Op het eerste gezicht lijkt een vergelijking tussen de Griekse standaard en de ineenstorting van Lehman Brothers belachelijk. Per slot van rekening is de ene een land en de andere een particuliere financiële instelling. Hun trajecten delen echter gemeenschappelijke elementen.

Ze logen bijvoorbeeld allebei over de omvang van hun problemen. Lehman Brothers heeft de blootstelling aan toxische hypotheken in de jaren voorafgaand aan de ineenstorting niet bekendgemaakt. De Griekse regering deed iets soortgelijks met betrekking tot haar begrotingstekort. Beide hadden ook hoge schulden.

Volgens de faillissementsaanvraag had Lehman Brothers een schuld van 619 miljard dollar toen het instortte. De situatie in Griekenland is nog erger; volgens nieuwsverslagen mist het land het noodzakelijke kapitaalkussen of -vermogen om zijn standaardkosten te dekken. De val van Lehman Brothers veroorzaakte een economische crisis en vervolgens een wereldwijde recessie. (Zie voor meer informatie ook: Case Study: The Collapse of Lehman Brothers .)

Zal de bezwijming van Griekenland vergelijkbare gevolgen hebben? Het antwoord is niet helemaal, en daar zijn meerdere redenen voor.

Een financiële crisis en een standaard: een vergelijking

Ten eerste is er het verschil in de reikwijdte en de breedte van het geografische bereik van beide crises. Lehman Brothers was verbonden met een wereldwijd netwerk van financiële instellingen via een web van collateralized debt obligations (CDO's) en subprime-hypotheken. Het bedrijf was de vierde grootste investeringsbank in 's werelds grootste economie. Het is dan ook niet verrassend dat de ineenstorting ervan een wereldwijd effect heeft gehad.

De crediteuren van Lehman, waaronder een groot aantal Japanse investeringsbanken en verzekeraars, bleven hoog en droog. Een kettingreactie van reddingsoperaties en ineenstorting van financiële entiteiten volgde. Het heeft er niet toe bijgedragen dat de schuldeisers van de bank via hun eigen bankeenheden voor beleggingen aan soortgelijke dubieuze schuldverplichtingen werden blootgesteld. Citibank, een crediteur van Lehman, had bijvoorbeeld zijn eigen problemen met blootstelling aan giftige activa en moest worden gered door de Amerikaanse overheid.

Het onderling verbonden karakter van het mondiale financiële systeem wist grenzen weg voor degenen die getroffen waren door de instorting van Lehman. De aandelen in de grootste hypotheekverstrekker van Groot-Brittannië, HBOS, vielen bijvoorbeeld op de dag dat Lehman faillissement aankondigde. Vervolgens werd HBOS overgenomen door Lloyds, een vooraanstaande bankinstelling. De daaropvolgende vertrouwenscrisis was een geloofwaardigheidscrisis voor de Amerikaanse economie en de golfeffecten ervan voelden zich overal in de wereldeconomie.

Geval van Griekenland

Vergelijk dat met Griekenland, dat deel uitmaakt van de Europese Unie - een entiteit met een relatief goede kapitalisatie. De Europese Centrale Bank, die het monetaire beleid voor leden van de Europese Unie bepaalt, is de grootste crediteur van Griekenland. Andere crediteuren van het land zijn onder meer overheidsdiensten en hulporganisaties, zoals het Internationaal Monetair Fonds.

In 2012 berekenden twee economen van het Economisch Instituut van Peterson dat particuliere schuldeisers ongeveer 30-40% van de particuliere schuld van Griekenland aanhielden. Afgezien van de Europese Centrale Bank bestaat de crediteurenlijst van de natie uit Europese banken en internationale hulporganisaties zoals het Internationaal Monetair Fonds.

