Op 25 januari 2016 publiceerde de Financial Times een artikel van Ray Dalio, voorzitter en chief investment officer (CIO) bij Bridgewater Associates. Dalio waarschuwt de Amerikaanse centrale bank en andere centrale banken om het monetaire beleid niet aan te scherpen. Dit is een tweede openbare notitie van Dalio nadat hij op 25 augustus 2015 zijn eerste brief via LinkedIn heeft uitgegeven en er bij centrale banken op aandrong op te houden met het verhogen van de rente. De belangrijkste afhaalpunten van Dalio's januari 2016 opinie zijn dat de wereldeconomie aan het einde is van haar schuldsupercyclus, het risico van deflatoire contractie hoger is dan het risico van inflatie, en dat de Fed en andere centrale banken moeten stoppen met verkrappen hun monetaire beleid.

Einde langetermijnschuldcyclus

Dalio voert aan dat er twee soorten cycli volgen: de conjunctuurcyclus met een spanwijdte van acht tot tien jaar en de schuldsupgrade, of de langetermijnschuldcyclus, met een looptijd van 50 tot 75 jaar. Terwijl de Fed de laatste tijd meer aandacht heeft besteed aan de kortetermijnschuldcyclus en begon met het verhogen van de rentetarieven, zou het niet moeten negeren wat hij denkt dat het einde is van de schulden-supercyclus. De Amerikaanse overheidsschuld als percentage van het bruto binnenlands product (bbp) is op een recordniveau en de Amerikaanse schuld van huishoudens als een veelvoud van het reële mediane gezinsinkomen bevindt zich op een historisch hoogtepunt.

Dalio speculeert dat wanneer een regering de limiet bereikt van een aanhoudende groei, gefinancierd door een combinatie van schulden en geld, een economie het hoogtepunt van haar schuldsupercyclus bereikt. Dalio beweert dat het einde van de langetermijnschuldcyclus de belangrijkste reden is voor de waargenomen zwakte wereldwijd en het toenemende risico van deflatie over de hele wereld. Met het oog hierop denkt Dalio dat monetaire autoriteiten over de hele wereld, inclusief de Fed, andere beperkende opties dan kwantitatieve versoepeling (QE) zullen hebben voor een aanjagende groei met lage rente.

Kwantitatieve versoepeling

Centrale banken overal ter wereld, waaronder de Amerikaanse Fed en de Europese Centrale Bank (ECB), hebben QE gebruikt als een onconventioneel monetair beleid om economieën te stimuleren wanneer andere monetaire instrumenten zoals rentetarieven worden ineffectief. Tijdens QE koopt een centrale bank financiële activa van de particuliere sector, waardoor vermogensprijzen hoger worden, de rente daalt, de geldhoeveelheid toeneemt en krediet en uitgaven worden gestimuleerd.

Om QE effectief te laten zijn, stelt Dalio dat de rentetarieven niet op zijn absoluut minimum zouden moeten zijn en dat er voldoende risicopremies zouden moeten zijn. Het verwachte rendement op obligaties is momenteel echter zeer laag in vergelijking met het verwachte rendement van contanten in contanten, wat doorgaans erg laag of negatief is in de ontwikkelde wereld. In dit scenario denkt Dalio dat QE veel minder effectief is in het stimuleren van de prijzen van activa en het stimuleren van de economie. Dalio's advies

Dalio betoogt dat met een recordschuld in verhouding tot het inkomen, een toenemende schuld verder kan leiden tot hogere schuldenlasten, een daling van de consumentenbestedingen en een beperking van de vraag. Met het einde van de schuldsupercyclus, significante deflatoire druk en lage risicopremies, denkt Dalio dat de Fed moet stoppen met het aanscherpen van haar monetaire beleid en dat het moet afwachten hoe de zaken verlopen voordat er meer toezeggingen worden gedaan om de rentetarieven te verhogen.

Dalio's opinie over januari 2016 weerspiegelt zijn commentaren van augustus 2015. Hij is van mening dat de Fed te veel gewicht heeft toegekend aan de kortetermijnschuldcyclus en zich te veel inspant voor een verkrappend pad. Dit kan leiden tot inconsistente signalen van het monetaire beleid als de Fed zijn handelwijze terugdraait en opnieuw naar QE gaat. Dalio beweert dat de toekomstige verkrapping zeer beperkt zal zijn, aangezien de geschiedenis aantoont wat er gebeurt wanneer een langetermijnschuldcyclus het einde nadert.