Van aanwerving tot productprijsstelling, bedrijven maken talloze beslissingen die van invloed zijn op hun prestaties. Toch is er een zeer belangrijke factor die ze niet kunnen beheersen: het weer.

Zeker, boeren zijn afhankelijk van moeder natuur om winst te maken. Maar dat geldt ook voor een elektriciteitsbedrijf dat te maken heeft met een ongewoon zachte zomer of een stadsbestuur dat een ongekende rekening voor sneeuwverwijdering moet betalen.

Tot voor kort was er weinig dat individuele bedrijven of overheidsinstanties konden doen om hun blootstelling aan dergelijk risico te verminderen. Ze zouden een verzekering kunnen afsluiten tegen slecht weer, maar deze komen meestal alleen op tijdens relatief zeldzame, catastrofale gebeurtenissen. Wat de markt niet had, was een manier om zich in te dekken tegen kleinere schommelingen.

Dat veranderde allemaal toen het eerste weerderivaat in 1997 zonder recept verhandeld werd. Dergelijke contracten - bestaande uit futures en opties op basis van die futures - bieden bedrijven een vangnet in het geval seizoensgebonden klimaatomstandigheden hebben een nadelige invloed op hun activiteiten. Het duurde niet lang voordat de markt op een grote manier reageerde. In 1999 begon de Chicago Mercantile Exchange (CME) met het vermelden van weergerelateerde producten, waardoor deze transacties vloeiender werden. Tegenwoordig worden jaarlijks enkele miljarden dollars van deze derivaten verhandeld, zowel over-the-counter als via de uitwisseling. Ze zijn een cruciale risicobeheertool geworden voor energiebedrijven, verzekeringsmaatschappijen, overheden en zelfs pensioenfondsen.

Afbraak van een derivaat

De markt biedt derivaten die een hele reeks factoren dekken, van sneeuwval en vorst tot regen en orkanen. En via CME kunnen partijen contracten van verschillende duur - wekelijks, maandelijks of seizoensgebonden - kopen of verkopen voor tientallen steden over de hele wereld.

Om te begrijpen hoe een weerderivaat werkt, laten we eens kijken naar een van de meest voorkomende typen: op temperatuur gebaseerde contracten. Wat deze futures en opties doen is de koper met een "lange" positie in staat stellen te profiteren als het weer extremer is dan normaal. Dus hoe meten handelaren dat precies? In dit geval komt het neer op het aantal graaddagen voor verwarming (HDD) of dagen voor afkoelingsgraad (CDD) gedurende een gegeven tijdsperiode.

Een graaddag voor verwarming is het verschil tussen de gemiddelde dagelijkse temperatuur en een basistemperatuur - meestal 65 graden Fahrenheit (18 graden Celsius). Als de gemiddelde temperatuur op 15 januari in een bepaalde stad 25 graden is, worden er 40 dagen met verwarmingsgraad gebruikt. Het cijfer is belangrijk omdat het als een maatstaf dient voor hoeveel energie nodig is om huizen, kantoren en andere eigendommen te verwarmen. Bij uitbreiding is het HDD-niveau voor heel januari de som van de verwarmingsdagen in de maand.

Zoals je zou verwachten, is een cooling degree-dag precies het tegenovergestelde. Als de gemiddelde temperatuur op een locatie op 6 juli 85 graden is, is dit 20 koeldagen (85 graden - 65 graden basistemperatuur). In Europa en Aziatische steden gebruikt CME echter de cumulatieve gemiddelde temperatuur (CAT) in plaats van koeldagen voor de zomermaanden.

De uitoefenprijs is daarom een ​​specifiek aantal dagen voor het verwarmen of koelen van graden in een bepaalde stad. CME vermeldt contracten voor 24 grootstedelijke gebieden in de VS, evenals talrijke steden in Canada, Europa, Japan en Australië. Als het aantal dagen voor verwarming of koeling de uitoefenprijs overschrijdt, ontvangt de eigenaar van een call-optie contante uitbetaling.

Figuur 1

Een tabel met verhandelbare graaddagfuturecontracten die zijn genoteerd op de Chicago Mercantile Exchange.

Bron: First Enercast Financial

Uitbetalingen berekenen

Het bepalen van de mogelijke uitbetaling van een derivaat is redelijk eenvoudig. Elk contract op basis van temperatuur heeft een specifiek dollarbedrag per HDD of CDD (als het een regenderivaat is, correleert de dollarhoeveelheid met elke inch neerslag). Vermenigvuldig dit aantal met het aantal dagen voor verwarming of koeling dat de uitoefenprijs overschrijdt.

