a:

Historisch gezien was onroerend goed een aantrekkelijke manier om portfoliodiversificatie voor een breed scala aan beleggers te bereiken, deels vanwege de negatieve correlatie met andere activaklassen. Investering in onroerend goed biedt beleggers ook een tastbaar actief waaruit waarde kan worden afgeleid, in tegenstelling tot immateriële aandelen- of obligatieposities. Het merendeel van de vastgoedbeleggers blijft zich aangetrokken voelen tot de activaklasse omdat het potentieel voor vaste inkomensbetalingen is opgebouwd uit de huur die op elk onroerend goed is geïncasseerd. Hoewel elk van deze factoren de investering aantrekkelijk maken, moeten beleggers het inkomenspotentieel evalueren voordat ze een vastgoedpositie innemen binnen een beleggingsportefeuille.

Inkomsten van onroerend goed evalueren

Lenders en investeerders schakelen snel over op de dekkingsgraad van de schuldendienst (DSCR) in een poging om het inkomenspotentieel te bepalen dat een woning in de loop van de tijd kan bieden. Deze waarde van de kasstroom wordt uitgedrukt als de verhouding tussen de huurinkomsten van een woning en de totale schuldbetalingen die voor de hypotheek verschuldigd zijn. Als zodanig is de DSCR gelijk aan het netto-bedrijfsresultaat gedeeld door hoofdsom- en rentebetalingen. Als de huurinkomsten van een woning $ 2,000 per maand zijn, bijvoorbeeld $ 500 aan onkosten en een maandelijkse hoofdsom en rentebetaling van $ 1, 000, is de DSCR gelijk (2, 000 - 500) / 1, 000 of 1. 5.

Beleggers die een vastgoedbelegging evalueren, beschouwen een DSCR boven 1.25 als een aanvaardbaar risico. Dit betekent dat het onroerend goed voldoende huurinkomsten heeft om zijn bedrijfskosten te dekken, evenals de schuldbetalingen per maand, terwijl extra cashflow wordt teruggegeven die kan worden gebruikt voor noodreparaties of andere onverwachte woonkosten. Een hogere DSCR geeft een aantrekkelijkere investering in onroerend goed aan.