a:

Hoewel er sinds 2002 veel is bereikt in de convergentie tussen internationale standaarden voor financiële verslaglegging (IFRS) en Amerikaanse algemeen aanvaarde boekhoudnormen (GAAP), zijn er nog steeds verschillen tussen deze twee boekhoudnormen die van invloed op de berekening van de belangrijkste financiële ratio's. In vergelijking met GAAP heeft IFRS lakse regels met betrekking tot omzetverantwoording die kan resulteren in hogere inkomsten, die de winstgevendheid en de leverageratio's beïnvloeden. In tegenstelling tot GAAP staat IFRS ontwikkelingskosten toe die de winstgevendheid, de leverage ratio en andere efficiencyratio's beïnvloeden. IFRS staat alleen de first-in-first-out methode toe om voorraad te waarderen, terwijl GAAP zowel last-in-first-out als first-in-first-out toestaat, wat resulteert in hogere rentabiliteitsratio's en lagere voorradenratio's onder IFRS. GAAP heeft specifieke op nummer gebaseerde regels voor het kapitaliseren van leases, terwijl IFRS dat niet is, resulterend in verschillen in winstgevendheid en leverageratio's.

In vergelijking met GAAP stelt IFRS bedrijven in staat eerder inkomsten te erkennen, zelfs als een eventualiteit is gekoppeld aan een deel van de omzet. GAAP verbiedt specifiek het herkennen van voorwaardelijke inkomsten en verplicht bedrijven om het uit te stellen totdat de onvoorziene gebeurtenis is opgelost. Een voorbeeld van voorwaardelijke inkomsten is een regeling waarbij een vergoeding, te ontvangen door een agent van een voetbalspeler, opzegbaar is als de voetbalspeler zijn contract met een voetbalteam overtreedt. Onder IFRS is het resultaat van het eerder opnemen van opbrengsten hogere inkomsten, hogere rentabiliteitsratio's (rendement op investering, rendement op activa, rendement op eigen vermogen) en lagere leverage ratio.

GAAP vereist dat alle kosten die verband houden met het ontwikkelen van producten onmiddellijk als kosten worden verantwoord. IFRS staat onder bepaalde voorwaarden activering van ontwikkelingskosten toe. Zo kunnen de laboratoriumkosten van een farmaceutisch bedrijf in de ontwikkeling van een medicijn onder IFRS op de balans worden geactiveerd. Het kapitaliseren van ontwikkelingskosten onder IFRS resulteert in lagere kosten in vergelijking met GAAP, wat leidt tot hogere inkomsten, hogere rentabiliteitsratio's, lagere leverage ratio en lagere ratio van activa-omzet.

Onder GAAP kunnen bedrijven kiezen voor de LIFO- of FIFO-methode om hun voorraad te waarderen, terwijl IFRS specifiek het gebruik van LIFO verbiedt en alleen FIFO toestaat. In een economische omgeving met stijgende kosten, produceert de LIFO-methode hogere kosten van verkochte goederen, lagere winsten en lagere voorraadrekening. Bedrijven die FIFO gebruiken volgens IFRS hebben lagere rentabiliteitsratio's, een hogere leverage ratio en een hogere voorraadomzetratio vergeleken met bedrijven die GAAP volgen en LIFO gebruiken.

GAAP biedt specifieke op nummer gebaseerde criteria voor bedrijven om te bepalen of een bepaalde lease-overeenkomst als bedrijf of kapitaal wordt geclassificeerd. Operationele leases zijn niet uit de balans blijkende verplichtingen en worden niet opgenomen in de financiële overzichten van de onderneming, terwijl kapitaalleningen worden geactiveerd en van invloed zijn op zowel de actief- als de passiefzijde van de balans van de onderneming. GAAP vereist dat een leaseovereenkomst met een looptijd gelijk aan minimaal 75% van de economische gebruiksduur van een actief als kapitaal wordt geclassificeerd. GAAP vereist ook kapitaliseringsleases als de contante waarde van minimale leasebetalingen gelijk is aan ten minste 90% van de reële waarde van het geleasde actief. IFRS kent dergelijke specifieke drempels echter niet.

Een verschil in leaseclassificaties kan resulteren in een hogere leverage ratio, een lager rendement op activa en een hogere operationele winstmarge, als de lease-overeenkomst geclassificeerd is als opererend onder IFRS in tegenstelling tot een kapitaallease volgens GAAP.