a:

Een van de principes van beleggen is de risico-rendements-tradeoff, gedefinieerd als de correlatie tussen het risiconiveau en het niveau van potentieel rendement van een belegging. Voor het merendeel van de aandelen, obligaties en beleggingsfondsen weten beleggers dat het accepteren van een hoger risico of hogere volatiliteit leidt tot een groter potentieel voor hogere rendementen. Om de risico-rendementscompromis van een specifiek beleggingsfonds te bepalen, analyseren beleggers de alpha, beta, standaarddeviatie en Sharpe-ratio van de investering. Elk van deze statistieken wordt meestal beschikbaar gesteld door het beleggingsfonds dat de investering aanbiedt.

Mutual Fund Alpha

Alpha wordt gebruikt als een maat voor het rendement van een onderling fonds in vergelijking met een bepaalde benchmark, aangepast voor risico. Voor de meeste aandelenfondsen is de benchmark voor het berekenen van alfa de S & P 500, en elk bedrag van het naar risico gewogen rendement van een fonds boven de prestatie van de benchmark wordt als alfa beschouwd. Een positieve alfa van 1 betekent dat het fonds 1% beter heeft gepresteerd dan de benchmark, terwijl een negatieve alfa betekent dat het fonds ondermaats presteerde. Hoe hoger de alfa, hoe groter het potentiële rendement met dat specifieke beleggingsfonds.

Mutual Fund Beta

Een andere maatstaf voor de afweging van risico-rendementen is de bèta van een beleggingsfonds. Deze waarde berekent de volatiliteit door prijsbewegingen in vergelijking met een andere marktindex, zoals de S & P 500. Een beleggingsfonds met een bèta van 1 betekent dat de onderliggende beleggingen in overeenstemming met de vergelijkingsbenchmark bewegen. Bèta die hoger is dan 1 resulteert in een investering met meer volatiliteit dan de benchmark, terwijl een negatieve bètatest betekent dat het beleggingsfonds minder fluctuaties in de loop van de tijd kan hebben. Conservatieve beleggers geven de voorkeur aan lagere bèta's en zijn vaak bereid om lagere rendementen te accepteren als gevolg van minder volatiliteit.

Standaarddeviatie

Naast een alfa en een bèta biedt een beleggingsfonds aan beleggers de standaardafwijkingsberekening van een fonds om de volatiliteit en de risico-rendementscompromatie aan te tonen. Standaardafwijking meet het individuele rendement van een belegging in de tijd en vergelijkt dit met het gemiddelde rendement van het fonds over dezelfde periode. Deze berekening wordt meestal voltooid met behulp van de slotkoers van het fonds over een bepaalde periode, bijvoorbeeld een maand of een kwartaal.

Wanneer dagelijkse individuele opbrengsten regelmatig afwijken van het gemiddelde rendement van het fonds over dat tijdsbestek, wordt de standaarddeviatie als hoog beschouwd. Een beleggingsfonds met een standaardafwijking van 17.5 heeft bijvoorbeeld een hogere volatiliteit en een groter risico dan een beleggingsfonds met een standaardafwijking van 11. Vaak wordt deze meting vergeleken met fondsen met vergelijkbare beleggingsdoelstellingen om vast te stellen welke mogelijkheden er zijn voor grotere schommelingen in de loop van de tijd.

Sharpe-ratio

De risico-rendementscompromatie van een beleggingsfonds kan ook worden gemeten aan de hand van de Sharpe-ratio. Deze berekening vergelijkt het rendement van een fonds op de prestaties van een risicovrije investering, meestal de drie maanden durende Amerikaanse schatkistrekening (T-factuur). Een hoger risiconiveau moet in de loop van de tijd resulteren in een hoger rendement, dus een ratio van meer dan 1 geeft een rendement weer dat groter is dan verwacht voor het risiconiveau. Evenzo betekent een ratio van 1 dat de prestaties van een beleggingsfonds relatief zijn ten opzichte van het risico, terwijl een ratio van minder dan 1 aangeeft dat het rendement niet werd gerechtvaardigd door de hoeveelheid genomen risico.