a:

Door reddingsoperaties voor de overheid neemt het moreel risico toe door een ondernemingsklimaat te creëren waarin bedrijven zich beschermd voelen tegen de gevolgen van slechte beslissingen en risicovol gedrag. Omdat ze niet langer bang zijn voor deze gevolgen - althans niet op het niveau dat ze zouden moeten - slagen ze er vaak niet in om de juiste voorzorgsmaatregelen te nemen om zich te beschermen tegen onnodige risico's. Dit gebrek aan voorzichtigheid heeft vaak verstrekkende gevolgen, waaronder verlies van aandeelhouders, insolventie, faillissement en ontbinding. Als beleidsmakers correct zijn en de overheid stappen onderneemt om het bedrijf te redden, hebben de gevolgen betrekking op iedereen in de samenleving. Belastingbetalers betalen de kosten van bailouts, die ook grote schade aanrichten aan overheidsbudgetten.

Moreel risico ontstaat wanneer een persoon wordt afgeschermd van de gevolgen van zijn slechte gedrag of slechte besluitvorming en daarom anders handelt dan wanneer hij zelf die gevolgen zou moeten dragen.

Een klassiek voorbeeld van moreel risico is een bestuurder met een autoverzekeringsbeleid van topklasse. Stel dat dit beleid niet aftrekbaar is en betaalt voor elk denkbaar auto-gerelateerd ongeluk, van geschilde verf als gevolg van een eierengang tot helemaal verlies. Vergelijk deze driver met een met een cut-rate verzekering met een hoge aftrekbare en talloze hiaten in de dekking.

In een perfecte wereld heeft de verzekering geen invloed op het rijgedrag, en beide chauffeurs nemen elke redelijke stap om het risico te minimaliseren - het naleven van alle verkeersregels, parkeren in veilige, goed verlichte gebieden en bijblijven met gepland onderhoud. In werkelijkheid beweert het principe van moreel risico echter dat de bestuurder met het genereuze beleid minder geneigd is om ervoor te zorgen dat er niets met zijn auto gebeurt, omdat hij weet dat zijn verzekeringsmaatschappij de financiële verantwoordelijkheid op zich neemt als er iets misgaat.

Regeringsbailouts werken op dezelfde manier. Aan het begin van de 21ste eeuw bijvoorbeeld, handelden veel van de grootste banken in de Verenigde Staten onverantwoordelijk, maakten ze risicovolle leningen, handelden ze in risicovolle derivaten en werkten ze inefficiënt. Een sterke economie gedurende het grootste deel van het eerste decennium, met name in de financiële en vastgoedsector, beschermde deze banken tegen schade als gevolg van hun slechte beslissingen. Echter, zoals Warren Buffett opmerkte, onthult een terugwijkende vloed degenen die naakt hebben gezwommen. Toen de recessie de natie in december 2007 greep, stortten verschillende van de financiële basisinstituten in het land in de richting van insolventie. Als het niet om de tussenkomst van de federale overheid ging, waren ze misschien niet overeind gebleven.

Het debat gaat eindeloos voort over de vraag of deze reddingsoperaties de economie op de lange termijn hebben geholpen of schade hebben berokkend.Sommige analisten beschuldigen dat grote bankfaillissementen een cascade van economische schade hebben veroorzaakt waarvan herstel bijna onmogelijk zou zijn, waardoor reddingsoperaties een noodzakelijk kwaad worden. Anderen wijzen erop dat onverantwoordelijke bedrijven hadden moeten falen en dat stabielere en efficiëntere bedrijven hun bedrijf zouden hebben geabsorbeerd, de economie in stand zouden houden en zouden leiden tot een sterker herstel.

Wat wel zeker is, is dat de reddingsoperaties van de regering tijdens de Grote Recessie de gevolgen van slecht gedrag verschoven van de leidinggevenden die zich slecht gedroegen aan onschuldige belastingbetalers. Dit is moreel risico in een notendop. Er is minder incentive om te voorkomen dat een puinhoop ontstaat als iemand anders het opruimt.