a:

Totale vraag is een macro-economisch concept dat de totale vraag naar goederen en diensten in een economie weergeeft. Deze waarde wordt vaak gebruikt als een maatstaf voor economisch welzijn of groei. Fiscaal beleid beïnvloedt de totale vraag door veranderingen in overheidsuitgaven en belastingen. Overheidsuitgaven en belastingen beïnvloeden de werkgelegenheid en het gezinsinkomen, die consumentenbestedingen en investeringen dicteren. Monetair beleid heeft invloed op de geldhoeveelheid in een economie, die van invloed is op de rente en de inflatie. Ook heeft het monetaire beleid invloed op de expansie van bedrijven, de netto-uitvoer, de werkgelegenheid, de kosten van schulden en de relatieve kosten van consumptie versus besparing.

De totale vraag meet de vraag naar het bruto binnenlands product (bbp) van een economie. Deze waarde wordt berekend met de vergelijking: AD = C + I + G + NX, waarbij AD verwijst naar totale vraag, C verwijst naar totale consumentenbestedingen, I verwijst naar totale investering, G verwijst naar overheidsuitgaven en NX verwijst naar netto-uitvoer. De netto-uitvoer is gelijk aan de totale export, verminderd met de totale invoer. Het aantal goederen en diensten dat op een bepaald moment wordt gevraagd, heeft een omgekeerde relatie met het prijsniveau van die goederen en diensten in totaal.

Fiscaal beleid bepaalt overheidsuitgaven en belastingtarieven. Uitbreiding van het fiscale beleid, meestal vastgesteld als reactie op recessies of schokkende werkgelegenheid, verhoogt de overheidsuitgaven op gebieden zoals infrastructuur, onderwijs en werkloosheidsuitkeringen. Volgens de Keynesiaanse economie voorkomen deze programma's een negatieve verschuiving van de totale vraag door de werkgelegenheid tussen overheidsmedewerkers en mensen die bij gestimuleerde industrieën werken, te stabiliseren. Langere werkloosheidsuitkeringen helpen de consumptie en investeringen van mensen die werkloos worden tijdens een recessie te stabiliseren.

Tegenovergesteld fiscaal beleid kan worden gebruikt om overheidsuitgaven en staatsschuld te verminderen of om de onbeheerste groei te corrigeren die wordt aangewakkerd door snelle inflatie en zeepbellen. Met betrekking tot de bovenstaande vergelijking voor de geaggregeerde vraag heeft het begrotingsbeleid rechtstreeks invloed op het element overheidsuitgaven en heeft het indirect invloed op de consumptie- en investeringselementen.

Monetair beleid wordt door centrale banken vastgesteld door manipulatie van de geldhoeveelheid in een economie. De geldhoeveelheid is van invloed op de rente en de inflatie, die beide belangrijke factoren zijn voor de werkgelegenheid, de schuldenlast en het consumptieniveau. Uitbreidend monetair beleid houdt in dat een centrale bank schatkistbiljetten koopt, de rente op leningen aan banken verlaagt of de reserveverplichting verlaagt. Al deze acties verhogen de geldhoeveelheid en leiden tot lagere rentetarieven.Dit creëert prikkels voor banken om leningen te verstrekken en bedrijven om te lenen. Door schulden gefinancierde bedrijfsuitbreiding heeft een positief effect op de consumentenbestedingen en investeringen door tewerkstelling.

Uitbreiding monetair beleid maakt het verbruik doorgaans ook aantrekkelijker ten opzichte van besparingen. Exporteurs profiteren van de inflatie omdat hun producten relatief goedkoper worden voor consumenten in andere economieën. Tegengesteld monetair beleid wordt uitgevoerd om uitzonderlijk hoge inflatiecijfers te stoppen of de effecten van expansief beleid te normaliseren. Het aanhalen van de geldhoeveelheid ontmoedigt bedrijfsuitbreiding en consumentenuitgaven en heeft een negatief effect op exporteurs, waardoor de totale vraag vermindert.