Landen kunnen, en periodiek, hun schuld niet nakomen. Dit gebeurt wanneer de overheid niet in staat of niet bereid is om haar fiscale beloften na te komen. Argentinië, Rusland en Pakistan zijn slechts enkele van de regeringen die de afgelopen decennia in gebreke zijn gebleven.

Natuurlijk zijn niet alle standaardwaarden hetzelfde. In sommige gevallen mist de overheid feitelijk een rente of een hoofdsom. Soms vertraagt ​​het gewoon een uitbetaling. De overheid kan ook de originele bankbiljetten omwisselen voor nieuwe met minder gunstige voorwaarden. Hier accepteert de houder een lager rendement of neemt het een "haircut" op de lening - dat wil zeggen, accepteert een obligatie met een veel kleinere nominale waarde.

Tabel 1

Gedeeltelijke lijst van landen die sinds 1999 in gebreke zijn gebleven.

Land	Standaardjaar (s)	Duur standaard
Ecuador	2008 -2009	6 maanden
Grenada	2004-2005	11 maanden
Paraguay	2003-2004	18 maanden
Argentinië	2001-2005	54 maanden
Indonesië	2000 < 6 maanden	Pakistan
1999	11 maanden	Rusland
1999-2000	22 maanden	Factoren die van invloed zijn op het risico

Historisch gezien is het niet goedmaken van leningen een groter probleem voor landen die lenen in vreemde valuta. Waarom? Want als ze te maken krijgen met een begrotingstekort, hebben dergelijke landen niet de mogelijkheid om gewoon meer geld te drukken.

Het feit dat veel ontwikkelingslanden obligaties uitgeven in een alternatieve valuta - vaak de Amerikaanse dollar - helpt verklaren waarom welvaart zo'n grote rol speelt bij het wanbetalingsrisico. Volgens de Wereldbank is de kans op wanbetaling van de overheidsschuld tussen alle landen met een hoog bruto nationaal inkomen per hoofd van de bevolking 7%, vergeleken met 17% voor landen met een laag bruto nationaal inkomen per hoofd van de bevolking. Er zijn echter uitzonderingen op deze algemene regel.

Ondanks het relatief hoge inkomen per hoofd van de bevolking hebben sommige landen van de eurozone dezelfde beperkingen. Zelfs met meerdere buitenlandse reddingsoperaties heeft Griekenland particuliere obligatiehouders gedwongen tot het maken van significante haircuts van maximaal 74%.

De aard van de overheid van een land speelt ook een grote rol bij het kredietrisico. Onderzoek wijst uit dat de aanwezigheid van checks and balances leidt tot een fiscaal beleid dat de sociale welvaart maximaliseert - en dat het respecteren van schulden van zowel binnenlandse als buitenlandse beleggers dat zeker doet. Omgekeerd kunnen regeringen waar bepaalde politieke groepen een onevenredig machtsniveau hebben, tot roekeloze uitgaven leiden en uiteindelijk in gebreke blijven.

Met de mogelijkheid om hun eigen geld te drukken, lijken landen als de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Japan immuun voor een wanbetaling. Dit is echter niet helemaal het geval. Ondanks een algemeen record, hebben de Verenigde Staten in de loop van de geschiedenis technisch gezien een aantal keren nagelaten.In één geval in 1979 miste de Schatkist tijdelijk betalingen van $ 122 miljoen aan schulden vanwege een papierwerkfout. En zelfs als de overheid

in staat is om zijn schulden te betalen, is de wetgever misschien niet bereid om dat te doen, omdat periodieke schendingen van de schuldlimiet ons eraan herinneren. Het is ook belangrijk om te onthouden dat investeerders een kapsel kunnen maken op de overheidsschuld, zelfs als de natie niet officieel in gebreke is gebleven. Wanneer de schatkist van het land meer geld moet afdrukken om aan zijn verplichtingen te voldoen, neemt de totale geldhoeveelheid van het land toe en verliest elke dollar in omloop een deel van zijn waarde. Beperkende risico's

Wanneer een land in gebreke blijft bij zijn schulden, kan de impact op obligatiehouders ernstig zijn. Naast het bestraffen van individuele beleggers heeft dit gevolgen voor pensioenfondsen en andere grote beleggers met aanzienlijke belangen.

Een van de manieren waarop institutionele beleggers zichzelf kunnen beschermen tegen catastrofale verliezen is via een contract dat bekend staat als een credit default swap. De contractverkoper gaat ermee akkoord alle resterende hoofdsom en rente te betalen als de natie in gebreke blijft. In ruil daarvoor betaalt de koper een periode bescherming vergoeding, die vergelijkbaar is met een verzekeringspremie. De beschermde partij gaat ermee akkoord om de originele obligatie, die mogelijk enige restwaarde heeft, over te dragen aan zijn tegenpartij indien zich een negatieve kredietgebeurtenis zou voordoen.