Uitbetaling (call-optie) = Dollars per eenheid * [HDD of CDD-waarde - uitoefenprijs]

Laten we eens kijken naar Millview University, een fictieve instelling net buiten Chicago. Elk jaar moet de school energierekeningen betalen voor tientallen gebouwen op haar campus. Dus om te beschermen tegen een ongewoon strenge winter, koopt het een HDD call-optie voor de maand januari.

Het contract heeft een uitoefenprijs van 600 verwarmingsdagen, maar Chicago maakt uiteindelijk 750 door vanwege een bijzonder felle kou. Met het eenheidsbedrag van $ 500 als multiplier, krijgt Millview uiteindelijk $ 75.000, minus het bedrag van zijn premie.

Uitbetaling = $ 500 * (750 - 600) = $ 75, 000

Natuurlijk is er een risico voor degenen die een longpositie innemen in deze derivaten. Als de uitbetaling nul is of niet de volledige premiekosten dekt, loopt de partij een verlies op. In die zin is het niet anders dan een verzekeringspolis afsluiten. Je komt niet noodzakelijk vooruit, maar je bent blij dat het er is als je het echt nodig hebt.

Voor elke longpositie op een optie, is er altijd een partij die wedt op ongunstig weer door een oproep te schrijven (verkopen) of een put-contract aan te schaffen. In sommige gevallen zijn dit entiteiten die een haag willen, niet tegen slecht weer, maar tegen milde omstandigheden. Zo verdient een stookoliewinkelplaats minder geld als de winter niet bijzonder fris is. Indien kan worden besloten om een ​​HDD-put te kopen, die uitbetaalt of het aantal dagen voor verwarming

onder de uitoefenprijs is. Als alternatief kunnen die "shorting" van het weer zijn speculanten die denken dat de rest van de markt is scheef in de richting van zwaar weer. Als ze een beloptie verkopen die nooit is geactiveerd, nemen ze de premie in.

De uitdaging van waardering

Bij de meeste derivaten is de onderliggende waarde, of het nu een aandeel of een korenbout is, verhandelbaar.En omdat de waarde van het actief bekend is, is het relatief eenvoudig om een ​​prijskaartje op futures- en optiecontracten te zetten. Maar niemand verkoopt warme temperaturen of regenval, dus het plaatsen van weddenschappen op het weer is duisterder terrein.

Alvorens te beslissen of een derivaat zinvol is, moet een bedrijf twee hoofdvragen achterhalen. De eerste is wat voor weersresultaten ze zouden moeten verwachten voor bijvoorbeeld regen- of koelingsdagen. Het lijkt vrij eenvoudig om een ​​gemiddelde te berekenen met historische gegevens, maar zelfs dit wordt lastig. Is een 30-jarige index van CDD-waarden bijvoorbeeld een goede voorspeller van de komende zomer, of zijn gegevens op kortere termijn een betere maatstaf?

Daarnaast moet de organisatie uitzoeken welke impact een bepaald weerresultaat zal hebben op haar financiële prestaties. Daarom zijn de meest succesvolle marktdeelnemers degenen die erin slagen om statistische modellen te bouwen die deze vragen nauwkeurig beantwoorden. Grote energiebedrijven kunnen bijvoorbeeld analisten hebben op personeel of externe bedrijven inhuren om contracten op de juiste waarde te schatten.

Afbeelding 2

De volgende grafiek toont een eenvoudig prijsmodel voor een putoptie op basis van koelgraaddagen (weergegeven op horizontale as). Als het aantal koelingsgraden hoger is dan de strikewaarde, kan de eigenaar het bedrag van de premie mogelijk niet terugkrijgen.

De bottom line

Tot op heden zijn energiegerelateerde bedrijven en verzekeringsmaatschappijen de dominante spelers in de markt voor weerderivaten. Er zijn echter tekenen dat dergelijke contracten zullen blijven groeien tussen andere sectoren die worden getroffen door het klimaat, van toerisme en restaurants tot landbouwbedrijven. Door strategisch derivaten te gebruiken, kunnen dergelijke bedrijven ervoor zorgen dat een ongewoon weer niet leidt tot grote verliezen.