a:

Junk bonds vormden het hart van de financiële crisis van 2007-2008. Toxische activa gerelateerd aan de subprime woningmarkt duwden financiële instellingen tot het punt van insolventie. Op het moment van aankoop werden deze activa echter niet beschouwd als ongewenste obligaties omdat ze door de ratingbureaus als AAA werden beoordeeld.

Deze obligaties waren afkomstig van de subprime-hypotheekindustrie, aangezien het krediet werd uitgebreid naar bijna iedereen, inclusief mensen zonder inkomsten die de eerste twee jaar rentevrij waren. Het risico in deze subprime-hypotheken werd verborgen door het creëren van instrumenten zoals collateralized debt obligations (CDO's) die, door diversificatie, het risico van het in gebreke blijven van individuele leningen in evenwicht brachten.

Op dit moment was er een bijna ononderbroken 50-jarige stijging van de huizenprijzen. Het marktbrede risico van dalende huizenprijzen werd niet als een mogelijkheid gezien. De meeste marktdeelnemers hadden in hun leven niet zo'n langdurige neergang ervaren. In veel financiële modellen die werden geconstrueerd om deze activa te waarderen, werd deze mogelijkheid niet significant genoeg geacht om inclusie te verdienen.

De gedachte was dat zelfs als kredietnemers geen betalingen konden doen, ze de huizen konden verkopen en de schulden konden terugbetalen. In wezen was de logica dat, zolang de huizenprijzen hoger bleven, deze obligaties waarde zouden behouden.

Verder heeft de AAA-rating van de ratingbureaus, zoals Moody's, Standard & Poor's en Fitch, hen een fineer van veiligheid gegeven. Het stelde deze activa op hetzelfde niveau als bedrijfsschulden van multinationale ondernemingen en stabiele, valuta-afgevende overheden, zoals de Verenigde Staten, Duitsland of Japan. Deze AAA-rating is een belangrijk onderdeel van het verhaal, omdat veel kopers niet geavanceerd waren en vertrouwden op de ratingbureaus om een ​​accurate weergave van de risico's te geven.

Deze toxische instrumenten verspreidden zich in de financiële economie, aangezien de grootste banken Wall Street-banken, hedgefondsen, pensioenfondsen en fondsen voor soevereine rijkdom waren die gebruik wilden maken van hun hogere opbrengsten en het vermeende gebrek aan risico. Het bleek dat deze instrumenten in veel gevallen waardeloos waren omdat huizenkopers geen betalingen konden verrichten en de huizenprijzen lager werden.

Kopers gingen niet akkoord met hun hypotheken, wat leidde tot een enorme toename van het aanbod van woningen, waardoor de prijzen nog verder daalden. Dit verminderde de waarde van deze CDO's nog verder. Veel fondsen kochten CDO's op marge en het verlies van de hoofdsom dwong hen om hun posities te liquideren, waardoor de prijzen verder omlaag werden gedrukt.

Het activagedeelte van de balans van financiële instellingen begon te dalen toen woninggerelateerde schulden in waarde daalden.Veel financiële instellingen waren insolvabel op papier omdat hun schulden constant bleven terwijl de tegoeden daalden. Hierdoor ontstond een vertrouwenscrisis toen het eigen vermogen van banken daalde en de rente op hun schuld hoger werd.

De overheid stapte uiteindelijk in met een programma om giftige activa van de bankbalansen te verwijderen en mark-to-market-statuten te verwijderen, waardoor banken de tijd kregen om te ademen. Regeringen verstrekten kapitaal om de balansen te versterken en zorgden ervoor dat het financiële stelsel bleef functioneren.