verhogen, daalt de vraag en de uitgifte van krediet, waardoor banken hogere rendementen kunnen behalen zonder de moeite en risico's van kredietverlening. In de marge kunnen kredietnemers ervoor kiezen om contant geld in te zetten in kortetermijneffecten met een hoger rendement in plaats van hun zakelijke activiteiten of activiteiten uit te breiden.

Dalende rentetarieven zijn toe te schrijven aan een gebrek aan vraag in de economie of aan de centrale bank die streeft naar meer economische groei. Dalende rentetarieven stimuleren de economie door te leiden tot een groeiende geldhoeveelheid, die de economische activiteit, de kredietverlening en de activaprijzen verhoogt. Wanneer de rente daalt, groeit de hoeveelheid doorlopend krediet.

Leners en kredietverstrekkers zullen rendementen genereren als het risicovrije rendement daalt. Daarnaast zullen kredietnemers willen kijken om te profiteren van lagere rentetarieven, wat de kosten verlaagt en investeringen in exploitatie en uitbreiding betaalbaarder maakt.