Carl Icahn is een van de meest succesvolle cijfers van Wall Street. In de jaren tachtig werd deze zakelijke raider - met behulp van de junk-obligaties van Drexel Burnham - bekend als een gierkapitalist, nam posities in openbare bedrijven aan en eiste in eerste instantie extreme veranderingen in zowel hun bedrijfsleiderschap als managementstijlen. Vaak verdienden doelen hem 'greenmail'-geld, met de voorwaarde dat hij afstand zou nemen van zijn doelwit. Tegen het einde van de 20e eeuw veranderde zijn reputatie toen hij aandeelhouder-activist werd.

Beleggers volgden zijn voorbeeld en kochten de bedrijven waar Icahn zich op richtte. De stijging van de aandelenkoers, veroorzaakt door de verwachting dat Icahn aandeelhouderswaarde zou ontdekken, werd de Icahn-lift.

In dit artikel zullen we de invloed van Icahn en zijn lift op de markt en investeren wereld.

Investeringsfilosofie

Icahn heeft gezegd: "Mijn beleggingsfilosofie, over het algemeen met uitzonderingen, is om iets te kopen wanneer niemand het wil." Meer in het bijzonder identificeert hij als tegendraadse belegger bedrijven met beurskoersen die een afspiegeling zijn van slechte koers-winstverhouding (K / W-verhouding) of met boekwaarden die de huidige marktwaarde overschrijden.

Icahn koopt dan agressief een belangrijke positie in de onderneming en vraagt ​​ofwel om de verkiezing van een geheel nieuwe raad van bestuur of de afstoting van activa om meer waarde voor de aandeelhouders te leveren. Icahn richt zich publiekelijk op de vergoeding van CEO's en zegt dat hij gelooft dat veel topfunctionarissen schromelijk overbetaald zijn en dat hun salaris weinig samenhangt met aandelenprestaties.

Begin

In 1979 was de eerste overwinning van Icahn de overname door een proxy-stem van Tappan Company. Kort na het winnen van een stoel op het bord, voerde hij de verkoop van het bedrijf uit in een transactie die zijn initiële investering verdubbelde. Kort daarna zou hij zich richten op Marshall Fields en Phillips Petroleum, die beide een aanzienlijk rendement opleverden naarmate de bedrijven vochten om zijn controle af te wenden.

TWA was het hoogtepunt van Icahn's vroege inspanningen. In 1985 nam hij de luchtvaartmaatschappij over, eenmaal onder zeggenschap van Howard Hughes. Kort daarna kocht TWA verschillende kleine regionale luchtvaartmaatschappijen, omdat Icahn de efficiëntie van de verbrede luchtvaartmaatschappij wilde gebruiken om meer winst te genereren. In 1988 nam hij het bedrijf privé door een $ 650 miljoen aandeleninkoopplan waarmee hij bijna zijn gehele investering van $ 469 miljoen kon terugkrijgen. Dit zadelde ook TWA op met $ 540 miljoen aan schulden. Kort daarna zouden de meest gewaardeerde routes van de luchtvaartmaatschappij worden verkocht aan concurrenten, waardoor de verzwakte onderneming in 1992 11 afsplitsingen zou doen en Icahn aan het begin van het volgende jaar het bedrijf zou verlaten.

In de tussentijd, onderhandelde Icahn voor luchtvaartvouchers van het bedrijf in plaats van de $ 190 miljoen die TWA hem verschuldigd was.Aangezien de deal de bepaling inhield dat hij deze tickets niet via reisagenten kon verkopen, richtte Icahn LowestFare op. com, waar hij allebei de kaartjes verkocht en een revolutie creëerde in de reisindustrie.

Reflecties op de TWA-ervaring

De ervaring van Icahn met TWA zou hem ertoe aanzetten om zich primair te richten op het zoeken naar winst via onderliggende koersstijgingen van aandelen, die gewoonlijk worden bereikt door de afstoting of volledige liquidatie van activa. Een ander resultaat is de rechtstreekse betaling van greenmail aan Icahn. De gebruikte methodologie begint met de aankoop van een groot aantal aandelen in het bedrijf, gevolgd door het voorstel van een leiderschapsleeuw, waaronder Icahn en zijn bondgenoten.

Een voorbeeld van zijn manier van werken was zijn dwingendheid van USX - de zakelijke telg van Andrew Carnegie's US Steel - om zijn staalverwerkende divisie af te splitsen en zich in plaats daarvan te richten op de petroleumhandel via Marathon Oil, een bedrijf dat ooit eigendom was van John D. Rockefeller. In 1991, na de oprichting van een tweede klasse van USX-aandelen om de staaldivisie te vertegenwoordigen, stegen beide klassen van aandelen met 28%. Icahn's deals omvatten zijn optreden als katalysator tijdens de strijd tussen Pennzoil en Texaco. Daar verzamelde Icahn meer dan 13% van Texaco's aandelen en faalde in zijn poging om het bestuur over te nemen. De definitieve overeenkomst tussen de procederende ondernemingen zorgde echter voor een stijging van hun beide aandelenprijzen, waardoor Icahn een financiële meevaller kreeg.

Meer recente successen

In een andere beruchte strijd heeft Icahn eind jaren negentig een belang van 7,3% in RJR Nabisco opgebouwd. Vervolgens startte hij een proxy-gevecht om zowel de controle over het bord te krijgen en het uiteenvallen van het bedrijf te forceren. Hoewel hij in deze pogingen niet succesvol was, realiseerde hij de overwinning door een buitengewone winst in zijn investering aangezien het management van het bedrijf werd gesteund door investeerders, genoeg om Icahn een toename van $ 100 miljoen in zijn portefeuille te geven.

In een soortgelijke poging kon Icahn Time Warner niet dwingen zijn activiteiten op te splitsen in vier afzonderlijk genoteerde bedrijven terwijl hij campagne voerde in 2006. Hoewel Icahn door de andere grote aandeelhouders van die onderneming werd afgewezen, profiteerden beide van een grote winst in zijn investering en bedrijf om twee onafhankelijke bestuursleden te kiezen en zich te committeren aan kostenbesparende maatregelen.

Een ander recent voorbeeld van de invloed van Icahn op aandelenprijzen was met Netflix in het najaar van 2012. Trouw aan zijn tegendraadse filosofie, verzamelde Icahn meer dan 10% van het bedrijf toen het bijna 52 weken laag was. De "Icahn-lift" zorgde ervoor dat het aandeel 14% steeg nadat hij bekendmaakte dat het zijn belang in het bedrijf had gereguleerd.

The Bottom Line

Beschrijvingen van Carl Icahn lopen uiteen van gierkapitalist tot greenmailer. Hij is een horde en een activist van een aandeelhouder genoemd. In feite is noch zijn filosofie, noch zijn strategie in de afgelopen drie decennia veel veranderd, waarbij hij van een effectenmakelaar naar een van de meest invloedrijke spelers van Wall Street is gestegen.

Vergelijkbare beleggers zoals T. Boone Pickens en Saul Steinberg gebruikten hardbaltactieken in hun loopbaan tegen de besturen van ondergewaardeerde publieke bedrijven.De oorlogskist van Icahn is echter niet alleen gegroeid door de accumulatie van zijn winst uit eerdere deals, maar ook door het creëren van een masterclass van meerdere miljarden dollars genaamd Icahn Enterprises LP. Dit investeringsvehikel biedt Icahn extra middelen buiten zijn enorme persoonlijke vermogen om te gebruiken in de strategische investeringen, die de krachten achter de "Icahn-lift" zijn.