Hoewel oorspronkelijk bedoeld als een vorm van bescherming, zijn swaps ook een gebruikelijke manier geworden om te speculeren over het kredietrisico van een land. Veel van die handelsswapswaps hebben daarom geen posities op de onderliggende obligaties waarnaar ze verwijzen. Een belegger die bijvoorbeeld van mening is dat de markt de kredietproblemen van Griekenland te hoog heeft ingeschat, zou een contract kunnen verkopen en premies kunnen innen, ervan overtuigd dat niemand geld zou terugbetalen.

Omdat credit default swaps relatief geavanceerde instrumenten zijn en over de toonbank worden verhandeld, is het up-to-date krijgen van de marktprijzen moeilijk voor typische beleggers. Dit is een van de redenen waarom ze doorgaans worden gebruikt door institutionele beleggers met meer uitgebreide marktkennis en toegang tot speciale computerprogramma's die transactiegegevens vastleggen.

Economische impact

Net zoals een persoon die betalingen mist, het moeilijker heeft om betaalbare leningen te vinden, ervaren landen die standaard in gebreke blijven - of wat het risico betreft in gebreke blijft - aanzienlijk hogere leenkosten. Agentschappen zoals Moody's, Standard & Poor's en Fitch zijn verantwoordelijk voor het beoordelen van de schuldkwaliteit van landen over de hele wereld op basis van hun financiële en politieke status. Over het algemeen genieten landen met een hogere kredietwaardigheid lagere rentetarieven.

Wanneer een land daadwerkelijk in gebreke blijft, kan het jaren duren voordat het hersteld is. Argentinië, dat begin 2001 de obligatieleningen miste, is een perfect voorbeeld. Tegen 2012 was de rente op zijn obligaties nog steeds meer dan 12 procentpunten hoger dan die van Amerikaanse staatsobligaties.

Misschien is de grootste zorg over een default echter de impact op de bredere economie. In de VS zijn veel hypotheken en studieleningen gekoppeld aan schatkistarieven.Als kredietnemers dramatisch hogere betalingen zouden ervaren als gevolg van een wanbetaling, zou het resultaat aanzienlijk minder besteedbaar inkomen zijn om aan goederen en diensten te besteden.

Omdat de besmetting zich naar andere economieën kan verspreiden, zullen landen met hechte banden - en met name diegenen die een groot deel van de schuld bezitten - soms ingrijpen om een ​​verzuim te voorkomen. Dit gebeurde halverwege de jaren negentig toen de Verenigde Staten hielpen bij het redden van Mexicaanse obligaties. En in de nasleep van de wereldwijde recessie van 2008 hebben het Internationaal Monetair Fonds, de Europese Unie en de Europese Centrale Bank Griekenland voorzien van de broodnodige liquiditeit.

De perfecte tijd om te investeren?

Waar sommige beleggers naar een financiële crisis kijken en chaos zien, herkennen anderen een kans. Zij menen dat wanbetaling een onderliggend punt is - of iets dat er dichtbij staat - voor staatsobligaties. En, voor een "glas half vol" soort belegger, is de enige richting waar deze obligaties naar toe kunnen gaan.

In feite zijn een aantal zogenaamde "gierfondsen" gespecialiseerd in precies dit soort activiteiten. Net als een incassobureau dat particuliere kredietrekeningen goedkoop koopt, kopen deze fondsen staatsobligaties in voor een fractie van hun oorspronkelijke waarde.

Vanwege de economische gevolgen die gewoonlijk optreden na een default, beginnen beleggers ook vaak te jagen naar ondergewaardeerde aandelen. Zeker, beleggen in dergelijke landen brengt een eerlijk deel van het risico met zich mee, omdat er geen garantie is dat er ooit een opleving zal plaatsvinden. Degenen die boven alles de beveiliging in hun portfolio willen, zullen waarschijnlijk ergens anders willen kijken.

Toch zijn recente historische voorbeelden bemoedigend voor een meer op groei gerichte belegger. Zo zijn de aandelenmarkten in Rusland, Brazilië en Mexico de afgelopen decennia aanzienlijk toegenomen in de nasleep van een obligatiecrisis. De sleutel is om te zoeken naar bedrijven met concurrentievoordelen en een lage koers-winstverhouding die hun verhoogde risiconiveau weerspiegelt.

The Bottom Line

Er zijn de afgelopen decennia veel overheidsproblemen geweest, vooral in landen die lenen in vreemde valuta. Wanneer dit gebeurt, neemt de rente op staatsobligaties enorm toe, wat een rimpeleffect creëert in de hele binnenlandse of zelfs wereldeconomie.