a:

Een econoom identificeert moreel risico als elke situatie waarin één partij een stimulans heeft om meer middelen te gebruiken dan hij anders zou hebben gebruikt omdat een andere partij de kosten maakt. Dit levert inefficiënte micro-economische resultaten op. De term 'moral hazard' is enigszins een verkeerde benaming; er zijn geen normatieve uitspraken over moraliteit of waardeoordelen bedoeld.

Misschien wel het bekendste voorbeeld van moral hazard is de Tragedy of the Commons. In een scenario waarin middelen publiek eigendom zijn, heeft elke individuele actor een prikkel om zoveel mogelijk mensen te consumeren omdat hij geen kosten draagt ​​die gelijk zijn aan zijn gebruik van hulpbronnen. Andere voorbeelden van moreel risico zijn onder meer banken die risicovolle leningen verstrekken, omdat zij van mening zijn dat de overheid hen niet zal toestaan ​​om failliet te gaan of werknemers die langere pauzes nemen omdat ze niet minder worden betaald.

Economische verklaring van moreel risico

De meest voorkomende verklaring voor moreel risico wordt "informatieasymmetrie" genoemd. Dit gebeurt wanneer afzonderlijke partijen in een contract ongelijke informatie hebben. Overweeg een subprime hypotheekverstrekker die weet dat de kredietnemers een relatief hoog wanbetalingspercentage hebben. Als de kredietverstrekker een pool van hypotheken verkoopt als een financieel derivaat, begrijpt de aankopende partij de lenerprofielen echter niet.

Een andere verklaring voor moreel risico is dat twee of meer economisch verbonden partijen verschillende prikkels hebben. Dit is vaak te zien bij verzekeringscontracten, waarbij de verzekeraar een prikkel heeft om de totale kosten te verlagen, maar de verzekerde draagt ​​niet langer de volledige kosten van zijn risicovolle gedrag. Dit staat bekend als het 'principal-agent-probleem'.