Voor sommigen is het het beste idee sinds prijssteun voor de landbouw: een overheid neemt de gezondheidszorgkeuzes van zijn burgers over, betaalt alle kosten en minimaliseert alle giswerk. Voor anderen is het een inbreuk op individuele menselijke autonomie, de overdracht van privébeslissingen over gezondheid aan een door de belastingbetaler gefinancierde bureaucratie.

Single-Payer Healthcare

Een eufemisme voor 'door de overheid beheerd', 'single-betaler' betekent dat in plaats van dat elke persoon op de markt betaalt voor zijn of haar eigen gezondheidszorg, er maar één betaler is. Een monoponie. In sommige delen van de wereld is zo'n systeem zo lang verschanst dat het moeilijk is om een ​​andere manier te bedenken. In andere, met name de Verenigde Staten, is er nog steeds veel discussie over de kwestie. Het is gemakkelijk om te praten over een fundamenteel 'recht op gezondheidszorg', maar het probleem wordt gecompliceerd wanneer men zich realiseert dat iemand een bepaalde tijd en middelen recht geeft op het verplicht stellen van iemand anders om hetzelfde te bieden.

AD:

Een oud idee

Pleitbezorging voor een systeem met één betaler in de VS is niets nieuws. In de herfst van 1945, net na het einde van de Tweede Wereldoorlog, sprak onlangs geopende president Harry Truman het congres in met een pleidooi voor een nationale gezondheidszorg. De American Medical Association verzette zich tegen het idee en het vervaagde uiteindelijk.

Door de decennia zijn er incrementele stappen gezet. Medicare en Medicaid zijn in 1965 opgericht en zijn in wezen een de facto systeem met één betaler geworden voor bepaalde groepen van de bevolking: ouderen, jonge kinderen en armen.

AD:

teruggezet in recente tijden

In de moderne tijd gebeurde in 1993 de grootste uitdaging om de gezondheidszorg in de grootste economie ter wereld te nationaliseren. Toen de administratie van haar man maanden oud was, dan: First Lady Hillary Clinton speerpunt van de Health Security Act. Aldus algemeen bekend als "Hillarycare", eiste de wet dat alle burgers zich inschreven voor een door de overheid goedgekeurd gezondheidsplan en hen verbood ooit dit plan te verlaten.

Hillarycare riep ook op tot de oprichting van een National Health Board, een panel met zeven leden waarvan de taken zouden omvatten het bepalen van wat "een item of dienst is die medisch niet noodzakelijk of geschikt is" [Rubriek 1141 ( a) (1)]. Het wetsvoorstel was de droom van een bureaucraat, omdat het criteria oplegde voor alles, van een nieuwe belasting op sigaretvloei [Sectie 7113 (a)], tot betalingslimieten voor bepaalde medicijnen. Toen vooraanstaande leden van de eigen partij de haalbaarheid van de wet begonnen te betwijfelen, bleef de steun verzwakken. Het wetsvoorstel stierf officieel enkele weken voor de tussentijdse verkiezingen van 1994, die werden gezien als een soort referendum over Hillarycare.

Een feit dat vaak wordt gebruikt om het concept van een plan met één betaler te verdedigen, is dat de VS meer van haar bruto binnenlands product (bbp) aan gezondheidszorg besteden dan andere landen.

Mexico en Turkije geven bijna net zo weinig uit aan gezondheidszorg als aan het bbp, net als de Verenigde Staten. Onder landen die geen deel uitmaken van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, kunnen de aantallen nog verder dalen. Equatoriaal-Guinea besteedt bijvoorbeeld minder dan een kwart van zijn BBP aan gezondheidszorg dan de Verenigde Staten. Maar de besparingen van 13. 4% in Equatoriaal-Guinea ten opzichte van de VS op de gezondheidszorg stellen ook het land 27 minder levensjaren en 12 keer de kindersterfte van de VS af.

Maar het is waarschijnlijk het meest leerzaam om de uitgaven voor gezondheidszorg in de VS te vergelijken met die in de 'peer group' van de natie - andere ontwikkelde landen. Canada, bijvoorbeeld, heeft een levensverwachting van 81 jaar, terwijl de VS op 79-jarige leeftijd zit. En het kindersterftecijfer in Canada per 1000 levendgeborenen is vijf, in tegenstelling tot zes in de VS. Toch besteedt Canada $ 2, 233 minder per hoofd van de bevolking aan gezondheidszorg dan is de US

is Socialized echt beter?

Vraag het maar aan burgers van Canada of het Verenigd Koninkrijk, twee landen die beroemd zijn om hun universele gezondheidszorgsystemen. Veel Canadezen houden van praten over hun "gratis" gezondheidszorgsysteem, vergetend dat als een gratis lunch niet bestaat, een gratis colonoscopie dit ook niet kan. Noch dokterssalarissen noch cardiopulmonaire bypass-pompen zijn goedkoop en het geld om ervoor te betalen moet ergens vandaan komen.

Canadese gezondheidszorguitgaven bedragen slechts $ 6.000 per hoofd van de bevolking per jaar, vergeleken met de hoogst gerangschikte Amerikaanse dollar met $ 8, 233. In Canada wordt bijna alle $ 6.000 gefinancierd via belastingen. Minder dan de helft van dat komt van inkomstenbelastingen waarbij het grootste deel van de kosten wordt gefinancierd door vennootschapsbelasting en omzetbelastingen.

De stijging van de gezondheidszorguitgaven per hoofd van de bevolking in Canada heeft gelijke tred gehouden met die in de VS, waarbij de uitgaven in de eerste bijna verdrievoudigden sinds het midden van de jaren '70, gaande van $ 39. 7 miljard tot $ 137. 3 miljard. De Canadese overheid erkent niet alleen dat veel van haar burgers lang moeten wachten op zorg, maar hebben onlangs nog een miljard dollar uitgegeven om het probleem te onderzoeken. In de tussentijd is het kijken naar de maanden voorbij een onvermijdelijk onderdeel van de Canadese gezondheidszorg. Als je een nieuwe heup of knie wilt hebben, bereid je dan voor om minstens een half jaar bij je oude te wonen.

Wachttijden zijn ook in het Verenigd Koninkrijk een feit van het leven onder gesocialiseerde geneeskunde. De National Health Service van U. K. beweert dat u niet langer dan 4. 5 maanden moet wachten op uw goedgekeurde dienst, maar recente rapporten stellen dat patiënten tot acht maanden kunnen wachten op staaroperaties.

De wachttijden in Canada nemen ook toe en zijn sinds 1993 met 95% gestegen, volgens één maatstaf. Ten minste één Canadese arts heeft gewezen op de absurditeit van honden om specialisten sneller te zien dan mensen. In de VS zijn dergelijke wachttijden zelfs geen probleem.

The Bottom Line

Het was nog niet zo lang geleden dat gezondheidszorg een markt was die niet anders was dan die voor meubels of elektronica: u betaalde zoals u ging, meestal uit eigen zak. Toenemende kosten leidden tot het idee van een betaler. Wanneer een andere partij dan een patiënt of een zorgverlener beslissingen over de gezondheidszorg neemt, is het gemakkelijk om uit het oog te verliezen wiens belangen voorop moeten staan ​​in een zorgtransactie. Overheden en particuliere verzekeraars hebben vaak tegenstrijdige agenda's met betrekking tot de behandeling, maar een zieke persoon doet dat nooit. Hij of zij heeft maar één doel: recuperatie.