Toen de Wall Street-evangelisten begonnen te prediken "geen reddingsplan voor jou" voor de ineenstorting van de Britse bank Northern Rock, wisten ze nauwelijks dat de geschiedenis uiteindelijk de laatste lach zou hebben. Met het begin van de wereldwijde kredietcrisis en de val van Northern Rock, bleek augustus 2007 slechts het startpunt te zijn voor grote financiële aardverschuivingen. Sindsdien hebben we veel grote namen zien opkomen, vallen en nog meer vallen. In dit artikel zullen we kort samenvatten hoe de financiële crisis van 2007-08 zich ontvouwde. (Voor meer informatie, zie Wie is de schuldige van de subprime-crisis? , De positieve kant van de kredietcrisis en Hoe zal de subprime-hack u beïnvloeden? )

Vóór het begin
Zoals alle vorige cycli van knallen en bustes, werden de zaden van de subprime meltdown gezaaid tijdens ongebruikelijke tijden. In 2001 kende de Amerikaanse economie een milde, kortstondige recessie. Hoewel de economie keurig terroristische aanslagen, de buste van de dotcom-zeepbel en boekhoudschandalen doorstond, hield de angst voor een recessie echt de gedachten van iedereen bezig. (Blijf leren over bubbels in Waarom woningmarktbellen poppen en economische spanningen: laat ze ze verbranden of stempelen? )

Om de recessie weg te houden verlaagde de Federal Reserve de Federal Funds-rente 11 keer - van 6,5% in mei 2000 tot 1,5% in december 2001 - waardoor een overvloed aan liquiditeit in de economie ontstond . Goedkoop geld, eenmaal uit de fles, lijkt altijd te worden meegenomen voor een ritje. Het vond gemakkelijke prooi in rusteloze bankiers - en nog meer onrustige leners die geen inkomen, geen baan en geen activa hadden. Deze subprime leners wilden hun levensdroom van het verwerven van een huis realiseren. Voor hen was het houden van de handen van een bereidwillige bankier een nieuwe lichtpuntje. Meer woningkredieten, meer huizenkopers, meer waardering voor huizenprijzen. Het duurde niet lang voordat alles begon te bewegen zoals het goedkope geld dat wilde.

Deze omgeving van eenvoudig krediet en de opwaartse spiraal van huizenprijzen maakten investeringen in hoger renderende subprime-hypotheken een nieuwe rush naar goud. De Fed bleef de rente verlagen, mogelijk aangemoedigd door aanhoudend lage inflatie ondanks lagere rentetarieven. In juni 2003 verlaagde de Fed de rente tot 1%, het laagste percentage in 45 jaar. De hele financiële markt begon als een snoepwinkel waar alles met een enorme korting en zonder aanbetaling werd verkocht. "Lik nu je snoep en betaal er later voor" - de hele markt van de subprime-hypotheken leek mensen met een zoetekauw aan te moedigen -Nu-investeringen. Helaas was er niemand om te waarschuwen voor de buikpijn die zou volgen. (Voor meer informatie over de markt voor subprime-hypotheken, zie onze speciale functie Subprime-hypotheken.)

Maar de bankiers dachten dat het gewoon niet genoeg was om de snoepjes in de schappen te leggen.Ze besloten om snoepleningen om te kopen tot collateralized debt obligations (CDO's) en de schuld door te geven aan een andere snoepwinkel. Hoera! Al snel ontwikkelde zich een grote secundaire markt voor het ontwikkelen en distribueren van leningen voor subprime. Om het allemaal nog aangenamer te maken, stelde de Securities Exchange Commission (SEC) in oktober 2004 het netto kapitaalvereiste voor vijf investeringsbanken versoepeld: Goldman Sachs (NYSE: GS), Merrill Lynch (NYSE: MER), Lehman Brothers, Bear Stearns en Morgan Stanley (NYSE: MS) - waardoor ze maximaal 30 keer of zelfs 40 keer hun initiële investering konden gebruiken. Iedereen was op een suikerhoos en had het gevoel dat de gaatjes nooit zouden komen.

Het begin van het einde
Maar elk goed item heeft een slechte kant en verschillende van deze factoren begonnen naast elkaar te verschijnen. Het probleem begon toen de rentetarieven begonnen te stijgen en het huisbezit een verzadigingspunt bereikte. Vanaf 30 juni 2004 begon de Fed de koersen zo te verhogen dat de federale fondsen in juni 2006 5 25% hadden bereikt (die ongewijzigd bleef tot augustus 2007).

