a:

De neoklassieke groeitheorie bouwt vijf hoofdvariabelen op in zijn tijdgevoelige productieformule. De eerste is de totale output, die ongeveer gelijk is aan het bruto binnenlands product of het bbp. Een andere variabele wordt meestal "totale factorproductiviteit" genoemd, die technologische vooruitgang in de economie probeert te meten. Een derde variabele is totale kapitaal, of economisch kapitaal, niet financieel kapitaal. De vierde is arbeid, gemeten naar lonen en de laatste is eenvoudigweg het percentage van de totale output dat toe te schrijven is aan kapitaal, in plaats van aan arbeid.

Econoom Robert Solow introduceerde eerst de neoklassieke groeitheorie in 1956. Zijn model, net als veel productiemodellen uit de 20e eeuw, was zeer wiskundig en werkte op basis van een reeks vereenvoudigende aannames over de economie. Zijn doel was om een ​​manier te vinden om de economische activiteit zodanig te modelleren dat dit de verschillen tussen outputniveaus en groeipercentages voor verschillende landen of verschillende tijdsperioden zou kunnen verklaren.

Primaire veronderstellingen

Solow begon met het identificeren van de primaire implicaties van neoklassieke veronderstellingen over groei. Deze implicaties omvatten constante schaalopbrengsten, volledige informatie van economische actoren, geen substantiële externe economieën en perfecte concurrentie. Het werk van Solow was een wijziging van de klassieke groeitheorie. Het werd gebouwd met één homogeen consumentenblok en één homogeen bedrijf, elk met oneindige levens. De totale productie van het bedrijf was gelijk aan het totale inkomen van de consument.

Kapitaalinvesteringen

Kapitaalinvesteringen worden behandeld als een tijdelijk, in plaats van eeuwigdurend, voordeel voor de economie. Dit is de kern van hoe het Solow-model het verschil tussen output en groei verklaart. Zodra nieuw kapitaal in de economie wordt geïntroduceerd, neemt de verhouding tussen kapitaal en arbeid toe. Helaas neemt, althans volgens dit model, het marginale product van kapitaal af vanwege het afnemende rendement. Dit dwingt de economie om uiteindelijk terug te keren naar het groeipad op lange termijn.

De echte verklaring voor verschillen in economische output tussen landen wordt daarom toegeschreven aan het tempo van technologische verandering en arbeidsgroei. Vreemd genoeg behandelt het model van Solow productiviteitsverbeteringen als volledig exogeen of onafhankelijk van kapitaalinvesteringen. Deze vreemde behandeling van kapitaal is misschien de meest consistente en vernietigende kritiek van de neoklassieke groeitheorie.

Impact van het Solow-model

Robert Solow won de Nobelprijs voor economie voor zijn werk. Zijn verklaring dat alleen "een achtste van de productieve groei te danken is aan kapitaal", terwijl "de resterende zeven-achtsten technische verandering is", was van grote invloed op het creëren van publieke nadruk op de rol van technologie in de economie.

Tegen de tijd dat de dotcom-zeepbel barstte in 1999-2000 en de "nieuwe economie" veel minder revolutionair bleek te zijn dan verwacht, evalueerden economen de aannames van Solow over het belang van technologie en de devaluatie van kapitaal opnieuw.

Paul Samuelson, de auteur van de meest invloedrijke serie economische studieboeken in de 20ste eeuw, beweerde dat Solow werd gedwongen om technologie te introduceren als de exogene variabele om 'de onderliggende theorie te redden'. Met andere woorden, de formule had een voorgeprogrammeerd en noodzakelijk antwoord om geldig te blijven.