Verhuizen naar de andere kant van de wereld is een grote stap, en het loont de moeite om wat due diligence uit te voeren voordat we plannen voor Azië voltooien. Hier zijn een aantal belangrijke punten om te overwegen voordat u de sprong wagen.

Papierwerk

De immigratieregels en -vereisten verschillen aanzienlijk van Aziatische landen. Een persoon is allesbehalve verplicht om een ​​gevorderd diploma te behalen bij een sponsorbedrijf om een ​​werkvisum te krijgen in Japan, terwijl de Filipijnen iedereen boven de 35 jaar toestaat om een ​​"speciaal ingezeten gepensioneerde" visum te verkrijgen door alleen minimaal $ 75.000 USD te behouden. een Filipijnse bankrekening ($ 50, 000 voor degenen ouder dan 50).

Het is belangrijk om de aanvraag ruim van tevoren in te dienen en om de specifieke bepalingen die aan het verleende visum zijn gehecht bij te houden. Hoewel sommige landen flexibel zijn, hebben andere landen zeer specifieke visumcategorieën. Een persoon die van werkgever verandert, kan zijn oude visum plotseling ongeldig vinden, waardoor hij gedwongen wordt om een ​​nieuw type visum aan te vragen of straffen op te leggen of zelfs deportatie omdat hij illegaal is.

Werkgelegenheid

Hoogontwikkelde landen zoals Japan en Zuid-Korea hebben voor de meeste beroepen een betalingsstructuur die voor de Verenigde Staten redelijk vergelijkbaar is met de Verenigde Staten. Minder ontwikkelde landen hebben over het algemeen aanzienlijk lagere salarissen. Een belangrijk probleem is de taalbarrière. Een Engelstalige spreker kan zich in de meeste situaties in Thailand redden, terwijl zelfs professionals op hoog niveau in Japan uitdagingen tegenkomen met Engels als enige taal. Het is ook belangrijk om vertrouwd te raken met de lokale gebruiken en codes. Sommige buitenlanders hebben de reputatie ongevoelig te zijn voor de subtiele sociale signalen, wat kan leiden tot een slechte werkomgeving en suboptimale professionele prestaties.

Wonen

Regionale verschillen in huizenprijzen kunnen verbijsterend zijn. Shanghai, Singapore, Hong Kong en Tokio kunnen Amerikaanse hotspots zoals New York City en San Francisco een vlucht voor hun geld geven, zowel op het vlak van huisvesting als van de kosten van levensonderhoud. Aan de andere kant, een klein stadje verwijderd van de zakelijke en toeristische regio's hebben misschien fatsoenlijke huizen voor een fractie van de prijs. Houd er wel rekening mee dat huisvestingsnormen meestal volgen, dus verwacht niet dat een goedkope hut in de jungle enige gelijkenis vertoont met de Amerikaanse normen.

Wees voorzichtig bij het kopen van onroerend goed. Sommige landen hebben beperkingen die verbieden dat buitenlanders volledig eigenaar worden en sommigen erkennen het westerse concept van grondbezit helemaal niet. In Thailand en Cambodja mogen buitenlanders een aantal jaren grond huren of minderheidsbelangen in condominiumcomplexen, via een meerderheid in een Thaise onderneming of via een echtgenoot. In Vietnam en Laos bezit de staat alle grond en kan hij toestemming verlenen om woningen te bouwen.Een buitenlander mag een huis bouwen en bezitten, maar niet het land eronder. Als de buitenlander het land verlaat zonder het huis expliciet te hebben verkocht of gedoneerd, keert het eigendom terug naar de staat. Deze verschillen leggen de basis voor oplichters om ten prooi te vallen aan westerlingen die onbekend zijn met de bijzonderheden van de lokale vastgoedwetgeving. Het is van cruciaal belang om een ​​onafhankelijke advocaat te raadplegen voordat u een onroerend goed-overeenkomst aangaat.

Financiën

Amerikanen moeten nog steeds federale belastingaangiften indienen terwijl ze in het buitenland wonen. Alle betaalde lokale belastingen worden meestal afgetrokken, maar elk verschil tussen dat en wat er thuis zou zijn betaald, is verschuldigd aan de Internal Revenue Service (IRS). Voormalige inwoners van staten die staatstaksen opleggen die "verbindingen" onderhouden met hun voormalige thuisstaat, zijn ook verplicht om deze belastingaangiften in te dienen. Als u bijvoorbeeld een bankrekening hebt, een huis huurt of eigenaar blijft van een lokaal bedrijf, kan iemand in aanmerking komen voor het onderhouden van een verbinding. Amerikanen moeten ook elk jaar alle buitenlandse bankrekeningen aan de Schatkist rapporteren als het cumulatieve totaal meer dan $ 10.000 bedraagt. Het niet naleven van deze vereisten brengt aanzienlijke boetes met zich mee.