a:

In de traditionele economische theorie vermindert het crowding-out-effect, in welke mate het ook voorkomt, het multiplicatoreffect van door overheidshypotheken gefinancierde tekorten die gericht zijn op het stimuleren van de economie. Het verdringingseffect en het multiplicatoreffect kunnen worden beschouwd als twee tegengestelde of concurrerende, mogelijke effecten van door de overheid gefinancierde economische interventie die wordt gefinancierd door tekortuitgaven. Sommige economen denken zelfs dat het verdringingseffect het multiplicatoreffect volledig tenietdoet, dus in praktische termen is er geen multiplicatoreffect dat wordt veroorzaakt door overheidsuitgaven.

Het multiplicatoreffect verwijst naar de theorie dat het effect van toegenomen overheidsuitgaven om de economie te stimuleren wordt vermenigvuldigd met het produceren van stijgingen van particuliere uitgaven die bovendien de economie stimuleren. In wezen is de theorie dat overheidsuitgaven huishoudens extra inkomsten oplevert, wat leidt tot hogere consumentenbestedingen, wat op zijn beurt leidt tot hogere bedrijfsinkomsten, productie, kapitaaluitgaven en werkgelegenheid, waardoor de economie verder wordt gestimuleerd. Theoretisch is het multiplicatoreffect voldoende om uiteindelijk een toename van het totale bruto binnenlands product (BBP) te veroorzaken die groter is dan de hoeveelheid toegenomen overheidsuitgaven.

De concurrerende kracht, het crowding-out-effect, verwijst in feite naar overheidsuitgaven die particuliere investeringen verdringen door een deel van de totale beschikbare financiële middelen te gebruiken, en ook om de financieringstekorten met een tekort aan depressief effect van overheidsuitgaven kunnen hebben op het stimuleren van de economie. De verdringingstheorie berust op de veronderstelling dat de overheidsuitgaven uiteindelijk door de particuliere sector moeten worden gefinancierd, hetzij door verhoogde belastingen of financiering. Daarom maakt de overheidsuitgaven effectief gebruik van particuliere middelen, waardoor kosten worden gemaakt die moeten worden afgewogen tegen mogelijke voordelen die voortvloeien uit de overheidsuitgaven. Het kan moeilijk zijn om de kosten in te schatten, omdat het in de eerste plaats de kosten van verloren kansen betreft, waarbij wordt geraamd hoeveel economisch voordeel de particuliere sector had kunnen halen uit de middelen die naar de overheid werden omgeleid.

Kortom, het crowding-out-effect is het dempende effect op de activiteit in de particuliere sector als gevolg van de activiteit in de publieke sector. Omdat het crowding-out-effect de netto-impact van overheidsuitgaven vermindert, vermindert het dienovereenkomstig de mate waarin de overheidsinspanningen voor stimuleringsuitgaven worden vermenigvuldigd. Een deel van de crowing-out-vergelijking berust op het idee dat er een eindig aanbod van geld beschikbaar is voor financiering en dat wat de overheid leent, het lenen door de private sector vermindert en daarom een ​​negatieve impact kan hebben op bedrijfsinvesteringen in groei.Maar het bestaan ​​van fiat-valuta's en een mondiale kapitaalmarkt bemoeilijken dat idee door het idee van een eindige geldvoorraad ter discussie te stellen.

Er is een diepgaand debat tussen economen, vooral na de massale overheidsuitgaven die na de financiële crisis van 2008 werden geïnitieerd, wat betreft de geldigheid van het multiplicatoreffect en het crowding-out-effect. Klassieke economen beweren dat het verdringingseffect de meer significante factor is, terwijl Keynesiaanse economen beweren dat het multiplicatoreffect meer dan opweegt tegen de mogelijke negatieve effecten die voortvloeien uit de verdringing van activiteiten in de particuliere sector. Beide kampen zijn echter grotendeels op één punt afgesproken: economische stimuleringsmaatregelen van de overheid zijn alleen effectief op korte termijn; uiteindelijk kunnen economieën niet worden ondersteund door een regering die voortdurend diep in de schulden zit.