a:

Neoklassieke groeitheorie voorspelt het reële bruto binnenlands product (BBP) door maatregelen voor de totale factorproductiviteit, kapitaal, arbeid en het percentage van de totale output dat is toe te schrijven aan zowel kapitaal als arbeid.

Neoklassieke groeitheorie

De neoklassieke groeitheorie was een baanbrekende denkrichting in de late jaren 1950 en de jaren 1960, met name gepionierd door de Amerikaanse econoom Robert Solow en de Britse econoom J. E. Meade. De neoklassieke groeitheorie benadrukt dat kapitaalaccumulatie en besparingsbesluiten beide belangrijke factoren zijn voor economische groei.

Het neoklassieke groeimodel houdt zowel kapitaal als arbeid in als bepalende factoren voor de output en omvat ook technologische vooruitgang in de productiefunctie.

De belangrijkste ideologie die de neoklassieke groeitheorie stuurt, is dat de economie als geheel de netto-output maximaliseert door te opereren wanneer het marginale product van kapitaal gelijk is aan de marginale kapitaalkosten. Wanneer het marginale product van kapitaal en de marginale kapitaalkosten elkaar evenaren, zouden neoklassieke economen zeggen dat de economie zich in een evenwichtstoestand bevindt.

Wanneer de technologie verbetert, neemt de algehele productiecurve van de economie toe in plaats van dat de economie de productiefunctie op of af gaat, waardoor zowel de arbeidsproductiviteit als het kapitaal per werknemer toenemen.

Hoe de neoklassieke groeitheorie het reële bbp voorspelt

Neoklassieke groeitheorie beschouwt bbp als de output die bestaat uit het product van technologie, arbeid en kapitaal, gecorrigeerd voor het aandeel van de totale output dat toe te schrijven is aan kapitaal en arbeid. De vergelijking voor het reële bbp is als volgt:

Y = (technologie) x (kapitaal) ^ (aandeel van de output toe te schrijven aan kapitaal) x (arbeidsproductiviteit) ^ (1 - aandeel van de output toe te schrijven aan kapitaal)

Dit plot de productie functie hierboven vermeld, en staat bekend als de productiefunctie van Cobb-Douglass.