Afvallen begint
Er waren vroege tekenen van nood: tegen 2004 bereikte het eigen huisbezitterschap een piek van 70%; niemand was geïnteresseerd in het kopen of eten van meer snoep. Toen, in het laatste kwartaal van 2005, begonnen de huizenprijzen te dalen, wat leidde tot een daling van 40% in de US Home Construction Index in 2006. Niet alleen werden nieuwe woningen getroffen, maar veel subprime leners konden nu niet tegen de hogere rente tarieven en ze begonnen met het in gebreke blijven van hun leningen.

Dit veroorzaakte dat 2007 begon met slecht nieuws uit meerdere bronnen. Elke maand vroeg de ene subprime-kredietverstrekker of een andere faillissement aan. In februari en maart 2007 hebben meer dan 25 subprime kredietverstrekkers faillissement aangevraagd, wat genoeg was om het tij te laten beginnen. In april diende de bekende New Century Financial ook faillissement aan.

Investeringen en het publiek
Problemen op de subprime-markt begonnen het nieuws te raken, waardoor de nieuwsgierigheid van meer mensen werd verhoogd. Horrorverhalen begonnen uit te lekken. Volgens nieuwsberichten van 2007 hadden financiële ondernemingen en hedgefondsen meer dan $ 1 biljoen aan effecten die werden gesteund door deze nu falende subprime-hypotheken - genoeg om een ​​wereldwijde financiële tsunami te beginnen als meer subprime leners in gebreke zouden blijven. In juni stopte Bear Stearns met terugkopen in twee van haar hedgefondsen en Merrill Lynch greep $ 800 miljoen aan activa van twee Bear Stearns-hedgefondsen. Maar zelfs deze grote stap was slechts een kleine aangelegenheid in vergelijking met wat er de komende maanden zou gebeuren.

Augustus 2007: de aardverschuiving begint

In augustus 2007 werd duidelijk dat de financiële markt de subprimecrisis niet alleen kon oplossen en de problemen verspreid over de grenzen van de Verenigde Staten. De interbancaire markt bevroor volledig, grotendeels als gevolg van de heersende angst voor het onbekende temidden van banken. Northern Rock, een Britse bank, moest de Bank of England benaderen voor noodfinanciering vanwege een liquiditeitsprobleem. Tegen die tijd waren centrale banken en regeringen over de hele wereld begonnen samen te komen om verdere financiële catastrofen te voorkomen.
Multidimensionale problemen

De unieke problemen van de subprimecrisis vereisten zowel conventionele als onconventionele methoden, die door overheden wereldwijd werden toegepast. Met eenparigheid van stemmen hebben centrale banken van verschillende landen hun toevlucht gezocht tot gecoördineerde actie om liquiditeitssteun aan financiële instellingen te bieden. Het idee was om de interbancaire markt weer op de been te brengen.
De Fed begon de disconteringsvoet en de fondsrente te verlagen, maar slecht nieuws bleef van alle kanten binnenstromen. Lehman Brothers faillissement aangevraagd, Indymac bank ingestort, Bear Stearns werd overgenomen door JP Morgan Chase (NYSE: JPM), Merrill Lynch werd verkocht aan Bank of America en Fannie Mae en Freddie Mac werden onder de controle van de Amerikaanse federale overheid geplaatst.

Tegen oktober 2008 werden de federale fondsen en de discontovoet verlaagd tot respectievelijk 1% en 1. 75%. Centrale banken in Engeland, China, Canada, Zweden, Zwitserland en de Europese Centrale Bank (ECB) namen ook hun toevlucht tot renteverlagingen om de wereldeconomie te helpen. Maar renteverlagingen en liquiditeitssteun waren op zich niet voldoende om een ​​dergelijke wijdverspreide financiële inzinking tegen te houden.

De Amerikaanse regering kwam toen met de Nationale Economische Stabilisatiewet van 2008, die een corpus van $ 700 miljard creëerde om noodlijdende activa te kopen, vooral door hypotheek gedekte effecten. Verschillende regeringen kwamen met hun eigen versies van reddingspakketten, overheidsgaranties en regelrechte nationalisatie.

Crisis van vertrouwen na alles

De financiële crisis van 2007-08 heeft ons geleerd dat het vertrouwen van de financiële markt, eenmaal verbrijzeld, niet snel hersteld kan worden. In een onderling verbonden wereld kan een schijnbare liquiditeitscrisis heel snel veranderen in een solvabiliteitscrisis voor financiële instellingen, een betalingsbalanscrisis voor soevereine landen en een complete vertrouwenscrisis voor de hele wereld. Maar de zilveren voering is dat markten na elke crisis in het verleden sterk zijn uitgekomen om een ​​nieuw begin te smeden.
Zie

Een overzicht van eerdere recessies om meer te lezen over andere recessies en crises.