a:

Open-markttransacties zijn een mechanisme waarmee het monetaire beleid wordt overgedragen. Monetair beleid is erop gericht om de beste balans tussen economische groei en inflatie te vinden door zich op de geldhoeveelheid te richten. Wanneer de economie overcapaciteit heeft, neemt de geldhoeveelheid toe. Wanneer de economie bijna vol is en de inflatoire druk toeneemt, neemt de geldhoeveelheid af.

Naast open-markttransacties verlagen of verhogen centrale banken ook de rente om de geldhoeveelheid te beïnvloeden. Rentetarieven zijn een zeer effectief instrument wanneer de economie vol is van inflatoire druk. Sinds de Grote Recessie heeft een gebrek aan significante inflatie ertoe geleid dat de rente wereldwijd bijna nul is.

Sindsdien zijn openmarkttransacties het belangrijkste instrument van de centrale banken geworden om de geldhoeveelheid te beïnvloeden. Op het nultarief, als centrale banken de geldhoeveelheid willen uitbreiden, nemen ze deel aan kwantitatieve versoepeling (QE). QE gaat in essentie munt slaan uit overheidsschuld via activa-aankopen. Dit resulteert in een uitgebreid geldaanbod dat minder effecten jaagt.

De gekochte effecten gaan over naar de balans van de centrale bank. Deze effecten kunnen tot het einde van de looptijd worden aangehouden als de economische omstandigheden niet verbeteren, of ze kunnen weer op de markt worden gebracht als zich inflatoire druk begint op te bouwen. De Federal Reserve was van 2009 tot 2014 betrokken bij QE met activa-aankopen voor in totaal $ 3. 6 biljoen.

Deze inspanningen verhinderden deflatie om zich in de economie te vestigen, lage rentes vast te leggen en stijgende activaprijzen. Beide aandelen en obligaties stegen samen gedurende deze periode, een ongewone gebeurtenis. Zolang deflatie een grotere bedreiging blijft dan de inflatie, zullen open-markttransacties het primaire instrument zijn voor centrale bankiers om het monetaire beleid te implementeren.