De term "embargo" houdt een volledig verbod in op elke handels- of andere commerciële activiteit tussen twee landen. Embargo's worden meestal opgelegd om bepaalde resultaten te bereiken die politiek of economisch kunnen zijn. Typisch, wanneer landen tegenstrijdige belangen hebben of de activiteiten van een bepaald land aanstootgevend zijn, worden dergelijke verboden opgelegd om druk uit te oefenen op de regering van dat land om in te stemmen met "consensusbeleid. “

AD:

De termen "embargo" en "sancties" worden geacht hetzelfde te betekenen en worden vaak verwisseld. Een embargo betekent echter meestal een volledig verbod en sancties zijn beperkingen op bepaalde aspecten - meer als een gedeeltelijk of semi-embargo. Interessant is dat de meeste landen steun verlenen op humanitaire gronden (voedsel, geneesmiddelen) ondanks een embargo, waardoor de definitie van embargo wordt afgezwakt. In het licht van dergelijke gebaren door embargo-imposante landen, is er momenteel geen "zuiver" geval van embargo. We bekijken de landen onder embargo door de Verenigde Staten of de Europese Unie.

AD:

• Cuba

Cuba en de VS hebben sinds de Koude Oorlog een tumultueuze relatie gehad. De VS hebben Cuba in 1960 een embargo opgelegd. Het embargo is in de loop der jaren versterkt en aangepast, met name in het kader van de Cuba Democracy Act van 1992 en de Helms-Burton-wet van 1996. De huidige ontwikkelingen wijzen op een nieuwe richting voor de betrekkingen van de twee landen. Er was een aankondiging door de presidenten van de VS en Cuba in december 2014 over het herstellen van diplomatieke banden en normaliseren van relaties. In april 2015 sprak de Amerikaanse president Barack Obama over het verwijderen van Cuba van de staatssponsor van de terroristenlijst. Ondanks deze gebaren van de Amerikaanse uitvoerende macht kan het handelsembargo tegen Cuba alleen door het Amerikaanse Congres worden opgeheven. Volgens schattingen van de Cubaanse regering heeft het embargo de afgelopen vijf decennia geleid tot een verlies van miljarden dollars. (Related reading, The Economic Impact of Better US-Cuba Relations.)

AD:

• Iran

In 2002 kwamen het nucleaire programma van Iran en enkele voorzieningen aan het licht. Dit werd door de meeste landen niet lichtvaardig opgevat en als gevolg daarvan plaatsten de Verenigde Naties, de Europese Unie (EU) en andere landen veel beperkingen om Iran van verdere nucleaire ontwikkeling af te houden. Terwijl de meeste van deze sancties na 2002 werden opgelegd. Maar de geschiedenis van de Amerikaanse sancties tegen Iran gaat terug op de gijzelaarscrisis in Teheran in 1979. De Amerikaanse sanctielijst omvat handel en investeringen, nucleair materiaal, financiële transacties, bezittingen en wapens, die bijna alle handel met Iran onder verbod, met kleine uitzonderingen met betrekking tot de export van items voor humanitaire hulp zoals landbouw- en medische apparatuur. De Europese Unie heeft beperkingen opgelegd zoals het bevriezen van tegoeden, beperkingen op de handel in apparatuur en olie-export en een verbod op transacties met Iraanse banken en financiële instellingen.

• Rusland

De annexatie van Rusland van de Krim nodigde nieuwe sancties uit de VS en de EU uit. De fondsen en bezittingen van veel Russische functionarissen zijn bevroren en reisverboden zijn opgelegd. De belangrijkste doelstellingen van de beperkingen van de EU waren de Russische sectoren voor financiën, wapens en energie. Nu kan geen enkele Russische bank langetermijnleningen verstrekken in de EU en eventuele toekomstige wapendeals tussen Rusland en de Europese Unie zijn uitgesloten, evenals een verbod op de export van dual-use-apparatuur voor militair gebruik. De VS hebben ook haar sancties tegen de Russische energie-, financiële en defensiesectoren verdiept en uitgebreid vanwege Russische acties in Oost-Oekraïne. ( Leeslezing , Hoe VS en sancties van de Europese Unie Rusland beïnvloeden.)

• Syrië

Het is meer dan 35 jaar geleden dat de VS Syrië als staatssteungever van terrorisme hebben aangewezen vanwege de steun van Syrië voor terroristen groepen. De regering van Syrië is ook in het verleden onderworpen aan sancties vanwege de bezetting van Libanon en de uitvoering door Syrië van het raket- en massavernietigingswapenprogramma (WMD). Onlangs hebben gewelddadige operaties tegen ongewapende burgers geleid tot meer sancties. De meerderheid van de beperkende maatregelen van de VS zijn gericht op het stoppen van het proliferatieprogramma van wapens, het stoppen van de onderdrukking van burgers en het beëindigen van de Syrische deelname aan of steun voor terroristische activiteiten. Syrië wordt nog steeds door de Unie-naties gesanctioneerd en heeft beperkende maatregelen van de Europese Unie, hoewel de EU het wapenembargo tegen Syrië na het verstrijken van 2013 niet heeft verlengd.

• Noord-Korea

De aanval door de Democraten De Volksrepubliek Korea (DVK) over Zuid-Korea in 1950 was de eerste keer dat de VS een bijna volledig embargo oplegden aan Noord-Korea en de zaken zijn niet veel veranderd. In de afgelopen 60 jaar zijn er maar weinig beperkingen weggenomen, alleen om plaats te maken voor nieuwe. Het nucleaire programma van Noord-Korea was de belangrijkste reden voor verhoogde beperkingen voor het land. De Verenigde Naties (VN) heeft verschillende sancties opgelegd aan het land die zijn gesteund door een meerderheid van westerse landen. Het meest strategische embargo tegen Noord-Korea is het wapenembargo, dat een verbod op de export of levering van wapens en ondersteunende technische training, bijstand of financiering omvat. De VS hebben een handelsembargo en steunen alleen pure humanitaire hulp in tijden van crisis. De EU heeft echter enkele handelsbetrekkingen met Noord-Korea. ( Leesbepaling , VS en EU-sancties tegen Noord-Korea.)

De bottom line

Anders dan de hierboven genoemde landen, omvat de lijst van landen met een aantal beperkingen Wit-Rusland, China, Côte d 'lvoire, Cyprus, de Democratische Republiek Congo, Eritrea, Irak, Libië, Myanmar, Somalië, Soedan, Venezuela, Jemen en Zimbabwe. De meeste van deze landen hebben een wapen- of handelsembargo. Nu er nieuwe regeringen zijn gevormd, kijken sommige landen naar een betere relatie met de VS en de EU. Maar sommige landen lijken niet te wijken, ook al kost het hun mensen duur.