Zoek de grootste aandeelhouders van een Fortune 500-bedrijf op, en de kans is groot dat u een lijst zult vinden met vermogensbeheerders, pensioenfondsen en investeringsmaatschappijen.

Gezien de enorme hoeveelheid kapitaal onder hun controle - vaak in miljarden dollars - zijn deze zogenaamde institutionele beleggers de drijvende kracht achter veel van de handel op Wall Street. En gezien de omvang van hun aankopen, kunnen ze ook bepalen hoe bedrijven werken.

Wie komt in aanmerking als institutionele belegger?

Een institutionele belegger is een organisatie die namens derden vermogens beheert. Naast openbare en particuliere pensioenfondsen zijn dit onder meer verzekeringsmaatschappijen, particuliere stichtingen en schenkingen. Vaak zullen deze entiteiten een externe vermogensbeheerder inhuren die geld voor hen investeert in overeenstemming met de doelen en doelstellingen van de klant.

Vanwege hun enorme omvang zijn deze superinvesteerders een enorme kracht op de kapitaalmarkten. Over het geheel genomen, controleren instellingen meer dan $ 35 biljoen in Amerikaanse activa en hebben ruwweg de helft van alle Amerikaanse aandelen vanaf begin 2014.

Figuur 1

De volgende grafiek toont de verschillende klassen van institutionele beleggers, gerangschikt naar de hoeveelheid activa die zij controleren.

Bron: Rockefeller Foundation, Investment Company Institute

Het is niet verrassend dat institutionele beleggers transacties plaatsen die zelfs de grootte van een rijke individuele belegger lijken. Dat betekent dat aankopen of verkopen van grote invloed kunnen zijn op de waarde van een waardepapier.

Prijsbepaling is niet de enige bron van hun invloed. Gezien het aantal aandelen dat zij houden, vertegenwoordigen institutionele beleggers een belangrijk stemblok voor belangrijke beslissingen van bedrijven. Als zodanig heeft een vermogensbeheerder of een pensioenfonds waarschijnlijker toegang tot het senior management dan alle rijkste individuele beleggers.

Verschillende doelstellingen

Een van de gemeenschappelijke kenmerken van deze instellingen is een op portefeuilles gebaseerde benadering van beleggen, die ernaar streeft doelgerichte rendementen te behalen met minimale risico's. Vaak hebben ze een combinatie van aandelen, obligaties, geldmarktfondsen, onroerend goed en andere activa om hun doelstellingen te realiseren.

Verschillende typen institutionele beleggers kunnen echter belangrijke verschillen hebben. Onder hen is de tijdshorizon waaronder zij opereren. Pensioenfondsen hebben bijvoorbeeld het voordeel dat ze hun toekomstige verplichtingen met relatieve precisie kunnen voorspellen. Met actuariële kaarten kunnen immers worden vastgesteld hoeveel mensen met pensioen gaan in een bepaald jaar en, gemiddeld, hoe lang ze zullen leven.

Daarentegen is de kasstroom van sommige verzekeringsmaatschappijen veel moeilijker te voorspellen.Een verzekeraar van commercieel onroerend goed kan een aantal jaren met historisch lage uitbetalingen doorlopen, om de claims van een enorme orkaan het hoofd te bieden. In deze gevallen wordt de liquiditeit van activa een groter probleem, waardoor een voorkeur wordt gecreëerd voor kortetermijnbeleggingsmogelijkheden.

Bovendien verschillen de voorschriften aanzienlijk van bedrijfstak tot sector. Pensioenfondsen zijn bijvoorbeeld onderworpen aan de Employee Retirement Income Security Act van 1974 (ERISA), een wet gericht op het beschermen van Amerikaanse gepensioneerden. ERISA vereist, onder andere, minimumnormen voor planparticipatie, vesting en pensioenopbouw. Het classificeert pensioenvermogensbeheerders ook als "fiducianten" die de wettelijke verantwoordelijkheid dragen om voorzichtig en in het belang van de begunstigden te handelen.

Een geraffineerde aanpak

Gezien de hoeveelheid activa waarover zij zeggenschap hebben, hebben institutionele beleggers een enorme stimulans om de juiste transacties op het juiste moment te plaatsen. Doorgaans heeft hun vermogensbeheerbedrijf interne analisten die tot taak hebben een aantal bedrijven te volgen en te bepalen of de huidige prijs van effecten een aankoop of verkoop rechtvaardigt. Ze kunnen ook onderzoek van externe bedrijven gebruiken om te helpen bij het besluitvormingsproces.

Naast professionele onderzoeksteams hebben grote beleggers nog andere belangrijke voordelen ten opzichte van een typische aandeelhouder. Vanwege de omvang van hun transacties ontvangen ze vaak contante kosten en provisies die hun winstpotentieel aanzienlijk verhogen.

Instellingen kunnen ook bepaalde kansen nastreven die eenvoudigweg niet beschikbaar zijn voor de meeste particuliere beleggers, zoals onderhandse plaatsingen. Een private plaatsing vindt plaats wanneer een bedrijf effecten verkoopt, maar de kosten en uitgebreide openbaarmakingsvereisten van een openbare aanbieding wil vermijden. Voor geaccrediteerde beleggers, inclusief pensioenen en verzekeringsmaatschappijen, vormen deze verkopen een manier om hun posities te diversifiëren en aandelen aan te trekken die niet beschikbaar zijn voor de bredere markt.

Coattail Investing

Gezien de ongeëvenaarde expertise en het onderzoek dat beschikbaar is voor institutionele beleggers, is het misschien logisch dat sommige mensen proberen hun portfolio een boost te geven door hun voorbeeld te volgen. Deze copycat of coattail, investeerders dupliceren de transacties van de grote bedrijven kort nadat ze zijn uitgevoerd.

Dit lijkt een aantrekkelijke strategie, maar er zijn duidelijke risico's. Ten eerste kunnen vermogensbeheerders verschillende doelen hebben dan de individuele belegger. Ze zijn mogelijk op zoek naar kansen met een hoog risico en hoge rendementen, terwijl de retailbelegger die achter hen aanloopt een veiligere langetermijngroei nodig heeft.

Copycat-beleggers moeten zich er ook van bewust zijn dat de prijzen die zij ontvangen niet altijd zo gunstig zullen zijn als instellingen genieten. Overweeg een beleggingsfonds dat 3% van de uitstaande aandelen van een bedrijf koopt voor $ 50 per aandeel. De omvang van deze transactie kan de prijs tot $ 50 opdrijven. 50, dat is het bedrag dat particuliere beleggers nu moeten betalen.

Stel dat het fonds zijn aandelen verkoopt wanneer deze $ 52 bereiken, wat een bruto winst van $ 2 per aandeel oplevert.Nogmaals, de omvang van de transactie beïnvloedt de marktwaarde, dus wordt deze nu verhandeld voor $ 51. 50. In dit geval heeft de coattail-investeerder een winst van $ 1 per aandeel, maar het is de helft van wat de beleggingsmaatschappij heeft gepot.

De bottom line

Institutionele beleggers hebben een enorme impact op de kapitaalmarkten en bezitten ongeveer de helft van alle Amerikaanse aandelen. Hoewel de doelstellingen en regels waaronder zij opereren, kunnen verschillen, lijken instellingen grotendeels op een hoge mate van verfijning bij het beleggen.