a:

Er zijn twee algemeen erkende functies van investeringsbanken: bemiddeling van en handel in kapitaalmarkten. Deze zijn verschillend en onderscheiden zich van de functies die doorgaans worden geassocieerd met commerciële banken, die deposito's accepteren en leningen verstrekken. Investeringsbanken zijn kritische agenten van kapitaalvorming en prijszetting. Ze helpen ook om de huidige en toekomstige consumptie te coördineren.

Hoewel de functies van investment banking en commercial banking verschillend zijn, is het onderscheid tussen investeringsbanken en commerciële banken in de Verenigde Staten zinvoller dan in de rest van de wereld.

Investeringsbanken versus Handelsbanken

In 1933 keurde het Amerikaanse Congres de Glass-Steagall Act goed. Een van de belangrijkste bepalingen van de wet creëerde een juridisch onderscheid tussen de activiteiten van een investeringsbank en een commerciële bank. Bovendien werd het voor een bedrijf onwettig om beide of voor een holdingmaatschappij uit te voeren om deelnemingen van beide soorten te houden.

Investeringsbanken konden geen deposito's meer accepteren of leningen verstrekken. Commerciële banken zouden in de VS geen veiligheidsbelangen meer kunnen hebben, hoewel dergelijke beperkingen niet van toepassing zijn op buitenlandse investeringen. Deze belemmeringen werden minder door de Gramm-Leach-Bliley-wet van 1999.

De VS is nog steeds het enige land dat ooit juridisch gescheiden investeringen en commercieel bankieren op een dergelijke manier heeft gescheiden.

Investment Banking en Capital Development

In de huidige gemengde economieën vertrouwen zowel overheden als grote bedrijven op investeringsbanken om fondsen te werven. Historisch gezien komen investeringsbanken overeen met die welke effecten verkopen met die beleggers. Dit staat bekend als 'het toevoegen van liquiditeit' aan een markt.

Voor hun rol worden investeringsbankiers beloond als tussenpersonen of tussenpersonen. Door producenten te matchen met spaarders, wordt financiële ontwikkeling efficiënter en groeien bedrijven sneller.

Er is enige discussie over waarom de kosten van financiële intermediatie gedurende het grootste deel van de 20e eeuw zijn gestegen. De kosten van de meeste andere bedrijfsvormen daalden in dezelfde periode, maar het percentage financiële transacties naar investeringsbankiers steeg. Dit lijkt erop te wijzen dat de industrie minder efficiënt werd.

Coördinatie van verbruik in het verleden en de toekomst

Investeringsbanken werken samen met commerciële banken om de geldende marktrente te bepalen. Ook al zijn er verschillende rentetarieven voor commerciële en beleggingsproducten, alle rentetarieven beïnvloeden elkaar.

Als het bijvoorbeeld mogelijk was om 2% rente te verdienen op een tweejarige depositocertificaat of 4% rente op een tweejarige schatkist, zouden beleggers de prijs van Treasurys verhogen (de opbrengst verlagen) en weggaan van obligaties (wat het tarief verhoogt dat banken zouden moeten aanbieden).Op deze manier neigen rentetarieven altijd naar elkaar toe.

De marktrente bepaalt ook hoe winstgevend het is om te sparen en hoe duur het is om te lenen. Dit helpt het gebruik van bronnen in de tijd te coördineren. Wanneer de rentetarieven hoog zijn, wordt meer geld bespaard voor toekomstige consumptie. Het tegenovergestelde is waar als de tarieven laag zijn.

Hoe efficiënter investeringsbanken de marktrente vaststellen, des te efficiënter kunnen middelen worden gecoördineerd tussen de huidige en toekomstige behoeften.