Een overweldigende meerderheid van de schuld werd zelfs aangehouden door Griekse banken. Banken in Frankrijk (een land met een relatief bescheiden positie op Griekse schulden) hadden het volgende grootste aandeel. Internationale blootstelling aan Griekse schuld is minimaal. Concreet betekent dit dat de EU-economie de dupe wordt van een Griekse ineenstorting. In tegenstelling tot de Amerikaanse economie is de omvang van de Griekse economie ook niet groot genoeg om drastische schokken in het mondiale systeem te veroorzaken. Het is dan ook geen wonder dat de problemen van Griekenland nauwelijks aanwezig zijn geweest op de Amerikaanse aandelenmarkten, die zich in een verlengde bull run bevinden. (Zie voor meer: ​​ Hoe een crisis in Griekenland de US beïnvloedt)

Ten tweede negeert elke vergelijking tussen de Griekse standaard en de instorting van Lehman Brothers de onderliggende oorzaken in beide situaties. Dit is belangrijk omdat de oorzaak van een malaise kan leiden tot genezing.

Reactie en hervorming

De wereldwijde financiële crisis van 2008 was een direct gevolg van het versoepelen van de regelgevende hefboom van wetten zoals de Glass-Steagall Act, die het nemen van risico's door Wall Street beheerste. Lax implementatie van wetten die de toegang tot gratis krediet regelen maakte de situatie erger. Om herhaling van de financiële recessie te voorkomen, hebben de economieën aan beide zijden van de Atlantische Oceaan een aantal checks and balances ingesteld. De Amerikaanse regering heeft bijvoorbeeld de Dodd-Frank-wet aangenomen, een intensief regelgevingskader dat excessen in het Wall Street-systeem afremt en kapitaalbuffereisen oplegt voor het nemen van risico's. (Zie ook: Gevolgen van Dodd-Frank. )

Het Europese antwoord was vergelijkbaar. De Basel III-overeenkomst van de EU stelt vergelijkbare kapitaalvereisten aan haar Amerikaanse tegenpartij op. De "prudentiële vereisten" worden genoemd, de overeenkomst heeft betrekking op alle banken in de EU en is van kracht sinds 2014.

Anderzijds is de Griekse economie een puinhoop vanwege inherente structurele problemen. De hoge overheid-tot-schuldratio van de economie en hoge belastingontduiking zijn bijvoorbeeld geen recente gebeurtenissen. Volgens rapporten is het gedurende een aantal jaren in de economische samenstelling van de samenleving gebakken.

Het corrigeren van de economische problemen van Griekenland zou daarom meer vergen dan het doorvoeren van nieuwe wet- en regelgeving. Het kan eindigen met een volledige ontmanteling van instellingen en agentschappen, die deel uitmaken van de huidige economie. Als voorbeeld heeft het land al een aantal pensioenhervormingen doorgevoerd, maar die zijn misschien niet voldoende. (Zie ook: De oorsprong van de Griekse schuldencrisis .)

Maar er zijn aspecten van beide crises, die vergelijkbaar zijn. De financiële crisis had politieke gevolgen als mensen om verandering riepen.

Een mislukte Griekse staat kan leiden tot politieke instabiliteit en grootschalige immigratie vanuit Griekenland naar welvarende economieën in Europa.Dit kan een destabiliserend effect hebben op hun economieën en ook leiden tot lokale onvrede binnen Griekenland. Volgens dit verhaal zou dit kunnen leiden tot een versterking van de lokale fascistische partij en zou de politieke onvrede kunnen overslaan naar landen met een grote blootstelling aan Griekenland, zoals Frankrijk.

The Bottom Line

De Griekse default en de ineenstorting van Lehman Brothers verschillen hoofdzakelijk in de reikwijdte en het geografische bereik van hun impact. Zelfs als een Grieks verzuim resulteert in een economische inzinking, blijft het effect ervan meestal beperkt tot de Europese Unie. De politieke gevolgen van een Griekse wanbetaling kunnen echter veel schadelijker zijn dan de overeenkomstige economische.